Afgelopen maand was het de Ramadan. Kreeg er zelf weinig van mee, totdat een collega een berichtje rondstuurde en vroeg om gezamenlijk een dag mee te vasten.
Dus ik besloot om mee te doen. Uit solidariteit en ook om het zelf eens te ondergaan, een hele dag niks eten en drinken.
Sprak daarna nog met een (Islamitische) buurvrouw hierover en die gaf aan dat het vasten ook eigenlijk weinig/niks met religie te maken heeft, maar meer met bewustwording dat ons eten niet vanzelfsprekend is. Dat niet iedereen elke dag gewoon goede maaltijden krijgt en altijd genoeg te drinken heeft.
Dus door te vasten, sta je even stil bij hoe goed we het hebben. En dat vond ik wel een mooie insteek.
En gister was het dan zover. Van 3:30 (’s nachts ja) tot 22:10 mocht ik niet eten en drinken. En daar heb ik me dan ook netjes aan gehouden. Wel’ s ochtends even m’n tanden gepoetst, maar daarna was het vasten geblazen.
Viel me op zich nog best wel mee. Het niet-eten was een stuk gemakkelijker dan ik had verwacht, kreeg wel beetje hongergevoel, maar niet heel vervelend. Had alleen wel een droge mond / zin om te drinken.
Uiteindelijk was het thuis – na werk – nog het lastigst, de laatst 2-3 uurtjes was het even aftellen, op de klok kijken en dan mezelf maar afleiden met spelletjes spelen ^^
En toen, om 22:10, kwam Lies met een heerlijke maaltijd. De Iftar, had doorbreken van het vasten. Dit moet een bijzonder moment zijn en Lies maakte dat er ook van. Ze had het avondeten (chili-con-carne met nacho-chips) klaargemaakt en daarbij ook nog een stukje spekkoek èn ook nog een schaaltje aardbeien met slagroom. Heerlijk.
En zat ook meteen vol. Was een fijne afsluiting van een mooie ervaring. Misschien volgend jaar weer meedoen, wie weet.
