Vandaag had ik ‘iets’ vertraging. Zou sowieso al wat later op werk zijn, want moest m’n inlegzooltjes bij meneer de podoloog halen. Maar toen ik uiteindelijk de trein pakte, begon de ellende.
De trein vertrok keurig op tijd, maar na ruim 20 minuten ging hij niet meer verder. Er bleek een computerstoring te zijn waardoor we meer dan een uur niet verder konden.
Eerst nog even in de trein te hebben gezeten – ondertussen werden we constant door onze conducteur Joop (hij stelde zich keurig voor via de intercom) van de laatste nieuwtjes op de hoogte gehouden. Daarna even een flesje Coca Cola Zero gehaald.
Dat is Cola zonder suiker, maar met dezelfde smaak. Zeggen ze. En dit was dus een mooie gelegenheid om uit te proberen of dat ook echt zo was. En jawel… de Cola smaakte vrijwel net zo als gewone Cola, gelukkig niet zo anders als Cola Light. Dat viel dus mee. Maar hoe zat het met de 0% suikers? Daarvoor moeten we even naar het bankje in de zon op het perron in Weesp.
Daar zat ik dan, in het zonnetje (en behoorlijk wat frisse wind). Met m’n ogen dicht, gezicht in de zon en naast me op het bankje het flesje Cola Zero. Ineens *woesh* waaide de wind mijn flesje Cola omver. En het flesje deed rol-rol-rol-plop vanaf het bankje op de grond. Geen probleem, dacht ik, want hij zit toch dicht.
2 minuten later stond ik op; de zon speelde verstoppertje met de wolken en uit de zon was de wind toch onaangenaam fris. Ik pakte het flesje, draaide hem open en zette hem aan m’n mond voor een flinke teug Cola. Maar die teug kwam niet, daarvoor in de plaats kwam – onder luid gesis – een grote wolk schuim. En die wolk verspreidde zich vanuit het flesje over m’n jas, MP3-speler, m’n tas en m’n handen. Alles zat onder de Cola.
Snel alles afgeveegd, maar m’n handen bleven nat van de Cola. Bij gebrek aan water en/of doekjes toen maar alles beetje laten drogen in de zon. En daarna bleef het geplak en kleverige van normale Cola uit. Dus er zat inderdaad geen suiker in. Of tenminste geen plakkerige suiker 😉
En toen kon ik dus weer schoon en niet-plakkerig terug naar de trein. Welke – na meer dan een uur vertraging – uiteindelijk verder reed en mij rond lunchtijd in Amsterdam afleverde.
Conclusie van dit lange verhaal: het openbaar vervoer is soms een beetje lastig en de reclame van de nieuwe Coca Cola Zero klopt; er zitten geen suikers in, maar hij smaakt nog steeds zoals het hoort. Lekker.
