Aangezien Sekiro: Shadows Die Twice eenzelfde soort spel is als Dark Souls of Bloodborne, kan ik er niet onderuit om ook m'n voortgang hier bij te gaan houden. Dus gok dat dit de eerste post wordt van weer een serie aan verslagen.
Vanavond m’n eerste stapjes gezet in de wereld van Sekiro: Shadows Die Twice. Kreeg eerst een stukje tutorial-level, leerde beetje hoe aan te vallen enzo… en dat was al anders dan ik gewend was van Dark Souls en Bloodborne.
In Dark Souls moet je rustig stapje-voor-stapje de vijanden benaderen. Je bewandelt een – redelijk – rechtlijnig pad en heb een paar richtingen waarin je kan lopen. Soms heb je een splitsing en kan je een omweg nemen. Maar meestal heb je een paar vaste paden.
In Sekiro is dat niet zo. Of tenminste, in Sekiro is het veel opener. Je kan springen, je kan klimmen, je kan (al heel snel) met een grappling hook jezelf naar verschillende punten in de omgeving trekken. Daardoor ben je veel bewegelijker en kan je dus veel meer kiezen hoe je de vijanden aanvalt.
Na de tutorial, begon ik dan ook langzaam de wereld te verkennen. Ik sprong via een boom, klom via rotsen en kwam bij een aantal huisjes. Daar stonden een paar vijanden, die kon ik – soms moeizaam – wel te baas.
En even verderop stond de eerste Sculptor’s Idol – een equivalent van de bonfires in Dark Souls of lampen in Bloodborne. Dus ik kon eventjes m’n voortgang opslaan en toen verder.
Door een tweetal deuren en toen kwam ik bij een generaal, een mini/tussen-boss. Ik probeerde hem een paar keer te verslaan … ging vrij snel dood en maakte maar weinig kans.
En met doodgaan is er een groot verschil met DS/BB: je verliest namelijk de helft van je XP en kan dat ook niet meer terugkrijgen. Bij DS/BB kon je altijd terug gaan naar het punt waar je dood ging en kon je eenmalig die XP ophalen. Als je tussendoor dood ging, dan verloor je het.
Nu verlies je meteen de helft. Done, klaar, niks aan te doen. Daar moet ik nog wel even aan wennen.
Dus toen ik meerdere keren dood was gegaan en m’n XP had zien slinken tot vrijwel 0 – toen besloot ik dat het eventjes genoeg was voor vanavond.
(naast het feit dat ik hoofdpijn had en lekker naar bed wilde)