Een eiland in de oceaan van weblogs

Categorie: Games (pagina 1 van 32)

Visits Zeeland

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover, de Dutch Open 2024. Het tiende keer dat dit Memoir ’44 toernooi werd georganiseerd, en (helaas pas) de 2e keer dat ik erbij was. Heb weer gigantisch genoten.

Het begon vrijdag met ’s middags helpen de locatie op te bouwen. Na eerst wat gelunched te hebben in Zevenbergen, vertrokken we naar Klundert. Daar begon het uitladen van de autos, dozen vol met plastic, dozen vol met kaarten-decks, pakketten vol met scenarios en nog heel veel meer “zooi”. Dat werd allemaal naar het zaaltje gebracht en daar verder uitgeladen. En toen begon het slepen met tafels, podiumdelen (die als tafels op de gangen dienden), stoelen en nog meer meubelair.

Vorig jaar was het deelnemer-aantal 90, nu kwam daar 1/3e bij en hadden er zich 120 mensen aangemeld. Dus er moesten nog 15 tafels meer bij in het zaaltje.

Dat was uiteindelijk flink puzzelen, uberhaupt om aan de tafels te komen, maar ik denk dat we wel bijna 2 uur bezig zijn geweest totdat we een opstelling hadden wat werkte; waarbij je als deelnemer niet rug-aan-rug zat, er genoeg ruimte voor de scheidsrechters was om rond te lopen en het ook nog gewoon uberhaupt paste in de ruimte.

Toen de tafels iets verder aangekleed, beetje schoongemaakt en ik heb nog een vijftal decks lopen ontsleeven en weer hersleeven. En ondertussen waren anderen op de gang bezig met posters, banners, doosjes vouwen en nog meer “geneuzel”.

En toen we dan rond 18:00 klaar waren, eventjes gezellig samen een patatje gegeten, beetje bijgepraat en toen ben ik lekker huiswaarts gekeerd. Gelukkig ligt Klundert echt hier om de hoek (ong 20 min rijden), dus had geen lange reis voor de boeg.

Zaterdag vroeg opgestaan en nog beetje meegeholpen met wat last-minute voorbereidingen. Zat uiteindelijk bij de ingang, de namen en nummers van de deelnemers af te vinken. Nog even m’n eigen nummertje trekken, wat je begintafel bepaalde. Dat werd nummer 76 (bijna die van vorig jaar, toen trok ik 72). En toen om 10:00 begon dan echt het toernooi en kon ik m’n rol als speler gaan vervullen.

Het thema dit jaar was de Slag om de Schelde, dus vooral gevechten rondom Antwerpen, de Wester-Schelde, Walcheren en Zuid-Beveland.

De eerste pot speelde ik tegen Schwerer Gustav, een jongeman die vorig jaar nog aan de 1e tafel had gespeeld en met wie ik gister (tijdens het opbouwen) vrolijk heb zitten babbelen. Was dus beetje angstig voor de eerste pot, maar op zich qua gezelschap was het prima. De map was ook lekker overzichtelijk. Ik startte als de Duitsers en we gingen eigenlijk redelijk gelijk op, eindstand was 5-6. De return ging ook lekker, ik bouwde rustig m’n aanval op en kon toen genadeloos toeslaan – en won dan ook met 6-5.

In beide rondes kwam het aan op de laatste dobbel, beide keren had het ook nèt andersom kunnen zijn qua uitslag. Sterker nog, in de tweede ronde had het niet veel gescheeld of ik had wederom verloren met 6-5 … maar gelukkig gooide hij met 2 dobbelstenen op 1 mannetje … een vlag 😀

Met deze eindscore belandde ik op plek 38 (van de 120 deelnemers).

De tweede pot werden de LVT-units geintroduceerd. Dit waren speciaal voor die toernooi bedachte units, die geen last hadden van alle overstroomde gebieden, en dus moeiteloos door water konden lopen. Had nog wel beetje moeite met deze kennis toepassen op dit scenario en werd dus van het bord afgespeeld (door Huzaar I). Eerste ronde verloor ik met 4-6 en toen ik dus dacht dat ik dan de tweede ronde wel eventjes de score zou omdraaien, werd ik daar helemaal gigantisch van het bord geveegd met 6-3. Ook grotendeel door m’n eigen domme schuld, had me teveel laten leiden door m’n eerste hand kaarten.

Hierdoor zakte ik gigantisch terug, naar plek 79.

De derde pot speelde ik tegen MasterTomNL, een super vriendelijke vent en we zaten allebei vrolijk te kletsen en soms elkaar beetje advies te geven – had de indruk dat hij vooral voor de fun speelde en niet heel competitief bezig was. Helemaal prima, alleen werd ik in de eerste ronde met 6-2 van het bord geveegd. Maakte eigenlijk beetje dezelfde fout als in de vorige ronde, dat ik me initieel teveel door m’n openingshand liet leiden qua tactiek. Terwijl ik nog wel – tijdens de briefing – had geprobeerd een plan te maken en die te willen gaan uitvoeren.

De tweede ronde ging dan weer voor mij juist heel lekker. Ik deed het iets rustiger aan, liet hem meer in de buurt komen en we sloten de partij af met eenzelfde resultaat als in de eerste ronde: 6-2, maar deze keer was ik de winnaar.

Toen was de eerste dag alweer voorbij. Nog eventjes lekker avond-gegeten (van een lopend buffet) en toen rond 20:00 maar naar huis gegaan, hoofd deed al flink zeer van alle drukte en indrukken.

Op zondag begonnen we om 9:30 met de volgende briefing en rond 10:00 met de volgende ronde. In deze vierde pot speelde ik tegen Soesano, ook iemand van de M44Brigade en die ik ook al kende, maar (volgens mij) nog nooit tegen gespeeld.

Het scenario ging over de Sloedam met (uiteraard) veel ondergelopen gebieden en een aantal dijkjes. Maar het ging eigenlijk wel lekker, ik speelde met de Duitsers en moest de Geallieerde aanval afslaan. In het begin gingen we redelijk gelijk op en uiteindelijk kon ik hem verslaan met 6-3 (met nog 1:30 op de klok). Ik vond het een leuk potje en benoemde dat ook even, vooral doordat ik het een leuke tegenstander vond, was gezellig, beetje gelijkwaardig qua niveau, was gewoon gezellig en sportief. M’n tegenstander bromde nog dat hij het iets minder leuk vond (door de tussenstand), daar grinnikten we even om, hij schreef de score op, en toen moesten we direct weer verder met het opzetten voor de volgende pot. En aangezien de tijd voorbij was, hadden we alleen even tijd om naar het toilet te rennen, om daarna direct weer aan de tafel te gaan zitten.

