Categorie: Lifeblog (pagina 2 van 3)

maandag 06 mei 2013 / 0 reacties

Het weekend was weer heerlijk

Afgelopen weekend was er eentje om in te lijsten. Niet alleen door het heerlijke lenteweer (zonnig, 15 graden, strak blauwe lucht), maar ook omdat iedereen het zo naar z’n zin heeft gehad. Zaterdag brachten we Tobias naar z’n opa en oma (mijn vader en stiefmoeder) om daar te blijven logeren.

We vertrokken al vroeg (9:00) en kwamen er dus rond 10:30 aan. En na een kopje koffie, stukje gebak en Tobias eventjes z’n slaapkamer te hebben getoond, vertrokken we samen richting Amsterdam.
Daar hebben we heerlijk heel de dag rondgewandeld. Eerst over de Nieuwedijk, Haarlemmerdijk en Haarlemmerstraat. Allerlei leuke winkeltjes bezocht en toen verder (via de Prinsengracht) op de Kalverstraat. Daar nog beetje winkels gekeken en uiteindelijk belanden we op het Leidseplein.

Daar niet zo lekker gegeten bij Le Pub. De lokatie was leuk (op de 3e verdieping boven het Leidseplein), maar het eten zelf was niet heel erg super. Na het eten met de tram – metro – auto weer naar huis vertrokken. Onderweg nog eventjes gestopt op Schiphol en daar op het Panorama terras vliegtuigen gekeken. En toen echt naar huis.

Zondagochtend eerst lekker samen lui op de bank The Hobbit afgekeken. Ik had hem al wel eens gezien, Lies nog niet. En die vond het al-met-al een lange zit en niet half zo boeiend als The Lord of the Rings. Dus ben benieuwd of we ooit samen het 2e (en 3e) deel zullen kijken. Daarna samen het huis opgeruimd en toen kwamen opa en oma Tobias weer thuisbrengen. Lekker samen met z’n vijven gelunched en ’s middags met Tobias lekker buiten gespeeld in de speeltuin en op de gallerij.

Zo. Dat was dus mijn weekend. Heerlijk.

vrijdag 22 februari 2013 / 0 reacties

Community

Jaren geleden (2007) keek ik Scrubs en was hooked. Destijds was het precies het soort show wat ik nodig had. Kon me (destijds!) heel erg herkennen in de hoofdpersoon (JD) en heb de meerdere seizoenen een aantal keer achter elkaar gezien. Sindsdien eigenlijk nog maar weinig comedy series gehad waar ik zo van onder de indruk was.

Heb een tijdje The Big Bang Theory (TBBT) leuk gevonden, totdat iedereen het leuk vond en ik er eigenlijk beetje klaar mee was.En toen ontdekte ik Community.

Deze comedy serie is eigenlijk een stuk minder mainstream. Een stuk minder toegankelijk voor het gewone publiek en daardoor (?) juist des te leuker voor mij om te kijken. In vergelijking met TBBT kan je eigenlijk zeggen dat het publiek lacht OM de hoofdpersonen van TBBT en bij Community lach je MET de hoofdpersonen. Wanneer een persoon in TBBT iets geks doet, lach je hem eigenlijk meer uit ipv om de situatie. Zo is het schijnbaar grappig in TBBT als iemand Dungeons&Dragons speelt, geen idee waarom. Terwijl in Community de hoofdpersonen was er zelfs een hele aflevering waarin de hoofdpersonen D&D speelden, daar was dan op zich weinig lolligs aan, maar juist hoe ze het speelden en hoe de karakters zich ontwikkelden was veel interessanter en grappig.

Mocht je dus beetje genoeg hebben van al dat amerikaanse mainstream comedy, probeer dan eens Community. Vooral eerste twee seizoenen vond ik helemaal geweldig.

http://www.youtube.com/watch?v=nGEFGqHROWo

vrijdag 18 januari 2013 / 0 reacties

Bewaarpassie

Ik bewaar alles. Of ja alles. Ik bewaar veel. Te veel. Ik bewaar dingen om nostalgische reden. Ik bewaar het, zodat ik over een tijdje – als ik het weer eens tegenkom – er naar kan kijken en even weer herinnert wordt aan vervlogen tijden. En eigenlijk is dat dus vaak beetje onzinnig.

