Een eiland in de oceaan van weblogs

Tag: Dark Souls 3 (pagina 4 van 4)

Bijna, maar toch niet helemaal

M’n eerste opgave voor vanavond was om die grote IJsyeti op de brug te verslaan. Hoefde eigenlijk niet, maar hoopte op een mooie beloning èn wilde hem gewoon verslaan. Die fucker had me al 2 keer van de brug gegooid. Dus was meer een eerzaak geworden.

Ik trok naar hem toe, pakte m’n beste gear en… versloeg hem bij m’n eerste poging. Dus ja, dat begon goed.

Daarna door de nieuw geopende poort. Aantal bekende vijanden (voornamelijk fladderende irritante mensen) en na een stukje kwam ik weer bij een nieuwe bonfire en even later bij een grote crystallen lizard en 2 black Knights.

En toen was ik weer bij een boss beland, de Abyss Watchers. Dat bleken een tweetal ridders te zijn, met vervaarlijk snelle aanvallen. Maar al snel kreeg ik het patroon door en had ik ze verslagen. Ging eigenlijk best makkelijk, binnen 10-20 minuten was ik klaar. Wel nèt op het nippertje, want al m’n Estus Flasks (health potions) had ik gebruikt.

Meteen na de boss verslagen was, kwam er een cutscene… en toen kwam deel 2 van de boss-fight. Nu met maar 1 ridder, maar wel een stuk groter en met een vlammend zwaard. En ik had geen health potions meer! Dus hield het niet zo lang vol ^^

Uiteindelijk kostte het me alsnog iets van 1,5 uur totaal om de boss te verslaan. En dat voelde goed. Heel goed zelf. Heb zitten juichen op de bank. Ok, dat is misschien beetje overdreven, maar wel m’n vuist in de lucht terwijl ik “Yes! Yes! Yesssss!” riep.

Toen had ik genoeg souls om weer een level omhoog te gaan. En had bijna (op 4000 souls na) genoeg om nog een keer te levelen. Dus even in een oud gebied wat makkelijkere vijanden killen, beetje grinden zoals dat heet. Toen kon ik nog een leveltje omhoog en was ik klaar het nieuwe gebied te gaan verkennen.

Daar liepen allemaal skeletten rond. Beetje pittig, maar redelijk voorspelbaar. Ook een aantal (lastigere) vijanden, gehuld in een gewaad en met rode ogen. Die waren een stuk pittiger, maar ging eigenlijk allemaal best aardig. Ging gestaag verder, deed het rustig aan en observeerde eerst alles voordat ik verder ging.

Ik liep door gangen, trappen op en af. Systematisch de kerkers aan het verkennen.

Tot ik bij een lange trap kwam. Een lange trap met aan beide zijden een grote diepte. Zag er eigenlijk vrij onschuldig uit, er liep alleen een skelet. En je voelt hem misschien al aankomen, maar ik had nog niks door ^^

Ik liep dus voorzichtig de trap af en net voor ik bij de skelet was, keerde hij zich ineens om en begon weg te rennen. Achter me hoorde ik een hoop gerommel. En plots werd ik door een groot rotsblok (leek bij nader inzien meer op een kluwe mensen) aan de kant gegooid. Gelukkig niet de diepte in. Oef.

Maar de skelet was wel meteen dood. Mooi! Ik keek nog even om me heen en zag nog wat treasure liggen een stukje hogerop de trap.

En terwijl ik dat oppakte, kwam de bal (of rotsblok) weer de trap op rollen… en duwde me daarbij zo de diepte in.

Heb even heel hard zitten lachen. Geweldig! En m’n zuurverdiende souls? Die liggen nu heel uitdagend midden op de trap op me te wachten.

(17:30 uur gespeeld en level 41)

Drassig

Ik begon m’n avontuur aan de rand van een nieuw gebied, een moeras. Als ik ergens een hekel aan heb in een game, is het om door kniehoog water te lopen. Waarschijnlijk omdat je dan niet goed kan zien wat eronder gebeurd (en dat zal waarschijnlijk ook de reden zijn game-ontwikkelaars je door kniehoog water laten lopen ^^).

