Een eiland in de oceaan van weblogs

Categorie: Games (pagina 1 van 31)

tournoi de mémoire

Een paar jaar geleden ( 2 maanden voor de Corona-pandemie begon ) speelde ik voor het eerst Memoir’44. Vond het super leuk, maar daarna kwamen alle lockdowns en werd het een stuk minder gespeeld.

Tussendoor nog wel eens gespeeld, keertje met Tobias, keertje met Jochem en paar keer met Marc (de achterbuurman). Heel leuk en elke keer werd ik weer verrast over hoe zeer ik het spel waardeer.

En toen kwam in november de aankondiging van de Dutch Open. Dit is een toernooi georganiseerd door de Memoir’44 Brigade, de Nederlandse Memoir’44 Spelersgroep.

De Memoir’44 Brigade is een spelclub die zich richt op het spel Memoir’44. Ons doel is niet om van oorlog een spelletje te maken. Wat wij wel willen is om op een ontspannende manier samen een spel te spelen met een historisch thema. Hierbij hopen we op een toegankelijke manier meer interesse te wekken in de gebeurtenissen van de tweede  wereldoorlog.

Dus me ingeschreven voor het toernooi en afgelopen weekend was het zover.

Ik heb de mazzel dat het toernooi bij mij om de hoek werd gehouden, in Klundert – maar 20 minuten met de auto. Dus zaterdags vroeg daarheen gereden, me aangemeld, kreeg een mooie naam-badge en een envelopje met daarin 2 custom geprintte Churchill Crocodile tanks, nummertje getrokken (74) en toen begon om 10:00 de briefing.

Was heel goed georganiseerd. Voor elke ronde was er een briefing waarin de achtergrond van het scenario werd verteld en daarna werd in detail het scenario toegelicht. Ik had (nog) te weinig ervaring om daar direct strategieen uit te kunnen onttrekken, ik was vooral aan het genieten van alles.

Dan speelde je steeds 2 partijen tegen dezelfde tegenstander, zodat je beide kanten (Alies en Axis) van het scenario kon spelen, dan telde je alle verkregen medailles bij elkaar op en dat was dan de eindscore van die ronde.

En daarna werd er (het zogenaamde Zwitserse systeem) een nieuwe ranglijst gemaakt, zodat iedereen tegen gelijke sterkte spelers bleef spelen. Werkte echt heel goed, al had ik halverwege wel een heel pittige tegenstander, die uiteindelijk als 13e eindigde.

Maar m’n eerste potje begon aan tafel 37 (de helft van 74), tegen Trammelander en begon best aardig. Was al wel lange tijd geleden dat ik Memoir had gespeeld, maar aan het einde van de eerste partij had ik zelfs het idee dat ik gewonnen had (en m’n tegenstander dacht hetzelfde). Maar toen we het scoreformulier wilden invullen, zagen we dat ik (onbewust) van een objective was afgestapt en daarmee dus 1 medaille te weinig had om te kunnen winnen. Dus we moesten doorspelen. Toen stond ik dus voor met 6,7 tegen 3 en ik kon daarna m’n fout niet meer terugdraaien (had bijv geen enkele rechterflank-kaart en kon dus m’n unit niet meer terugzetten op de medaille). Ik had beetje de hoop opgegeven, bleef maar beetje pot-shots doen naar m’n tegenstander, maar m’n tegenstander bleef wel doorknokken en won uiteindelijk met 6,7 – 5.

Baalde er wel even flink van, was gewoon een onoplettendheid en had niks met kaarten of dobbelstenen te maken.

Tweede partij (de rollen werden omgedraaid) verliep een stuk lastiger en verloor dan ook met 6,7 – 2.

Ik kwam terecht op de 75e plek (van de 90 spelers).

De tweede ronde was tegen Gijs, een jongen van jaar of 10-11, maar al heel ervaren met Memoir. Hij was heel sportief, wees me regelmatig op dingen die ik vergat of zelfs betere alternatieven voor bepaalde doelwitten en ik won uiteindelijk de eerste partij met 6 – 3.

De tweede partij ging meer gelijk op en uiteindelijk kwam het neer op hoe de dobbelstenen de laatste paar beurten vielen. Na een paar beurten dobbelen waarin we allebei misten, waren de dobbelstenen mij wel gunstig en haalde ik de winst met 6 – 5.

Daarmee stond ik nu op plek 52.

De ronde daarna speelde ik tegen Robert53, een wat oudere Franstalige man. De taalbarriere maakte het allemaal wel iets lastiger, hij begreep soms wat Engels, maar was vooral heel serieus en eventuele foutjes werden flink afgestraft.

