Poeh… en wat nu?
Dat is wat ik dacht toen ik gisteravond Return to the Obra Dinn had uitgespeeld.
Dit spel is echt geweldig. Na 11 uur en 13 minuten te hebben gespeeld haalde ik het einde, alle fates uitgepuzzeld, alle eindes gezien. En alles helemaal zelf uitgevogeld.
Was er best wel trots op. Zelfs tijdens het spelen bedacht ik me soms hoever ik al was en dat ik niks had lopen opzoeken.
Ok, niet helemaal eerlijk. Ik heb 1 ding wel opgezocht, hoe ik het bonus-chapter moest unlocken.
Ik had namelijk 52 van de 56 fates opgelost. Maar toen wist ik even niet hoe ik verder moest. Had het gevoel dat ik iedereen had gehad en de overige niet kon bepalen. Dus toen in het bootje gestapt, waarmee je zegt dat je klaar mee bent.
En toen was het spel afgelopen. Ik had het gehaald, maar niet het èchte einde.
Gelukkig kon je gewoon weer terug naar de boot en nog verder zoeken. Dus toen heb ik even snel gezocht hoe/wat ik moest doen om het einde wel te halen. Bleek dat ik nog 2 mensen moest vinden, dat lukte me uiteindelijk vrij snel eigenlijk. En toen kreeg ik de melding dat ik klaar op het schip was en terug naar de haven kon gaan.
En toen kwam ik bij het èchte einde, inclusief een bonus stukje waarin ik de laatste 2 kon deduceren.
Het deduceren op zich ging ook allemaal wel steeds sneller, hoe meer mensen ik kon identificeren, hoe meer puzzelstukjes ik bij elkaar vond en dingen kon combineren.
“Als die persoon zo heet, dan betekend dat dat die andere persoon zo moet heten.”
“Oh, als hij zo-en-zo heet, dan kan ik hem ook als moordenaar van die andere persoon invullen.”
En soms was het nog wel even puzzelen, nog even langs alle verschillende diorama’s, alles even heel nauwkeurig bekijken. Totdat ik precies zag hoe ze aan hun einde gekomen waren. Soms was het niet het eerste wat je zag. Sommige mensen overleden niet aan hun initiele verwondingen, maar kwamen later door iets anders om het leven.
Dit waren hele mooie momenten, echte “ah-ha!” momenten.
En ook heb ik meerdere vellen op een kladblok (in het echt, niet digitaal dus) lopen volkrabbelen. Met tekeningen, met nummers, met verbanden. Wie droeg welke schoenen, wie sliep in welke hangmat etc.
En daarmee kon ik ook weer 4-5-6 mensen identificeren. En daarmee weer verder komen.
Echt heel gaaf. Tot het einde heb ik genoten van de muziek en elke keer weer de audio-logs en hoe gaaf het er allemaal uitziet.
Het enige nadeel is dat wanneer je alles hebt gezien, dan heb je ook alles gezien. Je kan hem niet blanco nogmaals spelen, want je weet het allemaal al.
Ja, misschien dat ik hem over een paar jaar nog eens uit de (digitale) kast haal en hem herspeel. Maar mezelf kennende weet ik dan nog zeker de helft van wat er allemaal gebeurd is en loop ik er fluitend doorheen. En dat is wel jammer, want nu blijft er een beetje een leegte over … er is namelijk weinig anders wat dit zo doet.
Tja, dan dus maar Sekiro besteld. Die komt volgende week uit, van dezelfde makers als Dark Souls en Bloodborne. Ben benieuwd, de recenties zijn heel erg lovend. Nu al.
We gaan het zien.
