Een eiland in de oceaan van weblogs

Tag: xbox-live (pagina 1 van 1)

Dubbel lucky

Zo heb je niks. Zo heb je er twee.

Al sinds vorig jaar november speel ik Call of Duty 4 op m’n Xbox360. Voornamelijk tegen / samen met anderen online. Sinds een maand of twee doet ook Lies enthousiast mee. Begon eerder dit jaar dat ze mee wilde kijken en soms zelf vroeg of we even konden gaan schieten.

En nu is het soms zelfs eerst knokken om wie er mag spelen, voordat het ingame-schieten kan beginnen. Allebei redelijk verslaafd dus. Ondanks dat we al beiden totaal meer dan 3-4 dagen (per persoon) online hebben rondgelopen, krijgen we er maar geen genoeg van.

En nu komt er in november het vervolg. Niet gemaakt door dezelfde ontwikkelaars, maar wél met dezelfde multiplayer erin. Dus daar was ik best wel benieuwd naar.

Via de officiele COD-site had ik me aangemeld voor de beta-test. Hierbij kan je eerder het spel online spelen en kan de ontwikkelaar dmv feedback het spel verbeteren voordat hij in de winkels ligt en de grote massa het gaat spelen. Daar eigenlijk niks meer van gehoord – was beetje laat met aanmelden, dus had ook geen valse verwachtingen.

Toen gaf afgelopen week een nederlandse gamesite (InsideGamer) ook plekken weg voor de beta. En daar had ik wel geluk. Ik behoorde tot de eerste 50 mensen die reageerden en verdiende daarmee dus een plek in de beta – welke aanstaande vrijdag van start gaat.

Ik was helemaal blij en gelukkig. Beter kon deze week niet worden. Totdat ik vanochtend een mailtje kreeg, van de officiele COD-site. Dat ik een plek in de beta had gekregen.

Dus had ik vorige week nog niks. Nu heb ik ineens beschikking over twee beta-keys. En die beta is al bezig. Dus ik kan vanavond al beginnen met schieten in de Call of Duty: World at War Beta.

En even kijken, misschien dat ik mijn andere key weggeeft. Aan Lies of iemand anders die ook fanatiek COD-speler is.

Briljant verslavend

Enthousiast raken over nieuwe dingen is iets waar ik heel goed in ben. Enthousiast blijven over dingen gaat mij iets minder makkelijk af. Vaak dwaal ik na een bepaalde tijd (dagen, weken en soms maanden) af. Dan ontdek ik weer iets nieuws waar ik enthousiast over ben en vraagt dat weer m’n onverdeelde aandacht.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Een daarvan is Call of Duty 4 (COD4). Dat speel ik al sinds november en nog steeds met veel plezier. Had al snel de singleplayer uitgespeeld, maar het is de multiplayer die mij in z’n macht heeft. Vaak ’s avonds nog even schieten. En zelfs als ik bij Lies in Dordt zit gaat tegenwoordig de Xbox mee – soms zelfs op Lies d’r verzoek 😉

Wat COD4 zo verslavend maakt, is het systeem van challenges. Als speler heb je een bepaalde rang en daaraan hangen weer bepaalde uitdagingen. Als je speelt kan je ervaringspunten verdienen waarmee je weer nieuwe wapens of uitbereidingen kan unlocken. En juist die steeds-iets-verder-gameplay maakt COD4 zo verslavend. Elke keer kijk je in je lijst en zie je dat je nog 3 kills moet maken om dat ene wapen te krijgen. Of nog die speciale handeling uitvoeren om weer nieuwe skills te kunnen gebruiken.

Maar op een gegeven moment zit je natuurlijk aan de hoogste rang, met alle wapens en uitbereidingen unlocked en wat moet je dan? En daar hebben de makers ook weer iets moois voor bedacht: Prestige Mode.

Als je de allerhoogste rang hebt behaald (55, Commander General of zoiets) dan kan je ervoor kiezen om alle verkregen wapens, uitbereidingen en skills te resetten. Ja, je leest het goed. Je bent constant bezig om alles te unlocken en dan heb je eindelijk alles… dan ga je het weer ongedaan maken. Maar je krijgt er wel een mooie medaille voor terug. Maar doordat je alles weer opnieuw kan behalen, blijft het spel leuk, uitdagend en verslavend. Heel slim bekeken dus van de makers.