De eerste partij ging redelijk gelijk op, maar uiteindelijk verloor ik met 6 – 3. In de tweede partij (had tussen de partijen door even beetje geluisterd hoe anderen het hadden gedaan), besloot ik om mijn troepen meer richting het strand te bewegen en kon hem uiteindelijk vastzetten en grotendeels afmaken.

Tot dusver had ik elk potje nog binnen de tijdslimiet van 45 minuten kunnen beeindigen, maar nu kropen de minuten voorbij (Robert was een echte denker) en ik had stiekeme hoop dat ik daar gebruik van kon maken. Ik stond namelijk voor met 5 – 3 en er waren nog maar 4 minuten op de klok.

Maar net als in m’n eerste partij kreeg ik de laatste medaille maar niet te pakken en m’n tegenstander besloot om een soort van wanhoopssprong te maken, hij stormde vooruit met 3-4 units, omsingelde een paar van mijn units en in 1-2 beurten had ik zo 1-2-3 medailles en had hij gewonnen met 6 – 5. Op zich wel terechte winnaar, hij was tactisch sterker, maar had toch wel graag van hem gewonnen.

Deze eerste toernooidag eindigde voor mij dus op plek 60.

Had me ook aangemeld voor het avondprogramma, dus at een hapje mee en daarna speelden we nog een potje Overlord. Was helemaal versleten toen ik om 23:30 huiswaarts reed. Plofte om 0:10 in bed en sliep als een blok tot de wekker om 8:00 ging.

Even snel gedouched en toen vertrok ik voor de tweede toernooidag. Na de briefing speelde ik m’n 4e ronde tegen Auguste, een Franstalig jongetje van 9-10. En werd keihard ingemaakt met 6 – 1, stond na 20 minuten al in de lobby. Deels door de taalbarriere, maar hoofdzakelijk omdat hij zoveel beter was dan ik.

De tweede partij tegen Auguste ging al wel ietsje beter, maar uiteindelijk verloor ik wederom, deze keer met 6 – 2.

Daardoor zakte ik gigantisch in de ranglijst, naar plek 87. De volgende ronde speelde ik tegen Frank, waarbij ik de eerste partij won doordat de tijd op was – met 4 – 1.
Dat was ook het moment dat Jasper even langs kwam om te kijken. Even gezellig bijkletsen tijdens de lunch en toen zaten de broeders schouder-aan-schouder naast elkaar aan tafel 44. Helaas verloor ik die partij met 6 – 2.

De laatste ronde, ik stond nu op plek 84 … dus had nog steeds alle hoop niet als allerlaatste te hoeven eindigen. Deze ronde speelde ik tegen HarleySXM, wie volgens mij de vrouw was van Frank 😁

De eerste partij ging heel lekker en ondanks een aantal heel “domme” beslissingen kon ik toch vrij eenvoudig winnen met 6 – 2.

De tweede (en tevens laatste van het weekend) ging ook heel lekker, had een hele lucky dobbel waarbij ik met 1 rol (3 dobbelstenen) een hele tank-unit (3 sterk) uitschakelde. En begon ook steeds meer wat van de nuances te begrijpen.

Had halverwege de partij had ik de kaart Behind Enemy Lines getrokken en nadat ik even de neiging had onderdrukt om hem ergens tussendoor te gebruiken, bedacht ik ineens het plan om hem te gaan gebruiken als laatste “offensief”. Met deze kaart kon je namelijk een infanterie-unit 3 stappen laten zetten – zonder restricties – dan te laten vechten en dan weer 3 stappen verplaatsen. Meestal gebruikte ik deze kaart als soort van run-and-gun, snel naar een zwakkere unit rennen, schieten en dan weer terug de dekking in. Maar bedacht me dus dat ik hem deze keer kon gebruiken om 6 stappen naar een objective te kunnen zetten.

Maar de tijd begon te dringen, er stonden nog maar 4 minuten op de klok en m’n tegenspeelster nam rustig d’r tijd met wat ze wilde doen. Uiteindelijk was het moment dan echt zover, ik checkte nog even bij de scheidsrechter of ik m’n kaart ook anders kon spelen – maar helaas.

Ik stond voor met 4 – 2, kon met 100% zekerheid 5 – 2 winnen, maar deed toch een poging de 6 – 2 te pakken.

Dus toen besloot ik om eerst 3 stappen te bewegen, toen met 2 dobbelstenen naar 2 units te werpen en warempel, 2 keer raak en daar had ik m’n 5e medaille. En toen met 3 stappen door naar het station, waarmee ik een 6e medaille kreeg en de partij direct won. En dat met nog 1:30 minuut op de klok.

Uiteindelijk eindigde ik dit toernooi op de 82e plek, van de 90 deelnemers.