Toen de return, dus deze keer moest ik de aanval inzetten met de Geallieerden. Merkte dat ik steeds beter m’n kaarten ging gebruiken, bepaalde zetten ging voorbereiden, units van de rechter naar linker flank verplaatsen, zodat ik ze later allemaal vanaf links naar voren kon laten opstomen. En dat werkte.

Ik drukte hem tegen de achterkant aan, stond zelfs naast hem op de dijk, en uiteindelijk werd het 5-3 en was de tijd voorbij. Helaas, want had ik nog 1 minuut meer gehad, dan had ik nog m’n laatste units kunnen activeren en daarmee de 6e medaille kunnen pakken.

En toen kwam er een foutje. Ik zeg foutje, maar bleek uiteindelijk best een grote misstap te zijn.

Je vult namelijk de score in op een “scoreformulier”, dus je noteert voor elke pot wie welke kant speelde en hoeveel medailles (en objectieven) ieder had gehaald. En als dat dan voor beide potten is ingevuld, onderteken je het allebei, en lever je het formulier in bij de jury.

Dus terwijl we aan het opruimen waren, noteerde ik (vrolijk napratend) de score van de 2e pot (5-3), ondertekende het briefje, liet m’n tegenstander het ook ondertekenen en we leverden het in. Maar terwijl we naar de jury-tafel liepen, knaagde er iets… de score voelde gek, maar ik kon het even niet plaatsen … dus ook niks verder mee gedaan.

Toen we de volgende briefing hadden gehad, en daarmee ook de volgende tafelindeling, toen ineens viel het kwartje. Ik herinnerde me het gesprek na de 1e pot, dat ik het gezellig vond, en m’n tegenstander beetje liep te brommen. Dus dat herinnerde me eraan dat ik de eerste pot had gewonnen. Maar op het scoreformulier hadden we 6-3 voor m’n tegenstander geschreven!
Dus mijn onoplettendheid had me 3 punten gekost (en m’n tegenstander 3 punten bonus gegeven).

Maar het was al te laat, ten eerste had ik het formulier ondertekend, en daarnaast worden met alle scores de nieuwe ranglijst bepaald, en daarmee ook weer de tafelindeling. Dus als ik er op dit moment moeilijk over zou gaan doen, dan zouden ze het moeten gaan aanpassen, aantal mensen moesten ergens anders gaan zitten etc. En tja, ik had de score zelf ondertekend, dus gok dat als ik het had aangegeven, dat ik dan de logische response zou hebben gekregen dat het m’n eigen verantwoording was. En dat klopt ook.

Denk ook zeker niet dat m’n tegenstander het bewust heeft gedaan, het formulier kan soms ook wel beetje “apart” zijn om in te moeten vullen. Het was een foutje, maar niet opgemerkt en uiteindelijk kostte me dat dus iets van 20 plekken op de ranglijst, na ronde 4. In plaats van op plek 71, stond ik nu op plek 90.

En dan weet ik ook niet hoe het anders zou zijn uitgepakt. Want doordat ik op plek 90 stond, speelde ik tegen plek 89 ipv tegen plek 70. En mogelijk heb ik (daardoor) ook meer medailles kunnen halen in de 5e pot … dus het is niet te bepalen hoe anders de eindscore anders was geweest.

Maar stom was het wel. En zeker iets waar ik de potjes erna heel erg goed op heb gelet 🫣

Pot nummer 5 dan, tegen Pupski. Een heel vriendelijke, sportieve Nederlander die soms beetje warrig kon overkomen. Maar super aardig en gezellig, hele leuke pot gehad.

De eerste ronde speelde ik als Geallieerden en moest Vlissingen binnenvallen. Dat ging zo soepeltjes, dat ik na 3-4 beurten al met 2-3 medailles voor stond, tegen 0 van hem. Uiteindelijk naderde ik hem heel dichtbij, adviseerde hij me nog om nog een beurt te wachten, zodat ik ook nog een objectief kon pakken ipv gewoon een normale medaille (objectieven leveren namelijk nog 0,7 bonuspunten op). En dat gaf hem ook nog de kans om 1-2 medailles te pakken, dus we sloten de eerste pot af met 6-3 (en ik had dan ook nog 2 objectieven).

Weet niet of het door het scenario kwam dat ik zo ruim had kunnen winnen, maar hoorde later dat hij ook heel slechte kaarten had. Hij nam zelfs onderstaande foto om het later te kunnen laten zien:

Alleen maar kaarten om in het midden iets te doen, terwijl ik via de (lees: zijn) linkerflank oprukte.

Toen de volgende ronde, nu moest ik dus verdedigen als de Duitsers. Was een beetje huiverig of ik nou net zo weggevaagd zou worden als ik net had gedaan, maar al snel was dat gevoel weg. Ik had degelijke kaarten, trok me in het midden iets terug, en besloot om aan de linkerflank juist de gok te wagen en op te rukken met m’n troepen.

Uiteindelijk hebben die 2 soldaten-units wel 3-4 units van m’n tegenstander kunnen uitschakelen. En ook deze keer kwam het aan op de laatste minuten. Een van de scheidsrechters kwam er zelfs naast zitten, want de tijd was bijna voorbij. Gelukkig (voor mij) was hij de eerste speler en probeerde hij driftig om ook nog medailles te vergaren. Maar aangezien je allebei net zoveel beurten krijgt, mocht ik dus ook nog een keer. Dus ik kon nog een extra medaille krijgen en nog een poging wagen om hem uit de kerk te krijgen. Ik had iets van 50-60% kans dat het zou lukken en dan had ik een extra medaille èn een objectief erbij. Maar helaas, het lukte niet. Ik won uiteindelijk wel met 5-4, maar had mooier geweest als het 6-4 (+ extra objectief) was geweest, had me 1,7 punten meer opgeleverd. Maar ok. Leuke pot en uiteindelijk schoof ik dus een paar tafels op, van tafel 44 ging ik naar tafel 38 ( = plek 75, denk ik).

De laatste pot speelde ik tegen een Amerikaan, CompassEagle89. Heel aardige gast en later kwamen we erachter dat we al een keertje op BoardGameArena tegen elkaar gespeeld hadden in een online toernooi. Het scenario was wel heel pittig, het was de aanval op West-Kapelle, nadat de dijken waren gebombadeerd door de Geallieerden. Dus de Geallieerden kwamen aan land met commando-troepen en tanks en de Duitsers zaten te wachten in bunkers, met machine geweren en snipers.