Ik heb dus gisteravond voor de eerste keer deze Prestige Mode gehaald. Ben nu dus weer rang 3 ofzo… met alleen maar een lullig klein basis schietijzer. Maar uiteindelijk heb ik nu wel weer alle mogelijkheden om te klimmen, te groeien en mezelf te motiveren om door te gaan tot diep in de nacht.

Maar het zal u – als vaste bezoeker van Rakso – niet zijn ontgaan dat ik de laatste maand hyper enthousiast ben over het vierde deel in de Grand Theft Auto-serie. Helaas moet ik nog 1,5 week geduld hebben. Dus voorlopig nog even lekker COD4 spelen.

En ik ga er stiekem vanuit dat GTA4 de toorts van COD4 zal overnemen – voor hoelang weet ik niet, maar zeker de eerste weken. Misschien dat ik op een gegeven moment zal afwisselen tussen beiden. Maar tot die tijd gaan we gewoon weer omhoog in de rankings van COD4.

Nog enthousiaster

Met elke regel die ik lees over GTA4 word ik enthousiaster en kan ik steeds minder m’n geduld bewaren tot 29 april.

Zo las ik gisteravond een preview waarin onderstaande weer een diepe indruk op mij maakte. Vooral de levendigheid van de stad zal fantastisch worden.

Missies, wat nou missies. Gewoon wat rondtoeren in GTA is minstens zo leuk en dat is dan ook het eerste wat op het programma staat. Tijdens het rondrijden met de vele auto’s, scooters, motoren, bussen en vuilniswagens, val je van de ene verbazing in de andere. Langs de weg staan soms mensen hun auto te repareren, te bellen bij betaaltelefoons, een straatveger loopt rond met een bezem en veegt het vuil bij elkaar, terwijl iets verderop een hotdog kraampje staat waar je een broodje worst kunt halen die je gezondheid licht verbetert. Achterop een vuilniswagen staan nu ook echt twee mannen mee te liften. Op straat lopen dikke mensen, dunne mensen, oude en jonge mensen. De variatie in voetgangers is werkelijk enorm. Sommige mensen hebben een rugzak bij zich, andere lopen met een kop koffie die op de grond valt wanneer je ze aanstoot en waarop ze uiteraard gepast reageren. De hoeveelheid details in GTA IV is schier oneindig; uren kun je rondkijken en steeds weer nieuwe dingen opmerken.

(bron: Gamer.nl)

Daarnaast wordt er ook steeds meer bekend gemaakt over de multiplayer. En sinds ik nu helemaal verslaafd ben geraakt aan de multiplayer mogelijkheden Call of Duty 4, word ik ook hierdoor steeds ongeduldiger en enthousiaster 🙂

Volledig anders qua opzet is de Cops ’n’ Crooks-gamemode. Hierin neemt het ene team de rol aan van politie-agent en de andere die van crimineel. Het doel van de criminelen bestaat erin hun baas (een van de spelers, random geselecteerd per ronde) te escorteren naar een veilige plaats. De agenten dienen hem uiteraard uit te schakelen voor hij deze locatie bereikt. Ook deze gamemode is weer één brok plezier die steunt op samenwerking tussen teamleden. Bijzonder cool is het bijvoorbeeld wanneer de criminelen allemaal in dezelfde auto zitten en zo hun baas op uiterst efficiënte manier kunnen beschermen. Vaak resulteert dit dan ook in wilde achtervolgingen doorheen de straten van Liberty City. De kick is groot wanneer de agenten nét op het ogenblik dat de baas van de criminelen gaat wegvaren of -vliegen een kogel door zijn kop kunnen jagen!

(bron: 9Lives.be)

Al met al maakt al deze informatie mij super ongeduldig. Nog 2,5 week wachten, heb hem al ge-preordered. Dus dan ligt hij 29 april keurig op de deurmat – mag ik hopen.

Nog maar 17 dagen! 😉

Opvulling

Even wat blablabla voor de ongeduldigen onder ons die niet kunnen wachten totdat ik weer genoeg inspiratie heb om iets nuttigs te melden 😉

Afgelopen weken eigenlijk niet zoveel boeiends gedaan. Veelal in Dordrecht gezeten, veel gegamed (en dan vooral Call of Duty 4 online). Ene keer samen met broeder Jaz, andere keer samen met vriend Craggie geraced. Ook veel filmpjes en series gekeken, vooral samen met Lies.