Maar ja, ik moest er wel doorheen. Dus begon maar te lopen. Ik slachtte een soort van slakken af en kwam bij een soort kikker-mug-hybrides. Die had ik een beetje onderschat en ik ging dood. Dan maar een andere kant op. Het water was giftig en ik liep er heel traag doorheen. Allemaal super irritant (behalve de slakken, die waren eigenlijk bijzonder eenvoudig te verslaan).

Uiteindelijk doofde ik een paar vuren (wat blijkbaar het doel was in dit gebied) en ging eigenlijk best aardig. Vijanden waren niet super lastig en ik kwam al redelijk snel weer bij twee bonfires.

Maar toen liep ik tegen een vijand aan, laten we hem grote gewei-takken-man noemen. En die was niet alleen heel groot en sloeg heel hard, maar die vuurde ook nog eens heel geniepig allerlei rode spreuk-doodhoofdjes op me af. En ik was dus redelijk snel dood. Uiteindelijk een paar keer geprobeerd en toen het uiteindelijk gelukt was hem te verslaan, liep ik triomfantelijk verder en kwam ik nog eenzelfde tegen – die me uiteraard binnen 2 meppen doodde.

Toen maar even een ander geheim stuk verkend. Daar vond ik allerlei treasures en toen maar weer terug naar het moeras. Besloot om om te lopen en toen lukte het me wel – door alleen die tweede gewei-takken-man aan te vallen en die andere te ontlopen.

Toen kon ik het derde vuur doven en ging de grote deur open. Hopelijk kan ik nu weer uit het waterige gebied. Heb er al genoeg van ^^

Maar wil eigenlijk eerst nog ff een groot yeti-achtig ijswezen verslaan. Die staat bovenop een brug en hij heeft me er al een paar keer vanaf geflikkerd. Maar ik geef het niet op, ik moet-en-zal hem verslaan ^^
Gewoon, omdat het kan.

(15:10 uur gespeeld en level 37)

Boom-boss en moeras

Het begon met ‘even die boom-boss proberen te verslaan. Uiteindelijk versloeg ik hem redelijk snel, al na 3-4 pogingen. Het was wel een beetje aparte boss. Een grote boom-ding die ook nog eens met iets (poison kruiken ofzo) gooide. En halverwege vielen we door de vloer en kwam er een hand uit z’n buik. Uiteindelijk had ik hem bij m’n 4e poging tot een klein stukje health… maar wist toen niet waar ik hem nog kon slaan. Niks deed damage. Uiteindelijk bleek het die maffe hand te zijn, daarop moest ik hem meppen. En toen was het ineens klaar. Verliep dus een beetje apart.

Maar met het verslaan van die boss kreeg ik wel weer een stapel souls. Dus kon wat levelen. Kost steeds meer en meer, dus ik kon maar 1 leveltje omhoog.

Toen wilde ik even wat souls farmen en besloot om even terug te gaan naar het begin gebied. Daar uiteindelijk bijna 200 pijlen op de draak afgeschoten en toen vloog hij (pas) weg. Kon daar toen nog wat dingetjes oprapen en toen werd het tijd voor de swamp.

Daar kwam ik vage paddestoel-kruipers tegen en grote (grote!) mannen met kruizen op hun rug. En in een gang kwam ik – na vele waarschuwingen van medespelers – een ridder tegen. Die wachtte me op, ik dook weg en 20 seconden later was hij er niet meer. Beetje overdreven al die waarschuwingen ^^

Toen wat verder gelopen, wat krabjes gekilled… en INEENS werd in invaded. Een vijandige speler kwam mijn wereld binnen en we raakten aan de vecht. Na enige tijd kwam er nòg een vijandelijke speler bij en toen was ik zo 1-2-3 dood.

Weer teruggerend naar m’n plasje met souls en verder de boel verkend. Kwam bij een ruïne, ontdekte een nieuwe bonfire, versloeg een reuzenkrab en bevocht nog eens twee ridders. Geen mensen, maar computer tegenstanders.  Maar ze waren wel pittig en scheelde maar heel weinig of ik was er niet geweest.

