Een eiland in de oceaan van weblogs

Tag: witcher3 (pagina 1 van 1)

Nog even terug naar oud

Ik was dus afgelopen dagen beetje klaar met The Witcher 3. Hoorde toevallig (op een podcast) nog een enthousiast verhaal over een side-missie. Dus even snel gegoogled en had blijkbaar de missie al gedaan. Herinnerde hem me wel, maar was me dus niet zo bijgebleven zoals het enthousiast werd gebracht. En dat bevestigde wel voor mij dat The Witcher niet echt mijn serie is.

Dus gisteravond besloot ik dat ik beetje klaar was met The Witcher 3 en pakte Tomb Raider (The Rise of…) weer op. Maar na een paar uurtjes was ik ook daarbij nog niet helemaal overtuigd. Al-met-al dus een beetje teleurstellende game-ervaringen lately. 

Vanavond eerste dus maar een tijdje wat met m’n Asteroids game lopen rommelen. Ging eigenlijk wel lekker, had een health mechanisme gemaakt. Het schipje kan nu health pickups oppakken en z’n health weer aanvullen. Dit ging best makkelijk, enige was dat er op een gegeven moment een asteroid rondzweefde die ik maar niet kapot kon krijgen. Wat bleek, de asteroids konden ook health oppakken en de onvernietigbare asteroid had 400+ health ^^

Daarna ging ik dus maar weer terug naar Dark Souls 3. Na lange tijd niet gespeeld te hebben, had ik er nog steeds veel zin in. En dat pakte goed uit.

Ik was aanbeland in de Archdragon Peak. Daar eerst een paar keer weer het begin stukje geprobeerd tegen een sterke ridder. Daarna verder langs een paar drakenmensen en toen kwam de grote drakenmens met z’n bijl weer. Het was me welgeteld één keer gelukt om hem te verslaan en verder te komen. Toen kwam ik bij een draak, durfde niet verder en besloot toen om terug te keren.

Nu probeerde ik het 1-2 keer en toen besloot ik om te  proberen langs hem te rennen. En dat lukte zowaar. En ik ontdekte even later zelfs nog een omweg waarbij ik langs hem kon sluipen. Verder op besloot ik om langs de vuurspuwende draak te rennen en daarna kwam ik bij wat trappen, een tovenares/heks en een vrij kaal aangekledde vent die met een rapier op je afkomt. Ik versloeg ze beiden meteen de eerste keer en had inmiddels al 60.000 souls verzameld. Precies zoveel had ik nodig om te kunnen levelen.

Maar dan zou ik terugmoeten naar de Firelink Shrine en ik had nog geen nieuwe bonfire gevonden. Dus dat zou betekenen dat ik dan weer langs al dat gespuis moest komen. Dus ik besloot om nog beetje te verkennen. In de verte dacht ik wat nieuwe vijanden te zien en er stond een waarschuwing dat ik een bel niet moest luiden, wilde ik het drakenpad bewandelen. Dus ik ging in een andere hoek kijken, viel een stukje naar beneden (en kon dus niet meer terug), klom op een lange lange ladder en aan het einde zag ik in de verte een ridder staan te wachten. Dus ik besloot om maar weer terug naar beneden te gaan – maar helaas koos ik voor de korte/snelle route (niet bewust hoor, ik dacht dat het spel me aan de ladder zou snappen, maar ik had op een knopje moeten drukken om af te dalen) – ik stortte dus de diepte in en ging dood. 60.000 souls foetsie. Ik kon er wel een beetje om grinniken, stom van mezelf dat ik daar zo naar beneden stortte. Maar ik had nog een kans om de verloren souls op te halen. Dus ik spurtte weer langs de drakenmensen, de grote draken meneer en ik rende de trap op om langs de draak te komen. Maar ik deed het beetje onhandig en kwam klem te zitten tussen twee soort van rollende gargoyls/stenen-draken. En toen ging ik dood. Omdat ik te gretig was en niet eventjes rustig aan deed. Klinkt bekend ^^

Dus toen was ik echt m’n 60.000 souls kwijt, beetje zonde dus. Maar ja, nu weer langs iedereen rennen, de tovenares/heks en de rapier-meneer verslaan. En toen keek ik maar eens ff verder in de andere kamer, waar ik in eerste instantie dacht dat er nieuwe vijanden waren, daar stond gewoon een bonfire. Verd*mme! Had ik net dus, met m’n buit van 60.000 daar gewoon heen kunnen wandelen – als ik maar niet zo voorzichtig had lopen doen – en dan zou ik nu weer keertje geleveld kunnen zijn. Maar ja, gedane zaken etc. Dus ik activeerde de bonfire en ging weer een stukje verder.