In onze box/berging/schuur staan nog dozen van toen ik naar Dordt verhuisde. Dat was eind 2008. Soms kijk ik er even doorheen en zie ik veel dingen die eigenlijk best weg kunnen. Of eigenlijk, die ik al lang weg had moeten gooien. Zo liggen er nog allemaal foldertjes en brochures van m’n rondreis door Amerika (2007). In elke doos zit wel een keukengerei; een springvorm, een pan of gewoon iets anders onbenulligs. Er liggen zelfs nog stapels met gebrandde CD’s met daarop backups van m’n computer (sommige zijn uit 2002/2003!).

Deze backups heb ik een tijdje geleden getracht om op te ruimen. Heel de stapel met backups ging mee naar boven en ik probeerde er enigzins logica in te ontdekken. Maar na een avondje door bergen met oude schoolbestanden, oude fotos en oude MP3tjes te hebben geploegd, kwam ik tot de conclusie dat de relevantie van 10 jaar oude data eigenlijk heel ver te zoeken is. Dus gestopt met het uitzoeken van die oude data.

Maar toch blijf ik wel bewaren. Nu ik binnenkort van baan wissel, moet ik m’n werklaptop teruggeven. Maar aangezien er op m’n werklaptop ook heel veel prive dingen staan – voornamelijk foto’s – moet ik die wel ergens anders opslaan. Dus een grote externe harde schijf gekocht (1TB) en aan het backuppen geslagen. Ook m’n oude PC meteen even uit de box/berging/schuur gehaald en gaan backuppen. Als je het doet, doe het dan meteen goed. Maar ja. Wat moet je dan backuppen? 1TB is echt heel veel ruimte, dus eigenlijk hoef ik geen keus te maken, ik kan gewoon alles backuppen. En dat heb ik dus ook gedaan. Beetje lui, want eigenlijk heb ik dus nu digitaal net zo’n rotzooi als in de box/berging/schuur. In plaats van dozen met oude nostalgische rommel, zijn het nu mappen. Vol met oude projecten, oude emails, oude bestanden en oude foto’s. De foto’s zie ik vaak nog wel de meerwaarde van om te bewaren. Net als van oude muziek. Maar voor de rest boeit het eigenlijk helemaal niet. Maar dit is de snelste manier, dus zo maar gedaan.

Misschien dat ik (ooit) nog wel eens alles beetje meer zal ordenen. Maar misschien ook niet. Waarschijnlijk pas als de schijf vol dreigt te raken. We zullen zien, voorlopig is m’n digitale box/berging/schuur nog lang niet vol.

dinsdag 02 december 2008 / 0 reacties

Mengelmoes

Heb alweer meer dan een week niks meer van me laten horen. Maar ik leef nog hoor. Het leven gaat gewoon door, zelfs nu ik hier in Dordt woon. Zal u hieronder even beetje bijpraten. En zal later wel dieper ingaan op een aantal zaken.

Afgelopen weekend was het Sinterklaasfeest bij Lies op d’r werk. Daar dus voor fotograaf gespeeld. Veel (heel veel) foto’s geschoten en was echt reuze gezellig. Kreeg meteen zelf weer de kriebels om te gaan Pieten 😛

De rest van vorige week was niet heel bijzonder. Beetje dozen uitpakken en tussendoor veel gegamed. Moest ook wel, nu al die najaars-toppers uitgekomen zijn. Had m’n verjaardagscentjes goed kunnen gebruiken en dus nu zelfs een viertal nieuwe games bij de Xbox liggen: Mirror’s Edge, Gears of War 2, Call of Duty:World at War en Left 4 Dead.

En dan kijken we ook weer vooruit. Met uiteraard de feestdagen, maar daarvoor eerst nog twee belangrijke verjaardagen (van Lies en van vriend Craggie), eventjes weekendje naar Madrid en ook nog eens m’n laatste must-have-game die uitkomt: Prince of Persia.

In Madrid gaan we op visite bij vrienden die een paar maanden geleden daarheen geverhuizerd zijn. Het is voor Lies de eerste keer vliegen, spannend! Ik heb al wel vaker gevlogen en heb er ook weer zin in. Weer lekker op Schiphol rondstruinen en dan nog een stukje vliegen. Is inmiddels alweer bijna een jaar geleden dat ik dat voor het laatst gedaan heb (Kopenhagen)

Al met al vermaken we ons prima dus. Met gamen, kijken van afleveringen van Avatar (helaas, nu afgelopen) of andere series en gewoon werken en samenwonen.

dinsdag 18 november 2008 / 0 reacties

Gister’n

8:30 – ik word wakker gemaakt door Lies (incl vals gezang)

8:45 – ik rol uit bed en er wordt meteen aangebeld. “Een collectant,” volgens Lies. De collectant bleek een heerlijk ontbijtje te zijn met broodjes, eitje, jus d’orange, krentenbollen, verschillende kazen, verschillende vleeswaar, verschillende zoetwaren, yoghurtjes, bakjes gemengd fruit en nog heel veel meer.