Toen kwam ik bij nòg weer een bonfire en toen vond ik het weer even genoeg.

{12:53 uur en level 35}

Hakken en het bos in

Vanavond speelde ik eerst samen met Lies een paar potjes Gauntlet. Was weer leuk, maar Lies was een beetje moe van de lange dag en ging vroeg naar bed. Dus ik kon nog even wat Dark Souls spelen.

Ik besloot om nog een keer bovenop de toren te kijken. Ik rende dus eerst lang een aantal grote vijanden en sprong op de lift. En door een foutje – ik  drukte per ongeluk op de knop dat je achteruit springt – landde ik op een plateautje. Maar van schrik, struikelde ik en viel er weer vanaf. Maar toen wist ik wel waar ik naartoe moest. De vorige keer had ik het 7-8 keer geprobeerd en had toen constant de verkeerde kant op gesprongen – bleek nu.

darksouls3-20160421-surprise

Het was eigenlijk heel eenvoudig. Op het juiste moment eraf rollen/springen en klaar. M’n ridder stond op een mooi plateautje en ik kon verder. Sprak nog even met Siegmeyer (de uien ridder) en daarna liep ik verder. Versloeg – met hulp van een aanstormende Siegmeyer – een soort van vuurdemon, liep verder, versloeg nog een paar lastige vijanden (waaronder een combinatie van 2 tovenaresses, lastige tegenstanders) en kwam uiteindelijk via een dak bij een toren, waar onderin een heel handige ring lag. De Chloranthy Ring – deze zorgt ervoor dat je stamina een stuk sneller regenereerd, wat heel handig is, aangezien je daar van afhankelijk bent in je gevechten.

darksouls3-20160422-sorceres

Daarna had ik genoeg souls verzameld om te kunnen levelen, ging terug naar de Fire Shrine en kocht daar met m’n resterende souls nog een key van een deur – welke ik al eens was tegengekomen.

Toen terug door die deur, kwam aantal nieuwe vijanden tegen, zoals een handvol skeletten. Niet heel lastig eigenlijk. En kwam uiteindelijk weer onderaan de grote toren.

Besloot dat het wel eens tijd werd dat ik de lift naar beneden pakte. Kwam tegenover een Frost Knight, welke bizar snel aanviel en me van frostbite voorzag (m’n stamina regenereerde nu ineens een langzaam). Ik faalde de eerste poging, maar ging daarna rustiger aanvallen en versloeg hem toen.

Daarmee unlockte ik een nieuw pad, de Road of Sacrifices. Daar kwam ik tegenover een soort van gemuteerde vogelmannen te staan en tovenaars die grote paarse wolken lieten vliegen. En na een tijdje kwam ik ook door dit gedeelte, wat bijzonder kleiner was dan ik had verwacht. En ik kwam bij een nieuw gebied, waar mannen met grote boomstammen liepen te zwaaien. En m’n schoenen werden nat. Dus straks waarschijnlijk allemaal swamp/water vijanden. Bah, niet mijn ding. Hou meer van kasteelgangen en muren ^^

darksouls3-20160421-swamp

( 10:52 uur gespeeld en level 33)

Omhoog en rondje lopen

Vanavond ging ik weer verder met Dark Souls 3.

Ik had vanmiddag (gedreven door m’n oneindige enthousiasme en drive naar meer Dark Souls) een filmpje gekeken en daarin ontdekt dat de lift in de toren ook omhoog kon. Heel fijn om dat te weten, maar heb er nu ook wel weer spijt van. Het zelf ontdekken van hoe levels in elkaar zitten / het ontdekken van nieuwe sluiproutes geeft echt een geweldig gevoel. En nu had ik mezelf dat geweldige gevoel ontnomen. Stom.

darksouls3-anim-20160419-big

Maar ik ging dus de lift omhoog, daar stond een reus van een vent en die kon ik tot vriend maken. En that was it, daar boven. Ja, ik had op dat filmpje ook gezien dat er een speciale item was, als je halverwege de lift-rit eraf sprong, op een plateautje. Heb dat iets van 7-8 keer geprobeerd, maar elke keer sprong ik mis en stortte ik de diepte in… You Died.