Daar lag een berichtje van een medespeler op de grond met de waarschuwing dat er een mob van enemies was. Dus ik keek eventjes, zag 2 vijanden lopen, eentje was weer zo’n grote met een bijl. Ik verzamelde eventjes m’n moed en versloeg ze allebei en moest beetje grinniken om het berichtje. En toen kwamen ineens uit de verte nog 3 grote draakmannen met bijlen aanlopen, tesamen met nog 2-3 andere kleinere draakmannetjes. Aaaargh. Dat is inderdaad wel schrikwekkend. Uiteindelijk heb ik er een tijdje over gedaan en ze een-voor-een verslagen. En toen kon ik helemaal naar het einde van een lange klif wandelen. Daar aangekomen was er niks meer dan een altaar. Ik deed m’n draken-zit-guesture (dezelfde waarmee ik ook naar Archdragon Peak getransporteerd werd) en kreeg nog een of andere draken-torso. No idea wat ik ermee moet, maar goed.

Volgende keer gaan we verder kijken onder de brug door, daar is een poort en daarachter lijkt het op een lange laan met allemaal draken-statues, waar (sinds ik de bel heb geluid) nu allemaal grijze/zwarte wolken hangen.

En voor de record: nog steeds level 99 en 55:30 uur gespeeld.

Nieuw avontuur

Vanavond begon ik een nieuw avontuur. Ja, ik ben nog bezig met The Witcher 3, maar het kan me eigenlijk niet zo boeien. Weet niet wat het is, maar als ik terugkijk op m’n speelsessies dat ik The Witcher speelde, dan zie ik alleen maar verhaal, gesprekken, keuzes en vooral veel dom vechten. Ik leer niks, ik word niet beter, ik onderga/doorloop gewoon het verhaal. En dat voelt suf. 

En ik wacht (lees: hoop) bij The Witcher nog steeds op een zelfde soort questline als met de Bloody Baron, maar dat blijft nog beetje uit. Ik doorloop de mainstory en doe allemaal suffe klusjes. Geen hol aan, maar toch blijf ik het doen. 

En als ik dan terugdenk aan de game-hilights van vorig jaar, dan denk ik vooral aan m’n Bloodborne en Dark Souls 3 avonturen. Geweldig en waarschijnlijk omdat ik constant verder kwam, mezelf steeds weer  overwon en beter werd. Mastery heet dat, hoorde ik laatst ergens. 

En dat gevoel mis ik. En nee, dat hoef ik niet bij elk spel te hebben, maar als de gameplay beetje tammetjes is en er niet echt iets is wat me kan blijven boeien, dan kom ik niet makkelijk terug in een spel. 

Dus (nogmaals) ik begon vanavond met een nieuw avontuur; Dark Souls (1). De eerste van de serie (mits je Demon Souls niet meerekend). Alleen heb ik die alleen maar op m’n PC, dus ik moest hem daar even aan de praat krijgen. Al eens eerder geprobeerd, maar dat faalde. Vanavond opnieuw geprobeerd en dat slaagde verbazingwekkend eenvoudig. Ik kan nu dus met een controller Dark Souls 1 spelen op m’n laptop. Heel fijn. 

Heb dus even het eerste stukje doorlopen. Ik werd wakker in een kerker, ik versloeg een eerste start-boss, ik liep een beetje door de gangen te dwalen, werd omver gekegeld door een bowlder (verrassing!) en kwam uiteindelijk bij de Firelink Shrine. 

Daar kon ik upgraden (naar level 7, als ik het me goed herinner) en toen verder. Een klein stukje verder vond ik een paar kisten met wat goodies erin. En toen kwam ik bij een kerkhof met twee skeletten. En daar ga ik nu al 3-4-5 keer dood. En toen had ik even geen zin meer.

Nog even The Stanley Parable opnieuw begonnen – maar had eigenlijk het idee dat ik in 1 keer de True Ending kreeg. Want ik kwam meteen bij de credits en bij allemaal behind-the-scenes en unused voice-over samples… Voelde wel gek, want het was m’n eerste speelsessie (sinds ik hem 1-2 jaar geleden ooit eens gespeeld heb). 

Maar ok. Voornamelijk nu weer zin om Dark Souls verder te verkennen. Moet wel weer ff inkomen, maar nu al meer zin erin dan in The Witcher 3 ^^

Witcher’ed in het rond

Gisteravond had ik als doel een side-quest afronden, zodat ik verder kon met m’n main-quest. M’n main-quest was ik al eens verder mee gegaan, maar toen kreeg ik de melding dat m’n side-quest gefaald was. Dus nadat alle filmpjes waren afgerond (lees: 20 minuten later) besloot ik om even te kijken welke side-quest het precies om ging. Uiteindelijk herkende ik hem niet meer (tja, dat is het nadeel als de laatste keer dat je speelde meer dan een half jaar geleden was), maar zag wel dat ik al heel veel (10+) substapjes ervan had afgerond. Voelde beetje zonde dus.