En dit heeft me direct weer een impuls gegeven om vaker/meer Memoir te spelen. Speel regelmatig bordspelletjes, maar denk toch dat ik Memoir zeker wel tot m’n favoriete spellen behoort.

Dus direct me aangesloten bij de WhatsApp groep en online Memoir gaan spelen. Er is een tactiek-boek onderweg en in november ben ik van plan om naar de Belgische Open te gaan – het equivalent van de Dutch Open, maar dan in Melle (vlakbij Gent).

Lautapelit

Fins voor Bordspelletjes

Jawel, het is weer die tijd van het jaar. De herfstbladeren beginnen te vallen, het begint iets guurder te worden, de avonden worden korter en er worden weer kranten in de voetbalschoenen gestopt. Èn de bordspellen komen weer vaker op tafel.

De afgelopen maanden wekelijks samen met klein groepje (Jochem, Elske, Daan en Ismahaan) spelletjes aan het doen. Het begon in mei met paar keer Bardsung, daarna Mansions of Madness, Marvel Champions: The Card Game en toen begonnen met Arcadia Quest.

Daarnaast speel ik alleen (of met Lies of de kids) ook wel weer wat meer spelletjes. Samen met Lies doen we Jaipur, soms een Exit-spel of Valeria. En een nieuwe aanwinst (geleend van Edgar) is The Initiative. Heel leuk puzzelen (beetje zoals Pandemic) met een leuke verhaallijn.

Tobias is dan weer meer fan van Zombicide en met de buurman (Marc) speel ik sinds kort Memoir ’44.

En dan heb ik ook nog de spellen die ik solo doe, Resist! of V-Sabotage zijn al paar keer op tafel gekomen, Memoir ’44 en Undaunted ook al keer solo gedaan. En sinds deze week heb ik Cthulhu: Death May Die en ook al keer solo gespeeld, super gaaf.

Merk dat m’n smaak zich steeds meer ontwikkeld richting dobbel-spellen, beetje tactisch nadenken, maar ook wel lekker (veel) dobbelstenen rollen.

Voor een laatste stand van zaken over gespeelde spellen, check hier de gelogde spellen op BGG

Copy Paste

Vroeger – lang lang geleden – speelde ik regelmatig samen Call of Duty met Paul online. Dit was altijd super gezellig, lekker kletsen en beetje gamen. Maar toen werden we groter, kregen we kinderen en werd er soms wat minder gegamed.

Ok, deze post had origineel de titel “Als vanouds” en ik was begonnen met het typen van bovenstaande introductie, maar wilde linken naar een oude post over Call of Duty – dus ging zoeken en ontdekte dat ik vrijwel exact dezelfde post 3 jaar geleden had getypt.

Deze post schreef ik bijna op de dag af 3 jaar geleden 🤣

Maar wilde dus vertellen dat afgelopen vrijdag Paul weer een keer langs kwam. Eerst heerlijk bijgekletst en daarna de PS5 aangeslingerd.

We speelden heel even de Modern Warfare 2 Beta, maar die kon je helaas niet splitscreen doen, dus al snel overgestapt op MW 2019 en daar vrijwel alleen maar Gunfight gespeeld.

Was nog wel even inkomen, werden de eerste paar potjes gigantisch ingemaakt, maar al snel kregen we het weer in de vingers, werden de stoelen dichterbij de tv geschoven en uiteindelijk stopten we om 1:30 (voornamelijk omdat Paul nog een uur naar huis moest rijden).

Uiteindelijk was het dus weer ontzettend gezellig en heerlijk gelachen.

Sterker nog, Paul heeft inmiddels MW 2019 weer geinstalleerd en we gaan weer wat vaker online spelletje doen.

Omdat het zo gezellig is.

Blauwe dudes

Koningsdag vandaag, dus nadat we eerst in de stad geweest waren, ’s middags nog eventjes Elden Ring gespeeld (half uurtje maar).

Begon weer bij de Artist Shack, vlakbij de bliksem-ridder die ik de vorige keer verslagen had. Hij liep nu weer vrolijk rond, dus maar er omheen getrokken.

Verderop – in het bos – zat de bos met z’n bootje, die ik de vorige keer niet kon verslaan. Daar ook maar even langs gespurt.

Toen via een Spirit Spring (een grote lucht-schacht waarin je zonder schade ver naar beneden kan springen) naar het beneden gelegen gebied gesprongen. Wilde de kaart van het gebied vinden, maar die lag nog een stukje verderop … en lette niet op en viel naar beneden van een klif.