Dus uiteindelijk maar opgegeven en even een andere kant opgerend. Daar waar eerst ik eerst dood ging doordat er grote speren op me werden gegooid (door die grote vent bovenop de toren), daar deden de speren nu alleen nog maar de vijanden schade en kon ik rustig doorlopen. Ik ontdekte daardoor – via een aantal gangetjes – dus de locatie van weer een boss, maar had daar nu nog geen zin in. Wilde eerst nog even verder de boel verkennen.

Dus ik liep nog wat verder, vond nog wat deuren die niet open wilden (vanaf deze kant) – dus ik zal de andere kant van de deuren moeten gaan vinden. Genoeg nog te ontdekken dus. Denk dat ik eerst nog maar even de lift (in de toren) naar beneden neem en daar kijk wat daar te vinden is. En dan de grote boom-boss maar eens opzoek. Zucht. Ik haat bosses…

(9:14 uur gespeeld en level 29)

Naar buiten

Ik was m’n avontuur geëindigd bij een boss – Vordt Of The Boreal Valley. Uiteindelijk versloeg ik hem bij m’n 3e poging. Bleek eigenlijk niet eens zo heel lastig dus, als je maar beetje het dodgen door hebt.

Daarna liep ik het kasteel uit en werd ik naar de Undead Settlement getransporteerd – letterlijk, want werd opgepakt door een soort van vliegende duivels met vleugels.

In de settlement kon ik de hulp inroepen van een mede-speler en ik deed dat ook. Leek me niet echt nodig, maar was meer om te kijken hoe de ervaring zou zijn.

Nou, eigenlijk dus niet wat ik wilde ^^ Tuurlijk, we liepen veel makkelijker door het level, maar de plezier die ik uit Dark Souls haal zit ‘m veel meer in het ontdekken en vinden van nieuwe routes en plekken.
Deze mede-speler kende alle plekjes en vijanden duidelijk al en rende overal voor me uit. Heel aardig, maar niet zo leuk.

Dus na een paar minuten zei ik hem vaarwel en stuurde ik hem weer terug naar z’n eigen wereld.

En in m’n eentje ging ik verder met verkennen. Ik ontdekte een dorpje met allemaal dieven op dakken. En verderop een dorpje met grotere mannen die grote zagen of potten droegen – en daar dus ook vervaarlijk mee konden uithalen.

Na een tijdje kwam ik bij een grote kerk en daar binnen zit – gok ik – weer een boss. Weet het nog niet zeker, want ging net toen ik binnen was (al) dood.

Dus dat gaan we binnenkort (morgen?) maar eens checken.

{7:59 uur gespeeld en level 27}

Ridder lijk

Na twee avonden onthouding, kon ik vanavond weer verder met Dark Souls 3.

Ik liep verder over een dak, verkende meerdere gangen, versloeg simpele vijanden en kwam steeds een stukje verder. Ging ook wel vaak dood, maar (bijna) altijd iets verder dan de keer ervoor.

Op een gegeven moment merkte ik zelfs dat ik de lastigere grote ridders, van eerder, nu zelfs kon lezen. Ik wist hoe ik ze moest benaderen en kon er zelfs soms een verslaan zonder ook maar 1 keer geraakt te worden. Dat voelde heel goed.

Na een tijdje realiseerde ik me dat ik ten eerste de sfeer van Dark Souls prettiger vind dan die van Bloodborne. Minder luguber, duister en geen horror. Tenminste tot nu toe komt het nog over als een fantasy game. En vind mezelf in ridderoutfit wel gaaf.

En het tweede wat ik me realiseerde was dat ik de combat ook leuker vind. Bloodborne was hakken en aggressief spelen. Je kreeg zelfs health terug als je de vijand snel weer raakte nadat jij schade had gehad. Speelde echt heel lekker, maar toch hou ik van het ridderlijke.