En het werd net zo’n slachtpartij als het klinkt. Nog nauwelijks aan land werden m’n troepen al weggemaaid, het was vreselijk. Ik verloor de eerste ronde dan ook met 7-2. Maar m’n tegenstander was ook een stukje handiger met z’n kaarten, dus lag niet alleen aan het scenario.

In de pauze hoorde ik ook dat er wel meer mensen verloren hadden als Geallieerden, maar dat er toch ook zeker wel een aantal waren die er wel in geslaagd waren er doorheen te komen en met de Geallieerden hadden gewonnen.

Dus toen de rollen waren omgedraaid, zette ik me schrap voor nogmaals een flinke afstraffing. Hij begon ook voortvarend, kwam vrij snel aan land met een aantal units en lange tijd stond het 2-2. En toen langzaam pakte ik het initiatief terug, ik bewoog de troepen van m’n linkerflank naar het midden en deed een sterke tegenaanval … en dat resulteerde uiteindelijk erin dat ik won met 7-4.

Helemaal prima, hij de meeste medailles, wat terecht was, maar vond wel dat ik me in de tweede ronde goed had verweerd en daar terecht de winnaar was.

Leuke was dat halverwege de laatste pot Jasper ook nog even een kijkje kwam nemen. Die was helemaal vanuit Almere naar Klundert gereisd om nog even wat te kunnen meekrijgen van het toernooi. En hij was dus getuige van mijn overwinning. Dat maakte het helemaal af.

Toen kwam nog een stukje formaliteiten met alle spullen opruimen, plastic in de juiste doosjes stoppen, en heb nog even geholpen met nog wat tafels verslepen.

En toen de einduitslag. Ik was geeindigd op plek 85 (van de 120). Dus dat is echt stukken beter dan vorig jaar, toen werd ik 82e van de 90. Dus verhoudingsgewijs ga ik langzaam omhoog:

Dutch Open 2023maart 202382 / 9091%
Belgium Open 2023nov 202347 / 6275%
Dutch Open 2024maart 202485 / 12071%

( en dan neem ik het foutieve scoreformulier-incident maar even niet mee, mogelijk had ik dan misschien zelfs nog wel een stukje hoger geëindigd, ongeveer rond plek 65-70 … wat dan zou betekenen dat ik op 58% zou zitten … )

Merk dat het vuur weer flink is aangewakkerd, Memoir ’44 is echt super gaaf en kan het wel dagelijks spelen. Inmiddels alweer flink aan het studeren in m’n Tactics&Strategy Guide, online weer meer aan het spelen, en wil eerdaags wel weer even langs Klundert om daar wat “echte” potjes te spelen. Even kijken hoe dat past in de planning.

En misschien volgend weekend helpen met demo’en bij de M44Brigade op Zuiderspel, is voor het eerst dat ik demo – ben benieuwd.

Goes Belgium

Na een maandje even weinig gepost, toch even verslagje van m’n uitje naar de zuiderburen.

Begin dit jaar deed ik mee met het Dutch Open van Memoir ’44. Sindsdien zit ik in een Memoir-speelgroep en daar werd een tijdje geleden gevraagd of er mensen mee wilden naar het Belgian Open – yup, hetzelfde idee, maar dan in Belgie.

En dat vond plaats afgelopen weekend. Na eind vorige maand nog even een oefenavondje te hebben gedaan met een aantal, vertrokken we afgelopen vrijdag met 4 man richting Melle (vlakbij Gent) – met de auto.

Bij het hotel aangekomen nog even de regels doorgenomen, zelfs voor de ervaren rotten was het soms nog wel even nuttig om hier-of-daar een aantekening te maken. En toen speelden we nog een potje, om op te warmen voor zaterdag.

Zaterdag was dan het daadwerkelijke toernooi. Het thema van deze Belgian Open was de Pacific, dus spelen met de Japanners tegen de US Marine Corp.

Het eerste scenario speelde ik tegen een Belg, heel vriendelijk en was daardoor ook een leuke potje om in te komen. Direct wel iets lastiger, met jungle-terrein en Japanners enzo. Maar gelukkig had ik dus paar weken geleden al geoefend en was me het niet allemaal vreemd. Uiteindelijk eindigde m’n eerste pot (2 rondes, heen-en-terug) redelijk gelijk – eerste verloren met 4-6 en tweede gewonnen met 6-5. En stond ongeveer op plek 34 v/d 62 deelnemers – dus mooi in het midden.

Tweede scenario was direct een zogenaamde Breakthrough, dan is de map 2-3 keer zo lang en heb je dus ook langer de tijd om je positie in te nemen etc.

Was voor mij voor het eerst dat ik dat speelde en verloor de eerste ronde dan ook gigantisch. De tweede ronde begon ik net zo slecht, maar uiteindelijk heb ik me iets teruggetrokken en kon daardoor alsnog flink wat medailles verdienen. Won uiteindelijk niet, maar was een hele leuke pot. Maar eindige dus flink aan de onderkant van de ranking, op plek 53.

De derde pot ging redelijk, ik speelde tegen een Fransoos genaamd Dave D. en had zelfs het gevoel dat hij soms wat gekke moves deed. Uiteindelijk ging de eerste rond best prima, maar uiteindelijk toch flink verloren. Zakte daardoor behoorlijk wat, tot plek 55 (v/d 62).

’s Avonds in het hotel nog met de Nederlandse delegatie (totaal iets van 10 man) wat spelletjes gedaan, ik deed mee met Bang! – was heel gezellig, maar toch ook wel beetje bijtijds naar bed gegaan.

De volgende dag (zondag) gingen we weer vrolijk verder. Grappige was dat de winnaar van vorig jaar (Jeroen, tevens een van de organisatie van de Dutch Open en met wie ik ook was meegereden vanuit Nederland), die had het op de eerste dag nog slechter gedaan dan ik – hij zat in de 3e ronde zelfs aan de laagste tafel… maar had nog steeds alle hoop en heel veel plezier. En uitgerekend hem trof ik tijdens m’n 4e pot.

Was er al beetje bang voor, maar de afstraffing viel nog best mee. Hier-en-daar wees hij me zelfs nog op wat foutjes en was al-in-al een hele leuke pot. Uiteraard won hij beide rondes, maar gelukkig had ik me weerbaar kunnen verdedigen – dacht dat de eindstand zelfs 6-4 en 6-5 was of iets in die trant.