Dan maar via de andere kant proberen – via de site net achter Stormveil Castle, kwam bij een bandieten-kamp, wat bandieten verslagen (eitje) en verder gelopen. Vond een site en kwam daarna in een moeras met kruipende skeletten … en vond de kaart van dit gebied. Eindelijk!

Verder door het moeras geraced, niet heel veel verkend, haat moerassen! Snel langs gigantische kreeften (niet bevochten, had ik geen zin in) en toen richting een torentje verderop. Ik weet inmiddels dat er bovenin altijd een of andere kistje ligt met iets leuks.

Voor de toren liepen aantal blauwe ridders, soort geesten. Ze waren niet zo lastig, behalve dat er vanaf de toren keiharde toverstralen kwamen … die me binnen 2-3 keer doodde.

Dus nog een keer proberen. Uiteindelijk maar snel-snel naar de toren geraced, de stralen proberen te ontwijken (wat half lukte) … en toen kwamen alle blauwe geest-ridders me achterna. Dus snel de toren opgeklommen, terwijl m’n demi-human spirit helpers m’n achtervolgers bezig hielden.

Bovenin de toren stond een of andere bebaarde (met een soort van masker) tovenaar die de toverstralen stuurde. Hem afgemaakt en toen vond ik “iets”, geloof een kookboek.

Daarna weer de heuvel afgelopen en zag verderop wat blauwe ridders vechten tegen een groepje “normale” ridders. Dus van een afstandje er omheen geslopen … en toen spawnde er ineens een gigantische blauwe reus, die ging meevechten. Heb ze maar lekker laten vechten en ben doorgelopen.

Verderop kwam ik weer onderaan de kliffen, waarvanaf ik eerder gesprongen was (op de Spirit Spring) en vond waarempel een nieuwe site. Toen vanaf die site langs de kliffen gelopen en kwam uiteindelijk weer onderaan de Artist Shack uit.

Zag verderop de ingang van een of andere toren, dus daarheen gegaan en vond weer een nieuwe site en een lift. Via de lift kwam ik in een soort van bibliotheek (deed me erg denken aan een bibliotheek in Bloodborne, met wenteltrappen) en bovenaan de trap stond een tovenaar met een gigantische blauwe boog te schieten. Hij miste me 1-2 keer … maar ik miste hem ook net zo hard met m’n slagen … en toen waren de zwakkere helper-vijandjes bij me en versloegen me.

En toen was het eten klaar en moest ik stoppen. Volgende keer weer verder.

{ level 42 – 24:51 uur gespeeld }

Achter het kasteel

Vanmiddag even met Edgar zitten babbelen over Elden Ring en begon toch weer te kriebelen. Dus vanavond weer naar the Land Between getrokken. Eerst nog kleine poging gewaagd in de Calid, ik vocht tegen giftige-speer-mannen en een Erdtree Avatar – maar deze spoot allemaal Scarlet Rot om zich heen … en na een paar pogingen besloot ik om elders te gaan kijken.

Elders was vlakbij het kasteel. Ik begon in de Stormveil Shack, liep het pad naar boven en vond in de bosjes een berichtje (van een andere speler) wat zei: “hidden path ahead”.

Dus die kant opgewandeld en waarempel, ik kwam bij een afgebroken brug met een of ander vage waarzegster erop. Ze vertelde me wat vage lore en ik dacht eigenlijk dat het hier ophield. Maar toch nog “even” verder kijken. Langs de rotsen zoekend vond ik een doorgang, wat uiteindelijk een heel lang pad rondom de buitenkant van het kasteel bleek te zijn. En (na wat wolven te hebben verslagen) uiteindelijk kwam ik aan de achterkant van het kasteel bij een nieuwe site.

En ik vond een nieuw gebied, Lake of Liurnia.

Ik verkende de kliffen, bevocht wat skeletten – waarvan eentje heel pittig was, met een grote bijl. Daarna wilde ik verder naar beneden gaan, maar zag toevallig dat er verderop allemaal grafstenen aan de zijkant van de kliffen zaten. Deze kan je gebruiken om af te dalen van steile kliffen – dus daarheen gegaan, want dat gebied zag er “minder eng” uit dan waar ik hier kon afdalen.

De eerste poging strandde met een grote smak op de grond, maar de tweede was succesvol en ik vond beneden al snel een nieuwe site.

Weer stukje verder.

Daar verder verkend, kwam wat meer-armige-kruisboogschutters tegen. Die waren eigenlijk zelfs best grappig; ze schoten 1-2 keer op je en dan gingen ze ineens heel panisch wild om zich heen schieten.

Ik versloeg er twee en liep toen het pad terug richting de kapotte brug. Versloeg wat riddertjes en een grote trol en vond een nieuw wapen (een of andere speer) in een lijkkoets.