Hier bij Dark Souls is het veel meer afwachten, de vijand lezen en heel selectief toeslaan.

En als ik geconcentreerd ben en het allemaal goed uitpakt, voel je je ook oppermachtig. En als je beetje buttons loopt te bashen, dan merk je al gauw dat dat hier ècht niet werkt.

Vanavond weer zoveel geleerd ook. Gebruik nu eigenlijk m’n schild voornamelijk alleen nog maar tijdens gevechten in nauwe gangen of als ik beschoten wordt. Voor de rest vooral veel (heel veel) wegduiken/rollen.

Ook weet ik nu dat ookal ken ik een bepaalde route en de locaties van vijanden uit m’n hoofd, dat ik dan alsnog niet onvoorzichtig (cq te snel) kan spelen. Ik werd door twee lage vijanden in een hoekje gedreven en verloor 3000+ Souls.

Nadat gebeurd was, ben ik nog een keer doorgerend en kwam uiteindelijk bij de boss uit.

En dat vond ik mooi een klusje voor morgen ^^

{4:58 uur gespeeld en level 22}

De eerste stapjes

Ik liep langs dezelfde vijanden als gister. Nu als een ridder. Had besloten dat ik het vechten als mercenary niet zo fijn vond voelen. Dus ik koos de Knight en begon dus opnieuw. Had toch pas 20 minuutjes gespeeld en nog niet eens de eerste (tussen)baas verslagen, dus veel was er niet te verliezen.

Ik liep langs allerlei vijanden en kwam al snel weer bij de eerste (tussen) boss. In m’n 2e poging ging hij neer en kon ik verder, naar de Firelink Shrine. Daar kon ik levelen en de hele Shrine verkennen.

Er zat nog een smit genaamd André, een of andere sombere ridder en een oud vrouwtje die spullen verkoopt. Ook stond er een dame in het midden waar je kan levelen. En aangezien ik net een boss had verslagen, bulkte ik van de Souls – dus kon ik 3-4 levels omhoog.

Daarna ging ik verder. Ik kwam bij een heel pittige tegenstander, met een soort van katana/samoerai-zwaard. Meerdere keren geprobeerd, maar kwam er (nog) niet langs.

Daarna getraveled naar een nieuw gebied, een kasteel. Daar kwam ik simpele mannetjes tegen, maar ook een paar lastigere (een grote ridder en mannetjes met lange speren).

En er landde zelfs een draak die vuur begon te spugen. Awesome!

Uiteindelijk een nieuwe bonfire (checkpoint) gevonden en nog een keer gelevelt. En toen was het weer mooi voor vandaag.

{1:52 uur en level 15}

Omschakelen

Gisteravond maakte ik m’n eerste stapjes in het Dark Souls universum. Na het broertje (Bloodborne) te hebben gespeeld, was ik heel enthousiast.

Maar had me beetje verkeken op hoe anders nog Dark Souls is. Of eigenlijk, hoe anders Bloodborne was ten opzichte van de Souls-serie.

In Bloodborne ben je agressief en loont het om aan te vallen. In Dark Souls is het juist de bedoeling dat je afwacht, je schild ophoog houden en defensief speelt.

Na eerst een half uur m’n karakter z’n uiterlijk ter hebben getweaked (met 3684 schuifjes voor van alles, van kaak breedte tot hoe je neus er precies uitziet. Heel indrukwekkend.) ging ik van start. Ik had als class een Mercenary gekozen. Zag er nice uit en had ook de begin-stats welke me het meest aanspraken.

Het begin was niet zo moeilijk. Paar kleine vijanden, welle ik nog steeds voorzichtig moest benaderen. En al snel kwam ik bij de eerste (tussen) boss – een grote ridder met een gigantische hellebaard.

Na een paar keer geprobeerd te hebben, hield ik het voor gezien. Moet nog even omschakelen, nog leren hoe je precies in Dark Souls het gevecht aan moet gaan.

{0:25 minuten gespeeld en level 10 (beginlevel van Mercenary) }