Maar ik zakte nog iets verder en stond op plek 60 (van de 62 deelnemers). Dit betekende dat ik m’n 5e pot tegen Jules D. speelde, een Franse jongen van 8 jaar oud (en zoon van Dave, wie ik in 3e ronde trof). Vol enthousiasme en vrolijk gekwebbel speelden we onze pot. Ik stond eventjes voor met 4-2, maar daarna vielen de dobbelstenen niet meer in mijn voordeel en werd ik overlopen door zijn Japanse soldaten. De eerste ronde eindigde dus in een 6-5 verlies. De tweede ronde ging het een stuk beter, het enthousiasme van Jules benadeelde hem eigenlijk een beetje, waardoor ik meer kon afwachten en hem uiteindelijk eenvoudig met 6-1 kon verslaan.

Door deze overwinning, klom ik beetje omhoog tot ergens rond plek 50/51. En speelde m’n laatste pot tegen Nuts! (z’n echte naam weet ik niet meer). Een zeer vriendelijke Vlaamse meneer, maar kon hem uiteindelijk in beide rondes verslaan. Eerste ronde met 7-5 en de tweede zelfs met 7-3. Ging allemaal heel lekker en voelde ook wel alsof ik (eindelijk) beetje bepaalde nuances begon door te krijgen.

Uiteindelijk eindigde ik op de 47e plek, van de 62 deelnemers. Als je dat dus vergelijkt met de 82 / 90 bij de Dutch Open ( = 91% vs 76% ) dan ben ik wel wat gegroeid het afgelopen jaar.

Eindstand van de Belgium Open 2023

Na het toernooi nog met de hele Nederlandse delegatie in Breda (Loetjes) een hapje gegeten en toen werd ik netjes thuis afgezet.

Al met al heb ik een heerlijk weekend gehad. En weer veel zin gekregen om Memoir ’44 te blijven spelen, zelfs om me weer te verdiepen in de Tactical&Strategy Guide (die ik kort na de Dutch Open had aangeschaft).

Als ik die nog “even” goed bestudeer, maak ik begin volgend jaar (op de Dutch Open 2024) misschien wel weer nog meer kans.

tournoi de mémoire

Een paar jaar geleden ( 2 maanden voor de Corona-pandemie begon ) speelde ik voor het eerst Memoir’44. Vond het super leuk, maar daarna kwamen alle lockdowns en werd het een stuk minder gespeeld.

Tussendoor nog wel eens gespeeld, keertje met Tobias, keertje met Jochem en paar keer met Marc (de achterbuurman). Heel leuk en elke keer werd ik weer verrast over hoe zeer ik het spel waardeer.

En toen kwam in november de aankondiging van de Dutch Open. Dit is een toernooi georganiseerd door de Memoir’44 Brigade, de Nederlandse Memoir’44 Spelersgroep.

De Memoir’44 Brigade is een spelclub die zich richt op het spel Memoir’44. Ons doel is niet om van oorlog een spelletje te maken. Wat wij wel willen is om op een ontspannende manier samen een spel te spelen met een historisch thema. Hierbij hopen we op een toegankelijke manier meer interesse te wekken in de gebeurtenissen van de tweede  wereldoorlog.

Dus me ingeschreven voor het toernooi en afgelopen weekend was het zover.

Ik heb de mazzel dat het toernooi bij mij om de hoek werd gehouden, in Klundert – maar 20 minuten met de auto. Dus zaterdags vroeg daarheen gereden, me aangemeld, kreeg een mooie naam-badge en een envelopje met daarin 2 custom geprintte Churchill Crocodile tanks, nummertje getrokken (74) en toen begon om 10:00 de briefing.

Was heel goed georganiseerd. Voor elke ronde was er een briefing waarin de achtergrond van het scenario werd verteld en daarna werd in detail het scenario toegelicht. Ik had (nog) te weinig ervaring om daar direct strategieen uit te kunnen onttrekken, ik was vooral aan het genieten van alles.

Dan speelde je steeds 2 partijen tegen dezelfde tegenstander, zodat je beide kanten (Alies en Axis) van het scenario kon spelen, dan telde je alle verkregen medailles bij elkaar op en dat was dan de eindscore van die ronde.

En daarna werd er (het zogenaamde Zwitserse systeem) een nieuwe ranglijst gemaakt, zodat iedereen tegen gelijke sterkte spelers bleef spelen. Werkte echt heel goed, al had ik halverwege wel een heel pittige tegenstander, die uiteindelijk als 13e eindigde.

Maar m’n eerste potje begon aan tafel 37 (de helft van 74), tegen Trammelander en begon best aardig. Was al wel lange tijd geleden dat ik Memoir had gespeeld, maar aan het einde van de eerste partij had ik zelfs het idee dat ik gewonnen had (en m’n tegenstander dacht hetzelfde). Maar toen we het scoreformulier wilden invullen, zagen we dat ik (onbewust) van een objective was afgestapt en daarmee dus 1 medaille te weinig had om te kunnen winnen. Dus we moesten doorspelen. Toen stond ik dus voor met 6,7 tegen 3 en ik kon daarna m’n fout niet meer terugdraaien (had bijv geen enkele rechterflank-kaart en kon dus m’n unit niet meer terugzetten op de medaille). Ik had beetje de hoop opgegeven, bleef maar beetje pot-shots doen naar m’n tegenstander, maar m’n tegenstander bleef wel doorknokken en won uiteindelijk met 6,7 – 5.

Baalde er wel even flink van, was gewoon een onoplettendheid en had niks met kaarten of dobbelstenen te maken.

Tweede partij (de rollen werden omgedraaid) verliep een stuk lastiger en verloor dan ook met 6,7 – 2.

Ik kwam terecht op de 75e plek (van de 90 spelers).

De tweede ronde was tegen Gijs, een jongen van jaar of 10-11, maar al heel ervaren met Memoir. Hij was heel sportief, wees me regelmatig op dingen die ik vergat of zelfs betere alternatieven voor bepaalde doelwitten en ik won uiteindelijk de eerste partij met 6 – 3.

De tweede partij ging meer gelijk op en uiteindelijk kwam het neer op hoe de dobbelstenen de laatste paar beurten vielen. Na een paar beurten dobbelen waarin we allebei misten, waren de dobbelstenen mij wel gunstig en haalde ik de winst met 6 – 5.

Daarmee stond ik nu op plek 52.

De ronde daarna speelde ik tegen Robert53, een wat oudere Franstalige man. De taalbarriere maakte het allemaal wel iets lastiger, hij begreep soms wat Engels, maar was vooral heel serieus en eventuele foutjes werden flink afgestraft.

