Vanavond vond ik dat het toch maar weer eens tijd werd dat ik verder ging met Sekiro. Ik was geeindigd bij de boss-fight tegen een grote generaal genaamd Gyoubu Oniwa, die op zijn paard (Onikage) zit.

Ik besloot om het nu maar ff een paar keer te proberen. Had de vorige keren het 1-2 keer geprobeerd, had z’n aanvallen ontweken en ging dan uiteindelijk vrij snel weer al dood.

Dus ik pakte het deze keer iets anders aan. Ik besloot om alleen maar te verdedigen. Ik hield alleen maar m’n zwaard omhoog als verdediging en liet hem aanvallen. En tot m’n verbazing, deed hij mij nagenoeg geen schade. Ik kon gewoon blijven staan.

Soms hakte hij iets fanatieker, maar dan na een paar keer stopte hij eventjes en konden we beiden weer op adem komen.

Pas wanneer ik terug begon te hakken of weg begon te duiken, en ik verkeerd timede, dan kreeg ik flinke klappen.

Maar m’n klappen deden maar heel weinig schade bij hem … dus ik voorzag eigenlijk al dat het een lange strijd zou worden. Eentje waarbij ik super geconcenteerd te werk moest gaan, steeds defensief zijn en dan soms eventjes – op precies dat ene juiste moment – toeslaan en een paar klappen teruggeven.

Poeh … dat ging lang duren.

Oh wacht, ik had ook nog m’n vuur-schiet-protese èn olie. Dat werd dus mijn tactiek.

Eerst wachtte ik geduldig, liet hem een paar keer rake klappen geven… als hij dan eventjes pauzeerde, dan gooide ik snel een flesje met olie in zijn richting en deed daarna m’n vuur-schiet-protese-truc.

En dat werkte, één keer. Want ik kreeg – doordat ik helemaal open stond om m’n flesje te gooien en daarna vuur te schieten – ook flinke klappen en ging kort daarna dood.

En het vuur deed ook eigenlijk minder dan ik had verwacht.

En ik ging ook vaak dood. De ene keer was het omdat ik te gretig was en niet genoeg verdedigde. De andere keer was het omdat ik net op het verkeerde moment wegdook. En dan was het weer omdat ik net op het moment dat hij ging toeslaan, wegdook en alsnog geraakt werd.

Uiteindelijk waren m’n flesjes met olie op. Dus ik moest weer terug naar m’n defensieve aanpak. Ik had al een paar keer de moed opgegeven en bij Bloodborne of Dark Souls zou ik nu al lang hulp hebben ingeroepen van een mede-speler. Maar ja, dat kan niet in Sekiro. Hier moet je het helemaal zelf doen … of niet.

En op zich was het best te doen. Hij deed niet massive damage, zolang je maar netjes bleef blocken. En door al die vele aanvallen, begon ik wel beetje een patroon te zien, een ritme van de aanvallen.

Lange aanval, dan een kortere hak-hak… en dan even pauze en dan weer een lange haal vanaf onderen. Dan weer opnieuw.

En soms eventjes reed hij een stukje weg, draaide zich om en kwam weer aanstormen. Heel intimiderend, maar uiteindelijk deed hij dan geen schade en kon ik de rest makkelijk blocken.

Ik ging dus ook meer experimenteren met onder hem doorduiken, nèt voordat hij een aanval deed … en hem dan snel een paar klappen te geven. Dat werkte de ene keer wel en de andere keer was ik net te vroeg/laat en kreeg ik alsnog flinke klappen te verduren.

En ineens klikte het.

Het spreekwoordelijke kwartje viel.

Het was tijdens een van z’n aanvallen, ik blockte nèt iets te laat – een zogenaamde deflect – en dat zorgde ervoor dat z’n posture (z’n gevechtshouding) een flinke knauw kreeg. En toen had ik ineens door hoe ik hem moest verslaan.

En datzelfde gevecht was ook tevens de laatste, want ik weerde hem constant af … door de vele keren hiervoor proberen, had ik z’n aanvalsritme in m’n hoofd zitten en kon daarom ook vrij nauwkeurig steeds z’n aanval afweren.

En elke keer als ik afweerde, deed ik z’n posture weer minder worden. En uiteindelijk had ik hem genoeg uit z’n balans gebracht dat ik de eerste deadblow kon uitvoeren.

Was eigenlijk best wel makkelijk, om eerlijk te zijn. Nog wel opletten, maar toch was het – achteraf gezien – zelfs een leuke boss-fight. Eentje waarbij het eerlijk voelt, dat je niet vanuit het niets ineens grote flinke klappen krijgt waar je niks tegen kan doen ofzo.

Toen moest ik nog even volhouden. Had inmiddels wel al m’n health-potions gebruikt (had niet elke afweer goed getimed en dan kreeg ik dus klappen). En toen killde hij me.

Gelukkig kon ik nog herrijzen en dus doorgaan met het gevecht. Maar nu werd het wel een stukje spannender. Want nu had ik geen health-potions meer en kon ook niet meer herrijzen.

Uiteindelijk had ik nog een heel klein streepje met health over en toen had ik hem genoeg afgeweerd en uit balans gebracht, dat hij weer wachtte op z’n tweede deadblow. En toen had ik hem gekilled. Klaar.

Toen kon ik nog een stukje verder verkennen. In het begon bovenop de berg, daar vond ik een andere shinobi die me de opdracht gaf om ‘ratten’ te killen. Dat bleken uiteindelijk kleine mannetjes te zijn die her-en-der stonden met grote bamboe-hoeden op… en die razendsnel waren en vergif spuwden. Heel vervelend.

Maar na een paar pogingen had ik die ook verslagen en kon ik een nieuwe skill-tree unlocken.

En toen nog een stukje verder de berg op gegaan. Daar kwam ik – nadat ik wat mannetjes, wolven en een tweetal hele grote mannetjes met hamers had verslagen – bij een nieuwe ruimte. Daar wandelde ik rustig naar binnen… en plots brak er een grote os met vlammende horens door een muur. Weer een boss. Zucht.

Heb hem 1 keer geprobeerd, maar ging dood voordat ik het wist. En toen maar weer eventjes gestopt.

Bleurgh. Weer een boss-fight. Maar die vorige heb ik toch mooi ff geflikt.

(13:21 uur gespeeld)