9:00 – na 1,5 broodje zit ik al vol en we bewaren de rest voor de lunch.

9:30 – gedouched en alles wacht ik tot m’n moeder er is (die kon er zaterdag niet bijzijn, dus komt op m’n echte echte verjaardag)

9:45 – moeder belt dat er zoveel file staat, dat ze maar met de trein komt. ETA = 11:50… dus we hebben nog eventjes de tijd om af te wassen en stof te zuigen.

10:30 – na al het huishoudelijke gedoe nu eventjes tijd voor ontspanning: gamen! Call of Duty : World at War (ga hem maar COD5 noemen vanaf nu) staat op het programma. Om-en-om spelen we een potje.

11:50 – moeder komt aan op station.

12:00 – taart, thee, koffie, chocolade

13:30 – restant van ontbijt wordt aangebroken en wordt als lunch genuttigd

14:00 – we besluiten om eventjes Rotterdam in te gaan om de berg cadeaubonnen te gaan verzilveren bij de verschillende winkels daar

14:30 – treinen rijden (door een brand op de Moerdijkbrug) minder, dus moeten we stukje met de bus naar Dordt Centraal

14:45 – vanaf Dordt Centraal rijdt de trein gewoon naar Rotterdam

15:00 – Rotterdam Blaak, uitstappen!

17:15 – rondsjouwen en games gehaald in de Bijenkorf, Free Record Shop en DVDs gekocht bij Media Markt

17:30 – eventjes bijkomen in de V&D met een glas jus d’orange en een croissantje

18:00 – moeders op de intercity naar Almere gezet en wij met de stoptrein terug naar Dordrecht

19:00 – weer thuis, eten broodje shoarma terwijl we een van m’n Spiderman-DVD’s kijken (jaren ’90 animaties!)

20:00 – eventjes m’n nieuwe games ( Call of Duty 5, Mirror’s Edge en Gears of War 2 ) uitproberen

00:30 – eventjes werd toch wat later dan gedacht en nu gaan slapen

( tijden zijn geen exacte representatie van tijdsduur – meer ter aanduiding van dag-periode )

vrijdag 14 november 2008 / 0 reacties

Drukke tijden in aantocht

Meestal is mijn agenda vrij leeg, als iemand iets wilde afspreken dan kon ik eigenlijk al heel snel. Hoefde niet iets af te spreken voor wéken in de toekomst. Sterker nog, heb niet eens meer een echte agenda – maar soms wel nodig trouwens. Maar die lege agenda gaat veranderen…

Vanaf aankomend weekend (lees:morgen) begint de drukte. Morgen is het begin van een drukke maand.

Morgen komen er familie, vrienden en ander gepeupel langs om een stukje vlaai te eten ter ere van mijn verjaardag. Wordt een drukke boel, totaal 20-30 man die eventjes langskomen. Maar ook een gezellige boel en heb er dus ook super veel zin in. Maar druk dat wordt het wel.

Dan zondag, eerst beetje puinruimen en dan eventjes terug naar Almere. Ga binnenkort (zie volgende paragraaf) een groot deel van m’n spullen verhuizen naar hier (Dordt) maar daarvoor moet ik nog wel het een-en-ander uitgezocht hebben. Dus we (lees:ik) gaan zondag eventjes heen-en-weer terug naar Almere. 2+ uur in de trein heen, spullen uitzoeken, spullen weggooien, spullen inpakken en dan weer 2+ uur terug in de trein naar Dordt. Moet maandag wel gewoon weer hier zijn, want dan ben ik echt-echt jarig en dan komt er ook nog wat visite langs.

En na maandag m’n echte-echte verjaardag de rest van de week gewoon werken. En dan volgende week zaterdag vrachtwagentje samen met vriend Craggie m’n bed, m’n mooie IKEA-blokjes-kast en een aantal dozen met spullen verhuizen. Dus hele dag ook weer druk bezig met uitzoeken, uit-elkaar-halen, sjouwen, rijden, sjouwen en weer in-elkaar-zetten.