De eerste partij ging redelijk gelijk op, maar uiteindelijk verloor ik met 6 – 3. In de tweede partij (had tussen de partijen door even beetje geluisterd hoe anderen het hadden gedaan), besloot ik om mijn troepen meer richting het strand te bewegen en kon hem uiteindelijk vastzetten en grotendeels afmaken.

Tot dusver had ik elk potje nog binnen de tijdslimiet van 45 minuten kunnen beeindigen, maar nu kropen de minuten voorbij (Robert was een echte denker) en ik had stiekeme hoop dat ik daar gebruik van kon maken. Ik stond namelijk voor met 5 – 3 en er waren nog maar 4 minuten op de klok.

Maar net als in m’n eerste partij kreeg ik de laatste medaille maar niet te pakken en m’n tegenstander besloot om een soort van wanhoopssprong te maken, hij stormde vooruit met 3-4 units, omsingelde een paar van mijn units en in 1-2 beurten had ik zo 1-2-3 medailles en had hij gewonnen met 6 – 5. Op zich wel terechte winnaar, hij was tactisch sterker, maar had toch wel graag van hem gewonnen.

Deze eerste toernooidag eindigde voor mij dus op plek 60.

Had me ook aangemeld voor het avondprogramma, dus at een hapje mee en daarna speelden we nog een potje Overlord. Was helemaal versleten toen ik om 23:30 huiswaarts reed. Plofte om 0:10 in bed en sliep als een blok tot de wekker om 8:00 ging.

Even snel gedouched en toen vertrok ik voor de tweede toernooidag. Na de briefing speelde ik m’n 4e ronde tegen Auguste, een Franstalig jongetje van 9-10. En werd keihard ingemaakt met 6 – 1, stond na 20 minuten al in de lobby. Deels door de taalbarriere, maar hoofdzakelijk omdat hij zoveel beter was dan ik.

De tweede partij tegen Auguste ging al wel ietsje beter, maar uiteindelijk verloor ik wederom, deze keer met 6 – 2.

Daardoor zakte ik gigantisch in de ranglijst, naar plek 87. De volgende ronde speelde ik tegen Frank, waarbij ik de eerste partij won doordat de tijd op was – met 4 – 1.
Dat was ook het moment dat Jasper even langs kwam om te kijken. Even gezellig bijkletsen tijdens de lunch en toen zaten de broeders schouder-aan-schouder naast elkaar aan tafel 44. Helaas verloor ik die partij met 6 – 2.

De laatste ronde, ik stond nu op plek 84 … dus had nog steeds alle hoop niet als allerlaatste te hoeven eindigen. Deze ronde speelde ik tegen HarleySXM, wie volgens mij de vrouw was van Frank 😁

De eerste partij ging heel lekker en ondanks een aantal heel “domme” beslissingen kon ik toch vrij eenvoudig winnen met 6 – 2.

De tweede (en tevens laatste van het weekend) ging ook heel lekker, had een hele lucky dobbel waarbij ik met 1 rol (3 dobbelstenen) een hele tank-unit (3 sterk) uitschakelde. En begon ook steeds meer wat van de nuances te begrijpen.

Had halverwege de partij had ik de kaart Behind Enemy Lines getrokken en nadat ik even de neiging had onderdrukt om hem ergens tussendoor te gebruiken, bedacht ik ineens het plan om hem te gaan gebruiken als laatste “offensief”. Met deze kaart kon je namelijk een infanterie-unit 3 stappen laten zetten – zonder restricties – dan te laten vechten en dan weer 3 stappen verplaatsen. Meestal gebruikte ik deze kaart als soort van run-and-gun, snel naar een zwakkere unit rennen, schieten en dan weer terug de dekking in. Maar bedacht me dus dat ik hem deze keer kon gebruiken om 6 stappen naar een objective te kunnen zetten.

Maar de tijd begon te dringen, er stonden nog maar 4 minuten op de klok en m’n tegenspeelster nam rustig d’r tijd met wat ze wilde doen. Uiteindelijk was het moment dan echt zover, ik checkte nog even bij de scheidsrechter of ik m’n kaart ook anders kon spelen – maar helaas.

Ik stond voor met 4 – 2, kon met 100% zekerheid 5 – 2 winnen, maar deed toch een poging de 6 – 2 te pakken.

Dus toen besloot ik om eerst 3 stappen te bewegen, toen met 2 dobbelstenen naar 2 units te werpen en warempel, 2 keer raak en daar had ik m’n 5e medaille. En toen met 3 stappen door naar het station, waarmee ik een 6e medaille kreeg en de partij direct won. En dat met nog 1:30 minuut op de klok.

Uiteindelijk eindigde ik dit toernooi op de 82e plek, van de 90 deelnemers.

En dit heeft me direct weer een impuls gegeven om vaker/meer Memoir te spelen. Speel regelmatig bordspelletjes, maar denk toch dat ik Memoir zeker wel tot m’n favoriete spellen behoort.

Dus direct me aangesloten bij de WhatsApp groep en online Memoir gaan spelen. Er is een tactiek-boek onderweg en in november ben ik van plan om naar de Belgische Open te gaan – het equivalent van de Dutch Open, maar dan in Melle (vlakbij Gent).

Lautapelit

Fins voor Bordspelletjes

Jawel, het is weer die tijd van het jaar. De herfstbladeren beginnen te vallen, het begint iets guurder te worden, de avonden worden korter en er worden weer kranten in de voetbalschoenen gestopt. Èn de bordspellen komen weer vaker op tafel.

De afgelopen maanden wekelijks samen met klein groepje (Jochem, Elske, Daan en Ismahaan) spelletjes aan het doen. Het begon in mei met paar keer Bardsung, daarna Mansions of Madness, Marvel Champions: The Card Game en toen begonnen met Arcadia Quest.

Daarnaast speel ik alleen (of met Lies of de kids) ook wel weer wat meer spelletjes. Samen met Lies doen we Jaipur, soms een Exit-spel of Valeria. En een nieuwe aanwinst (geleend van Edgar) is The Initiative. Heel leuk puzzelen (beetje zoals Pandemic) met een leuke verhaallijn.

Tobias is dan weer meer fan van Zombicide en met de buurman (Marc) speel ik sinds kort Memoir ’44.

En dan heb ik ook nog de spellen die ik solo doe, Resist! of V-Sabotage zijn al paar keer op tafel gekomen, Memoir ’44 en Undaunted ook al keer solo gedaan. En sinds deze week heb ik Cthulhu: Death May Die en ook al keer solo gespeeld, super gaaf.

