Dune. Of zoals we het in het Nederlands noemen Duin.

Een boekenserie geschreven door Frank Herbert – in 1965.

Had er wel van gehoord, kende ook wel beetje de verschillende families – vooral van een tweetal computerspellen welke ik jaren geleden speelde: Dune2 (voorloper van Command & Conquer) en Dune2000.

En toen dus de Dune verfilming werd aangekondigd en er trailers voorbijkwamen, deed me dat weinig.

Tot een paar weken geleden, toevallig kwam er een behind-the-scenes voorbij waarin werd uitgelegd hoe goed de regisseur de sfeer en kleuren had gebruikt binnen de film. In plaats van alles met CGI op te lossen, had hij veel meer van practical effects gebruikt gemaakt – mensen echt op zand laten lopen en dat laten wegzakken ipv het allemaal digitaal achteraf te doen.

En toen was ik gegrepen.

Die avond direct Dune gehuurd en gekeken. En ik vond hem geweldig. Het verhaal was gaaf, de beelden waren nog mooier, maar vooral de muziek maakte het echt een ervaring. Wilde de avond erop direct weer kijken, maar uiteindelijk ben ik een andere film van deze regisseur gaan kijken (Bladerunner 2049).

De dagen erop ook nog Arrival gekeken (ook van dezelfde regisseur) en wilde meer. Meer Dune, meer alles. Dus meer uitgeplozen over Dune en gevraagd of ik de boeken kon lenen van m’n vader.

Die [boeken] werden een week later meegestuurd met een Sinterklaas-pakketje, dus toen kon ik beginnen met lezen.

En toen zag ik gister toevallig dat Dune nog steeds in de bioscoop draaide. En dat het gister de laatste voorstelling zou zijn. Dus gelijk kaartje besteld en paar uurtjes vrijgenomen van m’n werk.

En vanmiddag zat ik (samen met nog 8-10 anderen) in de bioscoop te genieten van Dune.

In de bioscoop was de ervaring helemaal geweldig. De muziek schalde door de ruimte, bombastisch en indrukwekkend.

Kan niet wachten tot het tweede deel (2023 is de planning) uitkomt.

Ik ben Dune fan.