En dat is dus de korte termijn drukte. Daarnaast ga ik binnenkort nog fotograveren op het Sinterklaasfeest van Lies d’r werk, gaan we begin december een weekendje bij vrienden op visite in Madrid en kort daarna is Lies jarig, vriend Craggie jarig, kerst en dan is het alweer oud-en-nieuw.
Druk druk druk dus. En dan heb ik nog niet eens alle gave games die er nu uitkomen meegerekend…

Mocht iemand dus zin hebben om een keertje een weekend iets af te spreken, ergens halverwege januari 2009 moet wel lukken 😉

woensdag 05 november 2008 / 1 reactie

Obama

Vandaag is een historische dag. Dat is iedereen wel duidelijk.

Ik werd vanochtend wakker gemaakt door Lies met de melding: “Obama heeft gewonnen, dacht dat je dat wel even wilde weten”.

En meteen zat ik rechtop in bed, strompelde – met m’n ochtendjas aan – naar de tv en bekeek het nieuws meerdere keren. En nog steeds dringt het niet tot me door.

Hoe ik Obama heb gezien op tv, lijkt hij zo normaal. Niet zo’n omhooggeschoten mannetje die uit de hoogte loopt te doen. Down-to-earth. Reëel. Echt en oprecht.

Hij ziet er niet uit alsof het allemaal gemaakt is en alsof hij het speelt. Dit voelt niet als politiek.

Tuurlijk weet ik dat er ook nog eens een berg andere mensen achter hem staan en ook voor een groot deel aan de touwtjes trekken. Maar hoe hij het allemaal brengt, klinkt zo oprecht en echt. Voelt echt alsof vandaag de wereld niet meer stuk kan.

Maar we zullen het allemaal nog maar moeten zien. Maar verandering die komt. Sterker nog, verandering is vandaag begonnen.

donderdag 04 september 2008 / 0 reacties

Poef

Zo [zie titel] klonk het in mijn hoofd toen ik erachter kwam dat ik alle gegevens uit m’n telefoon gewist had. En dat was eigenlijk niet de bedoeling.

Heb sinds een paar maanden een nieuwe telefoon (de oh-zo-populaire Sony Ericsson C902, zelfs James Bond gaat hem gebruiken). Maar soms doet hij wel eens een beetje vreemd. Valt ineens uit (met alle gevolgen van dien), de wekker loopt niet af (met alle gevolgen van dien) of hij reageert niet als ik wil opnemen (met alle gevolgen van dien). En dat is lastig.

Dus ik besloot om de software van mijn telefoon te updaten. Ja, dat kan tegenwoordig. Vroeger kreeg je een telefoon en daar moest je het mee doen. Tegenwoordig kan je hem (via USB) aan je computer hangen en daarmee de zogenaamde firmware updaten.

En dat leek me wel handig. Misschien dat ik dan wat minder met-alle-gevolgen–van-dien-voorvallen zou hebben. Dus zo gezegd, zo gedaan.

Ik plug de telefoon aan de computer (via USB). De batterij eruit en er weer in.

En ik klik op de 2, 3, 5, 9 schermpjes (weet niet meer precies, maar in ieder geval waren het er veel) waarin staat:’vergeet niet uw gegevens te backuppen’, ‘weet u zeker dat u door wilt gaan?’, ‘heeft u wel een backup gemaakt van uw gegevens?’, ‘uw gegevens zullen overschreven worden, dus maak een backup!’.

En overal denk ik: “Ja! Ja! Ja! Heb geen backup gemaakt, maar al m’n nummers staan op de SIM-kaart en de foto’s staan op de geheugenkaart. Dus er kan niks misgaan. Sjeez. Schiet nou eens op. Ik wil die upgrade!”

En toen ging hij aan de slag.

En dat ging zo door tot 100% – heel verrassend.

En toen mocht de USB er weer uit, telefoon weer aan (maar eerst de batterij eruit en erin) en ik krijg keurig het welkomsschermpje.

Niks aan de hand dus. Totdat ik merk dat al m’n SMSjes weg zijn. En al m’n contacten. En al m’n afspraken. En al m’n notities.

En die SMSjes kan ik nog wel missen. En m’n afspraken ook wel, want had er niet zoveel instaan – geloof ik.
Maar alle contacten weg, dat is een beetje jammer. Gelukkig heb ik hier nog ergens m’n oude telefoon liggen waarop een hele berg contacten staan. Maar mensen van wie ik de afgelopen 2 maanden hun nummer heb gehad: sorry!