Merk dat m’n smaak zich steeds meer ontwikkeld richting dobbel-spellen, beetje tactisch nadenken, maar ook wel lekker (veel) dobbelstenen rollen.

Voor een laatste stand van zaken over gespeelde spellen, check hier de gelogde spellen op BGG

Copy Paste

Vroeger – lang lang geleden – speelde ik regelmatig samen Call of Duty met Paul online. Dit was altijd super gezellig, lekker kletsen en beetje gamen. Maar toen werden we groter, kregen we kinderen en werd er soms wat minder gegamed.

Ok, deze post had origineel de titel “Als vanouds” en ik was begonnen met het typen van bovenstaande introductie, maar wilde linken naar een oude post over Call of Duty – dus ging zoeken en ontdekte dat ik vrijwel exact dezelfde post 3 jaar geleden had getypt.

Deze post schreef ik bijna op de dag af 3 jaar geleden 🤣

Maar wilde dus vertellen dat afgelopen vrijdag Paul weer een keer langs kwam. Eerst heerlijk bijgekletst en daarna de PS5 aangeslingerd.

We speelden heel even de Modern Warfare 2 Beta, maar die kon je helaas niet splitscreen doen, dus al snel overgestapt op MW 2019 en daar vrijwel alleen maar Gunfight gespeeld.

Was nog wel even inkomen, werden de eerste paar potjes gigantisch ingemaakt, maar al snel kregen we het weer in de vingers, werden de stoelen dichterbij de tv geschoven en uiteindelijk stopten we om 1:30 (voornamelijk omdat Paul nog een uur naar huis moest rijden).

Uiteindelijk was het dus weer ontzettend gezellig en heerlijk gelachen.

Sterker nog, Paul heeft inmiddels MW 2019 weer geinstalleerd en we gaan weer wat vaker online spelletje doen.

Omdat het zo gezellig is.

Blauwe dudes

Koningsdag vandaag, dus nadat we eerst in de stad geweest waren, ’s middags nog eventjes Elden Ring gespeeld (half uurtje maar).

Begon weer bij de Artist Shack, vlakbij de bliksem-ridder die ik de vorige keer verslagen had. Hij liep nu weer vrolijk rond, dus maar er omheen getrokken.

Verderop – in het bos – zat de bos met z’n bootje, die ik de vorige keer niet kon verslaan. Daar ook maar even langs gespurt.

Toen via een Spirit Spring (een grote lucht-schacht waarin je zonder schade ver naar beneden kan springen) naar het beneden gelegen gebied gesprongen. Wilde de kaart van het gebied vinden, maar die lag nog een stukje verderop … en lette niet op en viel naar beneden van een klif.

Dan maar via de andere kant proberen – via de site net achter Stormveil Castle, kwam bij een bandieten-kamp, wat bandieten verslagen (eitje) en verder gelopen. Vond een site en kwam daarna in een moeras met kruipende skeletten … en vond de kaart van dit gebied. Eindelijk!

Verder door het moeras geraced, niet heel veel verkend, haat moerassen! Snel langs gigantische kreeften (niet bevochten, had ik geen zin in) en toen richting een torentje verderop. Ik weet inmiddels dat er bovenin altijd een of andere kistje ligt met iets leuks.

Voor de toren liepen aantal blauwe ridders, soort geesten. Ze waren niet zo lastig, behalve dat er vanaf de toren keiharde toverstralen kwamen … die me binnen 2-3 keer doodde.

Dus nog een keer proberen. Uiteindelijk maar snel-snel naar de toren geraced, de stralen proberen te ontwijken (wat half lukte) … en toen kwamen alle blauwe geest-ridders me achterna. Dus snel de toren opgeklommen, terwijl m’n demi-human spirit helpers m’n achtervolgers bezig hielden.

Bovenin de toren stond een of andere bebaarde (met een soort van masker) tovenaar die de toverstralen stuurde. Hem afgemaakt en toen vond ik “iets”, geloof een kookboek.

Daarna weer de heuvel afgelopen en zag verderop wat blauwe ridders vechten tegen een groepje “normale” ridders. Dus van een afstandje er omheen geslopen … en toen spawnde er ineens een gigantische blauwe reus, die ging meevechten. Heb ze maar lekker laten vechten en ben doorgelopen.

Verderop kwam ik weer onderaan de kliffen, waarvanaf ik eerder gesprongen was (op de Spirit Spring) en vond waarempel een nieuwe site. Toen vanaf die site langs de kliffen gelopen en kwam uiteindelijk weer onderaan de Artist Shack uit.

Zag verderop de ingang van een of andere toren, dus daarheen gegaan en vond weer een nieuwe site en een lift. Via de lift kwam ik in een soort van bibliotheek (deed me erg denken aan een bibliotheek in Bloodborne, met wenteltrappen) en bovenaan de trap stond een tovenaar met een gigantische blauwe boog te schieten. Hij miste me 1-2 keer … maar ik miste hem ook net zo hard met m’n slagen … en toen waren de zwakkere helper-vijandjes bij me en versloegen me.

En toen was het eten klaar en moest ik stoppen. Volgende keer weer verder.

{ level 42 – 24:51 uur gespeeld }

Achter het kasteel

Vanmiddag even met Edgar zitten babbelen over Elden Ring en begon toch weer te kriebelen. Dus vanavond weer naar the Land Between getrokken. Eerst nog kleine poging gewaagd in de Calid, ik vocht tegen giftige-speer-mannen en een Erdtree Avatar – maar deze spoot allemaal Scarlet Rot om zich heen … en na een paar pogingen besloot ik om elders te gaan kijken.

Elders was vlakbij het kasteel. Ik begon in de Stormveil Shack, liep het pad naar boven en vond in de bosjes een berichtje (van een andere speler) wat zei: “hidden path ahead”.

Dus die kant opgewandeld en waarempel, ik kwam bij een afgebroken brug met een of ander vage waarzegster erop. Ze vertelde me wat vage lore en ik dacht eigenlijk dat het hier ophield. Maar toch nog “even” verder kijken. Langs de rotsen zoekend vond ik een doorgang, wat uiteindelijk een heel lang pad rondom de buitenkant van het kasteel bleek te zijn. En (na wat wolven te hebben verslagen) uiteindelijk kwam ik aan de achterkant van het kasteel bij een nieuwe site.

En ik vond een nieuw gebied, Lake of Liurnia.

Ik verkende de kliffen, bevocht wat skeletten – waarvan eentje heel pittig was, met een grote bijl. Daarna wilde ik verder naar beneden gaan, maar zag toevallig dat er verderop allemaal grafstenen aan de zijkant van de kliffen zaten. Deze kan je gebruiken om af te dalen van steile kliffen – dus daarheen gegaan, want dat gebied zag er “minder eng” uit dan waar ik hier kon afdalen.