Weer verder en werd toen plots verslagen door een drietal meer-armige-ridders/boogschutters. Als ze zo samen waren, waren ze toch iets minder grappig.

Nogmaals (iets minder overmoedig) geprobeerd en blijkt dat de meer-armige-soldaten niet zo goed tegen vuur kunnen – dat is fijn.

Daarna een aantal roedel wolven verslagen en toen naar een hut geraced op m’n paard. Daar vond ik een site en zag in de verte een grote(re) ridder lopen. Die zijn altijd wel ff een kluif.

De eerste keer werd ik beetje verrast door z’n bliksem-aanval … maar de tweede keer hield ik goed afstand, viel hem constant aan en kon hem uiteindelijk vrij eenvoudig verslaan … en kreeg weer een nieuw kookboek. Geen idee wat ik ermee moet doen, had niet de indruk dat ik nu meer crafting mogelijkheden heb ofzo.

Toen nog stukje verder gewandeld, richting een grote toren. Daarnaast voer een mini-boss, die constant skeletten spawned. De vorige keer versloeg ik hem vrij eenvoudig, maar nu kreeg ik hem maar niet te pakken. En uiteindelijk waren m’n healting flasks op en had ik geen zin meer.

Dus weggerend, ander keertje beter.

Al met al is dit gebied een stuk leuker dan Calid. Meer bossen, meer “normale” enemies en minder gedoe met vage effecten. Dit voelt als de route die ik “moest” opgaan. Wil nog wel ff keer terug het kasteel in, maar opties genoeg dus.

{ level 42 en 24:21 uur gespeeld }

1:15 uur creepiness

Ik begon weer bovenaan het nieuwe gebied (Calid), verderop zaten de grote “kraaien” me aan te staren. Maar had nu toch niet zoveel runes op zak, dus ik voelde me vrij genoeg om naar ze toe te gaan.

Maar ze waren super pittig – er kwamen er twee op me af, haalden keihard uit en ik was dood.

Dus besloot om maar iets andere route te gaan. Via wat rotsen kwam ik bij een koets, met daar omheen soort van T-rex honden. Grote honden met gigantische koppen – beetje bizar.

Die kon ik wel verslaan – iets makkelijker dan de kraaien, maar nog steeds wel even aanpoten. En nadat ik er een bergje verslagen had, zag ik verderop een reusachtige boogschutter staan – dus daar gaan we later nog maar eens naartoe.

Eerst even terug via een soort van kamp, maar daar zat weer zo’n “kraai” en na een kort gevecht was ik weer dood.

De tweede poging riep ik de hulp in van m’n spirit wolven-troep, die leidden de kraai af en zo kon ik even snel de treasure pakken die er lag. Had weinig behoefte om de kraai te blijven bevechten.

Dus toen weer verder gereden op m’n paard. Kwam bij wat ruines, waar weer “zombies” liepen – maar deze waren in vuur-en-vlam … en bliezen zichzelf op als je in de buurt kwam. Niet heel lastig dus, maar gewoon even opletten.

In die ruine reed ook een of ander vaag groot hoofd (op wielen) rond, met achterin de bestuurder. Dit hoofd blies grote vlammen in mijn richting, maar na enige tijd wist ik hem wel te verslaan. Toen verder langs een ravijn gelopen en er toen overheen gesprongen met m’n paard.

Ik liep stukje verder, maar keek toen neer op een meertje waarin twee draken rondliepen – dus maar even omgedraaid. In de verte zag ik – bovenop een klif – een huisje, dus verwachtte daar eigenlijk een site te vinden en inderdaad, er was een site en ook nog een merchant.

Toen nog paar pogingen gedaan om bij een grote toren te komen – maar werd steeds door een T-rex-hond verslagen, dus toen had ik het wel gezien in dit gebied … voor nu althans.

Via fast-travel naar de Third Church of Marika gegaan en daar even gesproken met Kenneth (de verwaande gast voor wie ik het fort moest leegruimen). Hij bedankte me en zei dat ik hem maar moest komen opzoeken in het fort. Zo gezegd zo gedaan, ik trok richting het fort, versloeg onderweg nog wat beren, kwam zelfs nog in een nieuwe ruine met een (slapende) beer, een treasure kistje en een ondergrondse treasure (met een nieuw wapen) … en toen was ik bij het fort.

Maar in het fort liepen alleen wat demi-humans, die ik super eenvoudig kon verslaan. En Kenneth was er ook, maar die vertelde me dat hij niks meer voor me kon betekenen.

En toen was ik weer even klaar. Denk dat ik de volgende keer toch maar weer richting het kasteel ga – die vage beesten in Calid trekken me nog ff niet om te verslaan.