Dus hierbij eventjes een oproep: mocht u een tijdje niks van mij horen, neem dan gerust even contact op. Stuur een SMSje of bel me eventjes. Altijd gezellig en dan heb ik ook weer uw nummer in mijn telefoon staan.

Bij voorbaat hartelijk dank.

maandag 01 september 2008 / 0 reacties

Keuzes en uitvluchten

Ik bekeek net (voor het eerst) de speech van Steve Jobs. De oh-zo-bekende-speech. En oh-zo-indrukwekkende speech, mag ik nu ook wel zeggen. Hij benoemd zoveel mooie, maar ook eerlijke dingen. Klinkt misschien vreemd om dat te zeggen, maar met eerlijk doel ik op de open deuren die ingetrapt worden, maar die eigenlijk door niemand echt gezien worden.

Zijn speech duurt 15 minuten, is in het Engels, maar ik kan hem je echt aanraden. Helemaal als je even niet weet waar je staat in je leven.

Zoals ik. Al meer dan anderhalf jaar bezig met zoeken en proberen keuzes te maken waar ik heen wil. Ben al verschillende kanten opgeslingerd. Wilde naar Amerika. Ik ging ook, kwam weer terug en wil ooit weer terug. Ik taste de verschillende kanten van m’n webdevelopment af en kwam uiteindelijk weer terug bij Flash. En uiteindelijk wilde ik naar de politie. En kwam na een paar maanden weer terug bij Flash.

Dus nu ben ik thuis aan het werk. Met Flash. Achter m’n eigen computer. En nog steeds raced soms de vraag door mijn hoofd: is dit de richting die ik wil blijven volgen?

Als je Steve Jobs z’n speech beluistert, was het – achteraf bekeken – voor hem eigenlijk helemaal niet verkeerd om 1-2-3 keer een geheel andere richting op te gaan. Hij stopte met school, hij werd ontslagen en kwam uiteindelijk weer 10 keer zo hard terug.

Nu wil ik niet zeggen dat ik heel wat anders wil gaan doen. Maar waarom ook niet? Maar dan volgt vanzelf weer de vraag: wat? Er zijn zoveel dingen te doen, wat past nou precies bij mij? Wat is nou typisch Skar?

Misschien wel professioneel twijfelaar? Dat lijkt wel heel erg op mij 😉

Maar zoals Steve (of zou ik meneer Jobs moeten zeggen?) ook al benoemd… achteraf is het heel makkelijk om de verschillende punten te verbinden (connect the dots). Maar in het nu zal je gewoon het vertrouwen moeten hebben dat uiteindelijk de dots wel connected raken.

Bekijk hier trouwens Steve Jobs z’n inspirerende speech:

maandag 25 augustus 2008 / 0 reacties

Moeders instinct

Wat ga ik vanavond eten?

Dit? Nee, dat heb ik laatst nog gegeten.

Dat dan? Nee, ook net nog gegeten.

Misschien is dat dan een optie? Nee, niet zo’n zin in.

Mmm… maar dan toch maar patatje halen? Of dan toch pizza?

Als je een tijdje op jezelf woont, dan herken je dit wel – hoop ik. Kan me niet voorstellen dat ik de enige ben met dit probleem. Elke keer als ik in de supermarkt loop is het weer hetzelfde verhaal. Wat gaan we eten?

Vroeger was het veel makkelijker. Toen je moeder nog bepaalde wat er gegeten werd.
Als je thuiskwam was dan ook standaard de vraag: “Mam, wat eten we?”. En elke avond stond er een ander, gezond en gevarieerd gerecht op tafel. En je kon gewoon roepen dat je het niet lekker vond of dat je liever patat of pannenkoeken had – of wat dan ook. Dat was pas makkelijk.

Maar hoe doen moeders dat toch?
Hebben ze een eigen moeder-kookboek? Of een moeder instinct waarmee ze gewoon elke dag wakker worden met het menu van de dag in hun hoofd?

Misschien moet ik mijn moeder maar vragen of ze me elke ochtend wil sms-en wat ze ’s avonds gaat eten, dan weet ik dat ook. Heb ik tenminste een gezond en gevarieerd alternatief, mocht ik weer eens niet weten wat te moeten eten.

Maar dan loop ik wel het risico dat ik weer terug ga sms-en: “blerh, dat lust ik niet!”