De eerste poging strandde met een grote smak op de grond, maar de tweede was succesvol en ik vond beneden al snel een nieuwe site.

Weer stukje verder.

Daar verder verkend, kwam wat meer-armige-kruisboogschutters tegen. Die waren eigenlijk zelfs best grappig; ze schoten 1-2 keer op je en dan gingen ze ineens heel panisch wild om zich heen schieten.

Ik versloeg er twee en liep toen het pad terug richting de kapotte brug. Versloeg wat riddertjes en een grote trol en vond een nieuw wapen (een of andere speer) in een lijkkoets.

Weer verder en werd toen plots verslagen door een drietal meer-armige-ridders/boogschutters. Als ze zo samen waren, waren ze toch iets minder grappig.

Nogmaals (iets minder overmoedig) geprobeerd en blijkt dat de meer-armige-soldaten niet zo goed tegen vuur kunnen – dat is fijn.

Daarna een aantal roedel wolven verslagen en toen naar een hut geraced op m’n paard. Daar vond ik een site en zag in de verte een grote(re) ridder lopen. Die zijn altijd wel ff een kluif.

De eerste keer werd ik beetje verrast door z’n bliksem-aanval … maar de tweede keer hield ik goed afstand, viel hem constant aan en kon hem uiteindelijk vrij eenvoudig verslaan … en kreeg weer een nieuw kookboek. Geen idee wat ik ermee moet doen, had niet de indruk dat ik nu meer crafting mogelijkheden heb ofzo.

Toen nog stukje verder gewandeld, richting een grote toren. Daarnaast voer een mini-boss, die constant skeletten spawned. De vorige keer versloeg ik hem vrij eenvoudig, maar nu kreeg ik hem maar niet te pakken. En uiteindelijk waren m’n healting flasks op en had ik geen zin meer.

Dus weggerend, ander keertje beter.

Al met al is dit gebied een stuk leuker dan Calid. Meer bossen, meer “normale” enemies en minder gedoe met vage effecten. Dit voelt als de route die ik “moest” opgaan. Wil nog wel ff keer terug het kasteel in, maar opties genoeg dus.

{ level 42 en 24:21 uur gespeeld }

1:15 uur creepiness

Ik begon weer bovenaan het nieuwe gebied (Calid), verderop zaten de grote “kraaien” me aan te staren. Maar had nu toch niet zoveel runes op zak, dus ik voelde me vrij genoeg om naar ze toe te gaan.

Maar ze waren super pittig – er kwamen er twee op me af, haalden keihard uit en ik was dood.

Dus besloot om maar iets andere route te gaan. Via wat rotsen kwam ik bij een koets, met daar omheen soort van T-rex honden. Grote honden met gigantische koppen – beetje bizar.

Die kon ik wel verslaan – iets makkelijker dan de kraaien, maar nog steeds wel even aanpoten. En nadat ik er een bergje verslagen had, zag ik verderop een reusachtige boogschutter staan – dus daar gaan we later nog maar eens naartoe.

Eerst even terug via een soort van kamp, maar daar zat weer zo’n “kraai” en na een kort gevecht was ik weer dood.

De tweede poging riep ik de hulp in van m’n spirit wolven-troep, die leidden de kraai af en zo kon ik even snel de treasure pakken die er lag. Had weinig behoefte om de kraai te blijven bevechten.

Dus toen weer verder gereden op m’n paard. Kwam bij wat ruines, waar weer “zombies” liepen – maar deze waren in vuur-en-vlam … en bliezen zichzelf op als je in de buurt kwam. Niet heel lastig dus, maar gewoon even opletten.

In die ruine reed ook een of ander vaag groot hoofd (op wielen) rond, met achterin de bestuurder. Dit hoofd blies grote vlammen in mijn richting, maar na enige tijd wist ik hem wel te verslaan. Toen verder langs een ravijn gelopen en er toen overheen gesprongen met m’n paard.

Ik liep stukje verder, maar keek toen neer op een meertje waarin twee draken rondliepen – dus maar even omgedraaid. In de verte zag ik – bovenop een klif – een huisje, dus verwachtte daar eigenlijk een site te vinden en inderdaad, er was een site en ook nog een merchant.

Toen nog paar pogingen gedaan om bij een grote toren te komen – maar werd steeds door een T-rex-hond verslagen, dus toen had ik het wel gezien in dit gebied … voor nu althans.

Via fast-travel naar de Third Church of Marika gegaan en daar even gesproken met Kenneth (de verwaande gast voor wie ik het fort moest leegruimen). Hij bedankte me en zei dat ik hem maar moest komen opzoeken in het fort. Zo gezegd zo gedaan, ik trok richting het fort, versloeg onderweg nog wat beren, kwam zelfs nog in een nieuwe ruine met een (slapende) beer, een treasure kistje en een ondergrondse treasure (met een nieuw wapen) … en toen was ik bij het fort.

Maar in het fort liepen alleen wat demi-humans, die ik super eenvoudig kon verslaan. En Kenneth was er ook, maar die vertelde me dat hij niks meer voor me kon betekenen.

En toen was ik weer even klaar. Denk dat ik de volgende keer toch maar weer richting het kasteel ga – die vage beesten in Calid trekken me nog ff niet om te verslaan.

{ level 41 en 22:35 uur gespeeld }

Creepy

Vanavond eventjes gespeeld. Had alweer bijna 1,5 week niet gespeeld, voornamelijk doordat ik ’s avonds andere dingen deed (vooral veel Suits kijken – m’n nieuw ontdekte serie).

Maar toch kriebelde het wel weer beetje, dus eventjes naar de Lands Between gegaan.

Ik begon m’n reis vlakbij de ruines, naast het meertje met de (nu) draak. Ik wist dat ik onder de brug door nog een gevecht had geskipped, dus die wilde ik nog eventjes doen, voordat ik oostwaarts trok.

Ik rende – te paard – langs de skeletten onder de brug en in de kloof en kwam uiteindelijk bij een grot met een mist-deur.

“Ah, een boss dus” – dacht ik nog. Ik las de berichtjes op de grond die zeiden: “friend ahead” (met heel veel approvals) … dus was eventjes verward. En toen kwam er ineens een melding onderin het scherm:

Bloody Finger Nerijus has invaded your world

Ik stond even stil van schrik, “Hoe kan iemand mijn game nou invaden? Moet ik daar niet een of andere item voor gebruiken? Of was het omdat ik een bepaalde boss had verslagen laatst ofzo?”