Vorig weekend (het Paasweekend) lekker gegeten. Eerst uiteten geweest met m’n vader en Annelies en eerste Paasdag bij Lies d’r ouders. En afgelopen weekend ook rustig met beetje hangen, gamen, filmpje kijken en lekker weinig doen – naast het gebruikelijke gerommel in huis.

Dus u ziet, weinig nieuws te melden dus. Ik game, ik kijk films en series en ik leef m’n leven.

Binnenkort wel weer een ander soort post, misschien weer over Call of Duty 4 ofzo 😉

Werk en game mix

Afgelopen weekend moest ik – ivm wat uitloop met een project – thuis nog wat werken voor Qi. Daar was ik dus behoorlijk wat uurtjes mee zoet afgelopen weekend. Maar tussendoor was er nog genoeg tijd over om te gamen.

Zeker zondag, toen het werk erop zat, heb ik lekker zitten gamen. Het gamen bestond afwisselend uit het onderhouden van m’n tuintje in Viva Pinata en aan de andere kant bruut knallen in Gears of War.

Viva Pinata was verrassend leuk. Had hem zaterdag gekocht omdat ik toch wel benieuwd was en het pakte toch anders uit dan verwacht. Het tempo ligt vrij laag. Het is meer een relax-en-achterover-leun spel dan een spel vol actie. Kort gezegd is het de bedoeling dat je je eigen tuin aanlegt, met bomen, planten en vijvers. Daarmee kan je pinata’s lokken – dit zijn pluizige beestjes met elk eigen wensen / doelen / behoeftes. En zo maak je je tuin meer-en-meer je eigen.

Door bijvoorbeeld de ene soort pinata op te offeren, komt een andere wel naar je tuin etc. Het spel zit dus vol met – onbewuste – keuzes. Zo besloot ik in het begin dat ik een bepaalde plant niet wilde, totdat ik in de encyclopedie (welke heel handig in het spel zit en laat zien wat elke pinata wil) las dat die plant weer andere pinata’s aantrok.

Had tijdens het spelen constant het gevoel dat het sloom en saai was, terwijl een blik op de klok me telkens anders vertelde. Elke keer als ik ‘even’ m’n tuin ging onderhouden, zat ik 1-2-3 uur later nog te spelen. Vergat gewoon compleet de tijd en dat is een goed teken.

Betrap me er nu zelfs op dat ik nu soms ook loop te denken – hoe kan ik meer/betere pinata’s naar m’n tuin lokken? Maar heb wel gemerkt dat het echt een spel voor uitproberen is. Je kan zo super veel verschillende dingen doen, volgens mij kan je nooit 100% het spel doorgronden. Bepaalde combinaties maken weer iets anders, echt kewl ( 0f frustrerend dat ik dat niet weet?)

Daarnaast ook veel Gears of War gespeeld. Dit spel – wat elke Xbox360-bezitter gewoon moet spelen – is singleplayer al stoer en multiplayer ook heel verslavend. Maar zondag dus coop ontdekt en dat maakt de singleplayer zoveel meer fun.

In cooperatief spelen (letterlijk: samen spelen) houdt in dat je medespeler (in dit geval was het Snith) de rol overneemt van een normaal computer gestuurd karakter. En meteen merk je het.

Je gaat overleggen hoe bepaalde missies aan te pakken, wie wat doet, een gaat links, de ander rechts. De een dekt de ander etc. Heel gaaf gedaan dus. En zeker verslavend. We hebben – denk ik – zo’n 2 uur gespeeld en gaan dat zeker snel nog eens doen.

Hebben zelfs samen het spel uitgespeeld – ik was zelf al ver gekomen en toen samen het laatste stukje gedaan. Was echt voor herhaling vatbaar.

Dus mochten er dus nog meer mensen zijn die Gears of War spelen, feel free to join me on any mission 🙂

Heel rondje

Vorig weekend – op koopzondag – ben ik naar Amsterdam gegaan en heb een Xbox360 gekocht (360, vandaar de titel van deze post – ben soms zo gevat, niet te geloven).