Ik laadde dus een save van net voordat ik de main-quest begon en besloot om eerst af te dwalen naar de side-quest. Die bleek uiteindelijk nog niet heel boeiend te zijn (moest een witcher-vriend – Lambert – helpen met het vinden van een moordenaar. Uiteindelijk bleek die moordenaar een heel overtuigend verhaal te hebben (en ik vond die collega witcher toch al beetje onsympathiek), dus ik besloot om hem in leven te houden. Ben benieuwd wat daar nog de gevolgen van zullen zijn.

Nu kon ik dan weer fijn verder met m’n main-quest. Tenminste, ik ging nog maar eventjes door m’n side-quest-lijstje heen, straks faalde er weer eentje en ik besloot om nog 2-3 andere quests af te gaan ronden. Eerst de quest om een of andere rijkeluis dochter te leren zwaardvechten. Totaaaaal niet boeiend en de verhaallijn was ook niet super, dus geen idee waarom ik die wilde afronden. En toen een quest om Triss te helpen met het helpen ontsnappen van de zoon van een rijkeluis mevrouw.

Tja, de verhalen zijn wel interessant, maar gaan me eigenlijk beetje boven m’n pet. Er komen zoveel namen voorbij, zoveel mensen die weer dingen willen van andere mensen en daarbij nog weer even wat andere namen droppen. Geen idee meer wie wie is, wie wat gedaan heeft of wil. Ik loop er soms maar doorheen, hak beetje in het rond en zie wel waar het op uitkomt.

En eigenlijk hoop ik nog steeds op een zelfde soort verrassing als aan het einde van de Bloody Baron verhaallijn. Dat was echt een goed verhaal, belangrijke keuzes en uiteindelijk een pakkend slot. Daar werd ik totaal door verrast. Maar tot nu toe kabbelt het maar beetje voort. Heb het wel naar m’n zin, maar is nog niet heel spannend allemaal.

Stemmen in m’n hoofd

Heb ik laatst nog heel hard geroepen dat ik minder games moet kopen en meer moet spelen, komt er nu juist voor DOOM een aanbieding. In de winkel kost hij 25,- en kan hem nu online kopen voor maar 16,-

Dat is toch niet normaal meer? Zo’n goede game en dan zo goedkoop! 

Dus tja, ik drukte zonder lang na te denken meteen op de koop-knop – logisch toch? Ik doorliep de stappen om de betaling te regelen … en toen gaf de website een error. Na nog twee pogingen bedacht ik me wat ik hier eergister had beloofd.

Merk dat me dat dus heel lastig valt. Ik heb me dat al wel vaker voorgenomen. Dan zag ik m’n lange lijst met games en besluit om eerst eens iets uit te gaan spelen, maar al snel komt er dan iets voorbij (een aanbieding of een goede review) en dat triggered me om dat specifieke spel direct te kopen. Het is alsof er een stemmetje in m’n achterhoofd alles verantwoordt.

“Hij is nu wel heel goedkoop. Is gewoon zonde van je geld als je hem later koopt en meer moet betalen.”

“Tuurlijk ga je eerst The Witcher uitspelen, dat heb je beloofd, maar dan heb je deze al wel (goedkoper) liggen.”

“Dit (nieuwe) spel is toch wel weer ff heel iets anders dan wat je nu speelt. Is wel leuk voor de afwisseling, toch?”

“Je hebt dit spel al heel lang op je verlanglijstje staan en je bent constant alle spoilers aan het ontwijken, wellicht makkelijker en rustiger voor jezelf om het spel maar gewoon te kopen en te spelen.”

Ik denk dat ik maar eens moet leren om dat stemmetje te negeren. En bewustwording is stap 1, toch? Dus ja, ik negeer nu bewust dat stemmetje. Ik weet wat het probeert te vertellen, maar ik weet ook dat het onzin is. Vorige week kocht ik (dankzij het stemmetje) Darkest Dungeon. Zijn reden was bovenstaande reden nummer 3, dat Darkest Dungeon toch heel iets anders was dan wat ik normaliter speel en in m’n spellenassortiment heb. En ik kreeg ook direct zin om even wat anders te spelen dan anders. Het zal wel ‘het gras is altijd groener aan de andere kant’ syndroom zijn waardoor het mij enthousiast maakt.

Gisteravond was het ook weer lastig. Ik was bezig om (met veel plezier) The Witcher3 verder te spelen. Die heb ik weer opgepakt en heb er veel plezier in. Maar na een tijdje fluisterde het stemmetje ineens in m’n oor: “Heb je niet ff zin om iets anders te doen? Even wat luchtigers, beetje simpel schieten? Je kan toch best eventjes Battlefield 1 doen? Of wacht, nee, nog beter! Dit is de perfecte aanleiding om DOOM te kopen. Dan heb je een valide reden om van die aanbieding gebruik te maken! Ja, goed idee van mij he!