{ level 41 en 22:35 uur gespeeld }

Creepy

Vanavond eventjes gespeeld. Had alweer bijna 1,5 week niet gespeeld, voornamelijk doordat ik ’s avonds andere dingen deed (vooral veel Suits kijken – m’n nieuw ontdekte serie).

Maar toch kriebelde het wel weer beetje, dus eventjes naar de Lands Between gegaan.

Ik begon m’n reis vlakbij de ruines, naast het meertje met de (nu) draak. Ik wist dat ik onder de brug door nog een gevecht had geskipped, dus die wilde ik nog eventjes doen, voordat ik oostwaarts trok.

Ik rende – te paard – langs de skeletten onder de brug en in de kloof en kwam uiteindelijk bij een grot met een mist-deur.

“Ah, een boss dus” – dacht ik nog. Ik las de berichtjes op de grond die zeiden: “friend ahead” (met heel veel approvals) … dus was eventjes verward. En toen kwam er ineens een melding onderin het scherm:

Bloody Finger Nerijus has invaded your world

Ik stond even stil van schrik, “Hoe kan iemand mijn game nou invaden? Moet ik daar niet een of andere item voor gebruiken? Of was het omdat ik een bepaalde boss had verslagen laatst ofzo?”

En toen kwam er een rode speler de hoek om rennen en begon op me in te hakken. Uiteindelijk bleek Nerijus een NPC te zijn, maar hij deed wel behoorlijke bloodloss-damage … dus ik overleefde de aanval niet.

En dat was wel jammer, want ik had iets van 4000 runes (had er 9500 nodig om te kunnen levelen). Dus tja – weer terug – te paard – naar dezelfde plek, langs alle skeletten, runes oppakken en toen zag ik verderop al de rode “speler” spawnen.

Dus nu iets meer afstand gehouden, iets meer weggerold en halverwege kwam er zelfs nog een ander NPC “speler” me helpen, genaamd Bloody Finger Hunter Yura. Samen versloegen we Nerijus vrij gemakkelijk.

Daarna ging ik de grot (met de friendly) in … daar stond een kistje, maar toen ik hem opende, kwam er een mini-boss genaamd Patches. Halverwege het gevecht dook hij ineens in elkaar en gaf zich over. En toen had ik er een handelaar bij.

De grot uit en verder door de kloof. Aan het eind sprak ik nog eventjes met Yura en vond om de hoek nog een legendary dungeon (Murkwater Catacombs). Binnen bevocht ik wat stenen gargoyles (officieel heten ze Fanged Imps) … die gastjes zijn razend snel en doen ook nog eens bloodloss-damage … dus best wel vervelend. Maar ik versloeg ze en kon verder.

Uiteindelijk verkeek ik me op de laatste imps, werd omsingeld en ging dood. Daar lagen dus m’n 7500 runes. Rustig weer teruggegaan, imps verslagen en uiteindelijk kwam ik bij de boss-room. Die boss was eigenlijk heel simpel (misschien omdat ik overleveld ben, maar ok). Kon hem prima aan, samen met m’n kwal. Hij sloeg met z’n twee hamers aan kettingen, maar had hem al snel verslagen.

Buiten fast-travelde ik naar de Third church of Marika en vanaf daar ging ik oostwaarts. Daar was ik nog niet geweest, was gewoon nog grijs op de kaart.

Langzaam trok ik de heuvel verder op en kwam al snel bij een grote reus/trol die rollend de berg afkwam. Na een kort gevecht ging ik verder en kwam bij de Smoldering Church.

Maar nèt toen ik daar naar binnen wilde gaan, kwam er weer een NPC invader, genaamd Anastasia, Tarnished-Eater. Zij hakte woest op me in met een groot kromzwaard en deed (ook weer) bloodloss-damage… maar uiteindelijk wist ik haar nipt te verslaan.

Hierna kon ik verder de heuvel op en kwam uiteindelijk in het gebied Caelid. Daar speelde een onheilspellend muziekje en zag ik allemaal vage “kraaien” zitten. Ze deden me heel erg denken aan de vijanden die in Bloodborne zaten.

Ik liep beetje rond, versloeg wat “zombies” en werd ook nog een keer overvallen door een grote groep “zombies”. En toen had ik het wel weer ff gehad – dit gebied spreekt me stuk minder aan dan Lindgrave en Weeping Penensula – dat waren mooie bossen, dit is een of ander rood-zandig-gebied.