En toen kwam er een rode speler de hoek om rennen en begon op me in te hakken. Uiteindelijk bleek Nerijus een NPC te zijn, maar hij deed wel behoorlijke bloodloss-damage … dus ik overleefde de aanval niet.

En dat was wel jammer, want ik had iets van 4000 runes (had er 9500 nodig om te kunnen levelen). Dus tja – weer terug – te paard – naar dezelfde plek, langs alle skeletten, runes oppakken en toen zag ik verderop al de rode “speler” spawnen.

Dus nu iets meer afstand gehouden, iets meer weggerold en halverwege kwam er zelfs nog een ander NPC “speler” me helpen, genaamd Bloody Finger Hunter Yura. Samen versloegen we Nerijus vrij gemakkelijk.

Daarna ging ik de grot (met de friendly) in … daar stond een kistje, maar toen ik hem opende, kwam er een mini-boss genaamd Patches. Halverwege het gevecht dook hij ineens in elkaar en gaf zich over. En toen had ik er een handelaar bij.

De grot uit en verder door de kloof. Aan het eind sprak ik nog eventjes met Yura en vond om de hoek nog een legendary dungeon (Murkwater Catacombs). Binnen bevocht ik wat stenen gargoyles (officieel heten ze Fanged Imps) … die gastjes zijn razend snel en doen ook nog eens bloodloss-damage … dus best wel vervelend. Maar ik versloeg ze en kon verder.

Uiteindelijk verkeek ik me op de laatste imps, werd omsingeld en ging dood. Daar lagen dus m’n 7500 runes. Rustig weer teruggegaan, imps verslagen en uiteindelijk kwam ik bij de boss-room. Die boss was eigenlijk heel simpel (misschien omdat ik overleveld ben, maar ok). Kon hem prima aan, samen met m’n kwal. Hij sloeg met z’n twee hamers aan kettingen, maar had hem al snel verslagen.

Buiten fast-travelde ik naar de Third church of Marika en vanaf daar ging ik oostwaarts. Daar was ik nog niet geweest, was gewoon nog grijs op de kaart.

Langzaam trok ik de heuvel verder op en kwam al snel bij een grote reus/trol die rollend de berg afkwam. Na een kort gevecht ging ik verder en kwam bij de Smoldering Church.

Maar nèt toen ik daar naar binnen wilde gaan, kwam er weer een NPC invader, genaamd Anastasia, Tarnished-Eater. Zij hakte woest op me in met een groot kromzwaard en deed (ook weer) bloodloss-damage… maar uiteindelijk wist ik haar nipt te verslaan.

Hierna kon ik verder de heuvel op en kwam uiteindelijk in het gebied Caelid. Daar speelde een onheilspellend muziekje en zag ik allemaal vage “kraaien” zitten. Ze deden me heel erg denken aan de vijanden die in Bloodborne zaten.

Ik liep beetje rond, versloeg wat “zombies” en werd ook nog een keer overvallen door een grote groep “zombies”. En toen had ik het wel weer ff gehad – dit gebied spreekt me stuk minder aan dan Lindgrave en Weeping Penensula – dat waren mooie bossen, dit is een of ander rood-zandig-gebied.

{ level 41 en 21:20 uur gespeeld }

Laatste kasteel

Het avontuur begon vandaag in de Impalers Catacombs – de optionele dungeon waar ik gister gestopt was. Ik daalde de dungeon in, werd aantal keer verrast door heel vervelende stenen gargoyles die bloodloss damage deden. Eentje was niet erg, twee ook niet, maar als het er meer waren werd het wel vervelend. En uiteraard kwamen er na een tijdje meer.

Toen ik die had verslagen, daalde ik verder de dungeon in. Kwam bij een soort van bewegende vloer, die – als je er niet vanaf stapte – je spieste op het plafond. Heel nasty.

Bleek dat je dus op-af de vloer moest gaan en als hij dan naar boven was, moest je eronder rollen om verder te gaan.

Daar liep ik in enkel-hoog water en verderop liepen weer wat van die langzaamlopende “zombies” (die ook op het strand liepen) die heel graag je bloed drinken. Werd een keer gegrepen, maar daarna kon ik ze gewoon weghakken … en toen waren ze dood. Of toch niet, want er kwamen er weer nieuwe uit het water omhoog. En toen ik die had doodgehakt, kwamen er weer meer.

Toen besefte ik dat het waarschijnlijk oneindig door zou blijven gaan. Dus ben maar verder gerend, langs steeds meer-en-meer van die zombies. Uiteindelijk kwam ik bij een ladder en bovenaan vond ik een hendel, waarmee de boss-room geopend kon worden.

De boss bleek weer zo’n kat te zijn (genaamd Erdtree Burial Watchdog – dus eigenlijk is het een hond, maar wel met een kattengezicht ofzo). Maar ditmaal waren er ook nog eens heel veel van die gargoils met bloodloss damage. En terwijl ik bezig was die gargoyles te killen, hakte de boss ook vrolijk op mij in. Dus na 2 pogingen had ik er alweer genoeg van en een medespeler om hulp geroepen.

Samen versloegen we de boss – eerst de gargoyles en daarna samen op de boss inhakken. Zo zonder al die gargoyles was het eigenlijk wel super makkelijk.

Na de boss ge-fast-traveled naar Castle Morne. Was daar een vorige keer maar omgekeerd, toen ik overspoeld werd met die snelle gasten met vleugels. Nu sloop ik naar binnen, killde wat honden en versloeg weer zo’n grote gast met een gouden pot als hoofd. Verder het kasteel in – en nog steeds had die hele groep me niet gezien!

Via een ladder naar boven, wat snelle gasten met vleugels verslagen en toen vond ik weer een site. Weer verder en kwam uiteindelijk bij een muur met kantelen, maar die waren deels kapot. Ik kon eraf springen, op een groot rond dak en via daar naar wat rotsen en kliffen.

Uiteindelijk kwam ik via een hangbrug bij een eilandje, waar ik – door het water – een nieuwe mistdeur bereikt, waar ik tegenover Leonine Misbegotten kwam te staan. Deze menselijke leeuw (ofzo) had een groot zwaard en was wel ff leuk om te bevechten … maar samen met m’n kwal bevochten we hem en toen was hij verslagen.

Nu heb ik wel beetje heel Weeping Penensula gezien – dus gaan volgende keer maar eens richting het Noord-Oosten… voordat we verder gaan in Stormveil Castle.

{ level 38, 19:19 uur gespeeld }