Gelukkig kon ik het stemmetje negeren en toen ik weer lekker de Witcher aan het spelen was, hoorde ik hem ook niet meer. Dus blijkbaar werkt dat, gewoon een bestaand spel spelen en plezier aan beleven. Kijken hoelang ik hem kan negeren, als ik m’n belofte wil houden, dan zal hij toch even moeten wachten tot ik ‘een spel’ uitgespeeld heb.

Verhalend avondje

Gisteravond kwam Mathijs langs voor een spontane game-avond. We speelden eerst even wat The Witcher 3, even verder met het verhaal. Tot m’n verbazing bleek dat ik er dus inmiddels al 65+ uur in heb zitten. “En je bent pas hier?!” vroeg Mathijs.

Blijkbaar ben ik nog niet heel erg ver, maar raak dan ook steeds afgeleid. Ik ga steeds weer side-missies doen, zoals gisteravond ook. Ben op zoek naar wat bodyguards voor bij een theatervoorstelling (jaja, klinkt idd net zo spannend als het was) en toen liep ik toevallig tegen een side-missie aan om een meestersmid te helpen. Dus die ook eventjes gedaan, dan kan ik daarna namelijk über-vette gear laten maken.

Na de Witcher gingen we coop van Hyper Light Drifter proberen. Had die game paar maanden al wel eens gespeeld, maar was maar eenmalig en daarna nooit meer opgepakt. Maar het speelde wel nice en zeker met z’n tweeën was het heel gaaf. Beetje Dark Souls achtig – we deelden onze health, Mathijs kon niet ‘echt’ dood, maar zijn respawn kostte mij 1 healthpoint. 

Grappige was dat Mathijs hem onlangs ook had gespeeld en dus veel meer ins-en-outs wist dan ik. Maar toch wist het spel ons te verrassen, want we ontdekten andere gebieden, hoe sleutels werkten en ik kreeg zelfs betere gear, die Mathijs nog nooit gezien had.

Al-met-al een leuke avond. En ik bleef – nadat Mathijs naar huis was gegaan –  nog 1,5 uur de Witcher spelen. Oeps ^^

Wat speel ik? 

Sinds de bèta van Battlefield 1 ben ik weer helemaal in de Battlefield-mood. Speel de laatste weken weer vaak Battlefield 4 en dan of TDM Sniper Only of de standaard gamemodes Conquest / Rush. Het blijft toch een heel leuk spel.

Elk potje weer zijn er wel momenten waardoor je je even goed voelt. Soms eindig ik bovenaan (in de top 3) en de andere keer sta ik helemaal onderaan (de laagste top 3 ^^). Maar in beide gevallen ben ik verrast door de uitslag. Of ik had het gevoel dat het super goed ging en heb ik blijkbaar helemaal niet bijzonder goed gepresenteerd. Of ik heb juist het gevoel dat ik maar gewoon m’n best gedaan heb, en dan eindig ik bovenaan. 
Heerlijk dus. In beide gevallen voelt het goed. Of het gevoel als je een tank neerhaalt met je rocketlauncher. Of een vijand met een sniper-rifle. Kan er geen genoeg van krijgen. En kan dus ook niet wachten tot 21 oktober, dan komt Battlefield 1 uit. 

In de tussentijd ook weer The Witcher 3 opgepakt. Ligt al heel lang te wachten en hoor van  iedereen hoe geweldig hij is. Maar kwam er maar niet in terug. Eind vorig jaar wel een tijdje gespeeld, maar op een gegeven moment weer geswitched naar andere spellen (Bloodborne en Dark Souls 3 voornamelijk). 

Wat me het meeste tegenhield was het overweldigende aantal quests en andere dingen die er te doen zijn. Elke keer als ik naar de kaart keek, stonden er zo’n schrikbarend aantal vraagtekens en andere meuk op, ik werd er gewoon onrustig van en wist niet waar te beginnen.

Maar een vriend en een aantal forumposts overtuigden mij om de vraagtekens te negeren, sterker nog, je kan ze uitzetten op de wereldkaart. Dus je krijgt nog wel te maken met de random encounters, maar zijn nu echt verrassingen.

Voorheen voelde ik de behoefte om alle vraagtekens weg te werken, maar nu is het gewoon kijken welke quest ik zin in heb. En daarnaast kom ik soms iemand tegen met een uitroepteken boven z’n hoofd (lees: met een quest dus) en hangt het van mn stemming af of ik hem direct oppak of eerst de quest doe waar ik mee bezig was. 

Al met al merk ik dus nu hoe leuk The Witcher 3 is. Begrijp nu pas waarom iedereen er zo lyrisch over is ^^

Dus dat ben ik aan het spelen. Weet u dat ook weer.