{ level 41 en 21:20 uur gespeeld }

Laatste kasteel

Het avontuur begon vandaag in de Impalers Catacombs – de optionele dungeon waar ik gister gestopt was. Ik daalde de dungeon in, werd aantal keer verrast door heel vervelende stenen gargoyles die bloodloss damage deden. Eentje was niet erg, twee ook niet, maar als het er meer waren werd het wel vervelend. En uiteraard kwamen er na een tijdje meer.

Toen ik die had verslagen, daalde ik verder de dungeon in. Kwam bij een soort van bewegende vloer, die – als je er niet vanaf stapte – je spieste op het plafond. Heel nasty.

Bleek dat je dus op-af de vloer moest gaan en als hij dan naar boven was, moest je eronder rollen om verder te gaan.

Daar liep ik in enkel-hoog water en verderop liepen weer wat van die langzaamlopende “zombies” (die ook op het strand liepen) die heel graag je bloed drinken. Werd een keer gegrepen, maar daarna kon ik ze gewoon weghakken … en toen waren ze dood. Of toch niet, want er kwamen er weer nieuwe uit het water omhoog. En toen ik die had doodgehakt, kwamen er weer meer.

Toen besefte ik dat het waarschijnlijk oneindig door zou blijven gaan. Dus ben maar verder gerend, langs steeds meer-en-meer van die zombies. Uiteindelijk kwam ik bij een ladder en bovenaan vond ik een hendel, waarmee de boss-room geopend kon worden.

De boss bleek weer zo’n kat te zijn (genaamd Erdtree Burial Watchdog – dus eigenlijk is het een hond, maar wel met een kattengezicht ofzo). Maar ditmaal waren er ook nog eens heel veel van die gargoils met bloodloss damage. En terwijl ik bezig was die gargoyles te killen, hakte de boss ook vrolijk op mij in. Dus na 2 pogingen had ik er alweer genoeg van en een medespeler om hulp geroepen.

Samen versloegen we de boss – eerst de gargoyles en daarna samen op de boss inhakken. Zo zonder al die gargoyles was het eigenlijk wel super makkelijk.

Na de boss ge-fast-traveled naar Castle Morne. Was daar een vorige keer maar omgekeerd, toen ik overspoeld werd met die snelle gasten met vleugels. Nu sloop ik naar binnen, killde wat honden en versloeg weer zo’n grote gast met een gouden pot als hoofd. Verder het kasteel in – en nog steeds had die hele groep me niet gezien!

Via een ladder naar boven, wat snelle gasten met vleugels verslagen en toen vond ik weer een site. Weer verder en kwam uiteindelijk bij een muur met kantelen, maar die waren deels kapot. Ik kon eraf springen, op een groot rond dak en via daar naar wat rotsen en kliffen.

Uiteindelijk kwam ik via een hangbrug bij een eilandje, waar ik – door het water – een nieuwe mistdeur bereikt, waar ik tegenover Leonine Misbegotten kwam te staan. Deze menselijke leeuw (ofzo) had een groot zwaard en was wel ff leuk om te bevechten … maar samen met m’n kwal bevochten we hem en toen was hij verslagen.

Nu heb ik wel beetje heel Weeping Penensula gezien – dus gaan volgende keer maar eens richting het Noord-Oosten… voordat we verder gaan in Stormveil Castle.

{ level 38, 19:19 uur gespeeld }

Laatste hoekje

Eventjes half uurtje Elden Ring – na een lange dag naar een conferentie geweest te zijn.

Eerst even de boss vlakbij de hoge boom eens bekijken. Was er elke keer met een boog omheen gelopen, maar wilde hem toch ff zien voordat ik verder ging kijken. Het bleek een boss te zijn die Erdtree Avatar heette. De eerste poging kwam ik heeeel dichtbij hem te verslaan, denk dat hij nog 5 health had – kon het rode balkje niet eens meer zien. Maar ik was te eager en liet me door hem verrassen – en ging dood.

De tweede poging iets rustiger gedaan en toen was hij dood. Kreeg er “iets” voor terug – geloof iets waarmee ik m’n Flask of Wondrous Physick weer iets kon customizen.

Toen naar de laatste hoek van de Weeping Penensula waar ik nog niet geweest was. Daar even rondgelopen, vond weer een kromme-mevrouw-beeld die verwees naar een grot, een grote vent die een magisch zwaard had die me naar hem toetrok en een roedel wolven.

Uiteindelijk kwam ik bij een toren, alleen zat de deur verzegeld. Moest 3 wijze dieren vinden – wat uiteindelijk een onzichtbare schildpad was … en toen kwamen er nog 2 andere ‘geestige’ schildpadden. Nadat ik die had neergehakt, ging de verzegeling van de deur en kon ik naar binnen.

Naar boven geklommen en vond daar een extra memory-slot (denk voor toverspreuken, dus heb ik weinig aan).

