Januari 2018. Celeste, een indie platform-spel met pixel graphics, komt uit en een week later koop ik hem. De reden dat ik hem koop is omdat iedereen er vol lof over spreekt en het eruit ziet als een leuke game.

Helaas. Na een week besluit ik m’n geld terug te vragen. Een van de voordelen van je spellen op Steam kopen ^^

Het is een hele pittige platformer en ik heb er de rust niet voor. Ook voelt het alsof het net niet helemaal lekker werkt op m’n laptop. Die is inmiddels ook al wel wat (5-6) jaartjes oud, dus doet soms wat trager. En dat is niet zo handig tijdens minutieuze sprongen.

En nu, een jaar later, heb ik Celeste weer gekocht. Nu niet op de PC, maar op de Playstation. De lof die men erover sprak werd alleen maar meer en groter. Dus ik wilde het spel een tweede kans geven, maar nu op de Playstation – aangezien ik het gevoel had dat het daar lekkerder speelde.

En dat blijkt. Sinds ik het spel afgelopen zondag (precies 1 week geleden) kocht, heb ik er nu 7+ uur inzitten en geniet er echt van. De gameplay is lekker uitdagend, doet me heel erg denken aan Dark Souls. Constant doodgaan, maar toch elke keer iets verder komen. En dan uiteindelijk het level halen en de opluchting / bevrijding. Geweldig! En ook de flow waar je inkomt. De eerste levels waren lastig, de latere levels zijn nog 10 keer lastiger – maar doordat je inmiddels al zo vaak bent doodgegaan.

Maar ook qua verhaal is het sterk. De kern van het verhaal gaat over een meisje, Madeline, die de top van een berg wil bereiken. Maar onderweg wordt ze geplaagd door d’r eigen angsten en paniekaanvallen. Dit wordt heel goed vormgegeven en uiteindelijk vecht je tegen jezelf.

Dit wordt heel goed verwoord, dat d’r andere-ik bang is om te falen en daarom haar tegenwerkt etc. Heel goed gedaan en heb paar keer even stil zitten nadenken na een verhalend stukje.

Mooie combi dus van goed platform-werk, heel responsief en ook nog eens een emotioneel geladen verhaal.