Met de Xbox360 kreeg ik meteen het spel Gears of War erbij – was ook heel toepasselijk het Gears of War-pack genoemd. En de afgelopen week nog 3 andere spellen gekocht:

Crackdown, een zogenaamd free-roaming spel.
The Outfit, op Jaspers verzoek gekocht – maar wat een kutspel.
Dead Rising, zombie-bashen… met alles wat je maar kan gebruiken als wapen, heel stoer.

Het is een mooi ding, die Xbox360… want naast de spellen die je gewoon koopt in de winkel, zit er ook nog eens een hele online-wereld bij in. Kost niet zoveel (de eerste maand gratis en daarna iets van 5 euro per maand ofzo) en dus is het inpluggen met je kabeltje en je zit op Xbox Live.

En daar gaat er een hele wereld voor je open. Je kan demo’s downloaden (net zoals op de PC), spelletjes tegen elkaar spelen (zou beetje gaar zijn als dat niet kon), met vrienden (die ook een Xbox hebben) chatten en je hebt ook de speciale ‘Live Arcade’ spelletjes. Dat zijn de simpele-maar-oh-zo-leuke-spelletjes.

Zo kan je suffe dingen doen als tegen elkaar gaan kaarten, maar ook spelletjes zoals pacman, tetris en meer van die standaard eenvoudigere spelletjes doen. Binnenkort komt bijvoorbeeld Worms ook… echt lachen wordt dat dus.

Maar vooral het online spelen is zo super gaaf. Je zet je Xbox360 aan, geeft aan dat je online wilt spelen en je bent aan het spelen – zonder moeite, zonder installeren, zonder zoeken. Hup 1-2-3 en je speelt tegen andere mensen. Een kind kan letterlijk de was doen.

Vanavond was het zelfs nog kewler. Ik speelde Dead Rising (singleplayer zombies in elkaar rammen) en kreeg ineens een uitnodiging om mee te spelen in een online potje Gears of War. Dat dus geaccepteerd, de schijf van GoW erin gestopt en ik kon spelen. Wordt dan nog wel vet in de pan gehakt, maar leuk blijft het toch.

Vorige week woensdag kwam brother Jasper ff langs… en hebben zitten gieren van het lachen, omdat we dik ingemaakt werden. We renden rond als een kip zonder kop en kregen het toch voor elkaar – op een of andere maffe manier – om bovenaan de rankinglijst te belanden. Heel apart. En zeker voor herhaling vatbaar.

Maar naast de briljante online mogelijkheden zit het hele Xbox360-gebeuren gewoon goed in elkaar. Over alles is (goed) nagedacht en alles werkt super lekker en slick. Het menu navigeert soepel en snel, alles is duidelijk, je hebt een eigen gamertag waar al je vordering in worden opgeslagen en die iedereen kan bekijken, er worden automatisch updates gedownload voor het spel wat je speelt, het downloaden (van demos, patches, arcade-spelletjes, alles) gaat gewoon op de achtergrond door, zodat je lekker kan blijven gamen, elk spel heeft bepaalde achievements waarmee je dus weer je persoonlijke score kan ophogen en – ook niet onbelangrijk – waardoor je soms een spel nogmaals gaat spelen, maar dan om bepaalde andere doelen (achievements) te behalen.

Zo staat hier dus mijn gametag, waarin je kan zien welke spellen ik het laatst gespeeld heb, welke achievements ik gehaald heb etc:

 

 

Heel slim gedaan van de Xbox-mensen.

Ben gewoon helemaal lyrisch over dat ding. Hij werkt lekker, alles loopt goed, ziet er schitterend uit en Xbox Live is gewoon briljant uitgedacht. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de draadloze controllers. Wat een uitkomt. Hangend op de bank, geen kabeltjes meer die je beperken in je afstand en super lekkere controllers.

En dan te bedenken dat ik hiervoor een Playstation2 had en het online-gebeuren daarmee niet eens uitgeprobeerd heb omdat het scheen te sucken.

En nu – het is inmiddels 1 uur ’s nachts zit ik te twijfelen: lekker naar bedje toe? Of nog heeeel even een potje spelen? Mmm. Toch wel verleidelijk.

Maar het is al laat, laat ik verstandig doen. Morgen gewoon weer werken, dus vroeg op. Ga morgenavond wel weer lekker gamen 🙂