Daarna nog even via de kliffen op zoek naar de grot waar de mevrouw naar verwees en die vond ik.

{ level 37 – 18:25 }

Giftige bloemen, grot en fort

Begon bij de uitgang van de grot waarin ik gister de boss had verslagen. Stond beetje te twijfelen waar ik nu naartoe wilde gaan. Zou ik nu maar richting Stormveil Castle gaan en daar gaan verkennen?

Even een blik op de kaart toonde me dat ik om de hoek nog wat dingen gemarkeerd had die ik nog wilde bekijken. Zo stond er verderop een grote roze bloem (welke ik eerder ook al was tegengekomen, maar toen maar had genegeerd – hij schoot namelijk magic bliksem).

Dus maar richting de grote bloem. Er omheen stonden wat andere kleinere bloemetjes, die giftige wolken bliezen. Ik bleef erbuiten en toen was eigenlijk het heel simpel – beetje bliksem dodgen en hakken maar.

Daarna de rotsen af, naar de ruine van een kasteeltje in de vallei. Daar was een groot monster, die magische blauwe stralen op me af stuurde – terwijl er ook nog eens een berg kleine vervelende rakkers op me aan het inhakken was. Maar ik overleefde het en kreeg de mooie blauwe spells als beloning.

In deze ruine vond ik ook weer een trap naar een kistje, waarin weer een nieuwe spreuk zat.

Toen weer verder door vallei. Zag een drietal grote giftige bloemen staan, dus wilde er niet eens in de buurt komen. Dus iets verder gelopen en kwam toen aan bij de grace waar ik voor in dit gebied kwam – vlakbij de toren met de ballista. Maar had nog niet genoeg runes om te levelen. Dus weer eventjes terug de vallei in.

Via een paard-wind-sprong naar boven en vond daar (naast de hangbrug) een berichtje over een grot die iets verderop te vinden was. Had nu genoeg runes, dus even level omhoog gegaan en toen – via de rotsen – naar de grot.

Dit was weer een grot net als die bij het meer in het begin, met een berg aan smithing stones. Maar ook met een berg meer vervelende vijanden. Weer vijanden met grote rugzakken, die heel gevoelig zijn voor vuur – maar zelf ook heel hard uit kunnen halen.

En super vervelende snelle gasten met vleugels. Bij toeval versloeg ik de eerste heel makkelijk en ging toen langzaam verder door de grot. Ik versloeg ze een voor een, beetje sluipen, beetje hakken.

En toen werd ik overweldigd door een groep van 3-4 van die vleugel-gasten … en ik ging dood.

Dus weer de grot in, weer een voor een verslaan, voorzichtig m’n runes oppakken en toen rustig de rest bevechten. En ik versloeg ze. Yes!

Daarna stukje verder door de grot en zag daar berichtjes dat er verderop een boss zat. Ik ben maar omgedraaid en teruggegaan. Had al best wat runes verzameld en wilde niet zomaar tegenover een boss staan. Maar bedacht me halverwege de terugweg. Als ik namelijk later terugkwam, moest ik wèèr al die gevleugelde pest-mannetjes verslaan. Dus toch maar de boss proberen te doen dan.

En was eigenlijk een eitje. Gok dat ik echt overleveld ben voor dit stuk, want de boss had ik na 4-5 meppen dood. Toen dus met alle verkregen smithing stones wat wapens geupgrade. Nu wel beetje klaar hier in de Penensula. Ohnee, het fort moest ik ook nog bekijken.

Dus naar de grace bij het fort gefast-traveled. Via de spikes-en-ballista gerend en toen kwam ik op een open plek. Daar stond een Golden Seed boom – dus daarmee kan ik m’n flask weer upgraden (later bleek van niet, want moet er nu 2 hebben om te upgraden).

Versloeg wat ridders en een hele grote gast met een hoofd als een gietijzeren pot?

Daarna naar binnen, wat ratten verslagen terwijl er wat andere mannetjes allemaal potten vuur gooiden.

En door naar boven. Daar liep een grote ridder (net zoeen als in het eerste dorpje), alleen doet deze ook nog eens bloodloss damage. Auch.

Ging hier bijna dood, maar kon nog net op tijd healen. Dodgen en rol in de rondte, hak-hier, hak-daar en uiteindelijk versla ik hem.

Het fort is bevrijdt. Moet nog ff langs die nobelman verderop om te kijken of ik er iets voor terugkrijg.

En dan alleen nog de boss onderaan de grote hoge boom. En iets in de rivier-vallei bij de eerste brug.

En DAN gaan we naar het kasteel. Denk ik.

{ level 36 en 17:45 uur gespeeld }