Jaar: 2017 (pagina 8 van 9)

maandag 30 januari 2017 / 0 reacties

Arrival en zo

Afgelopen weekend wist ik zaterdagavond niet wat ik wilde doen. Lies was weg, dus ik had de avond voor mezelf. Maar het was weer zo’n avond.

Ik speelde meerdere games, maar had nergens zin in. Dus speelde elk spel maar eventjes en ging uiteindelijk maar 2 films beginnen.

Zondag was beter. ’s Ochtends rustig opgestaan en toen naar de film Arrival geweest. In The Movies in Dordt, gezellige knusse bioscoop. Niet zo’n grote mega-bios als Pathé of Kinepolis. Ik zat in de zaal met iets van 15-20 anderen, dus was heerlijk zitten. Sterker nog, ik had de beste plek – midden-midden in de zaal. Had namelijk al m’n kaartje online gekocht de dag ervoor en was toen nog de enige bezoeker ^^

En de film was ook heel gaaf. Super lekkere sci-fi sfeer, beetje mysterieus, mooie beelden, mooie muziek. En aan het eind zelf (best wel) ontroerend. Ik was er zeer van onder de indruk. Denk dat ik hem zelfs wel 9/10 wil geven.

En erna samen met Tobias m’n Asteroid spelletje gespeeld en ’s avonds Wie Is De Mol samen gekeken. En toen nog wat uurtjes lopen rommelen aan m’n spel, je kan nu schieten ^^

woensdag 25 januari 2017 / 0 reacties

Avondje game-dev’en

Vanavond samen met Mathijs (eindelijk) een keer een avondje gefocussed op game-dev’en. Samen beetje rommelen, beetje rotzooien in Unity en iets aan de praat krijgen.

Het grootste probleem (lees: uitdaging) is bedenken wat we gaan maken. Uiteindelijk uitgekomen op een local multiplayer game. Dus op 1 scherm tegen elkaar ‘vechten’.

En toen zijn we maar beetje – los van elkaar – gaan prutsen en klooien. Mathijs had al snel rondspringende kubussen en ik twee players die onafhankelijk van elkaar konden rondbewegen. Uiteindelijk ook nog beetje bezig geweest met wat roteren en schieten, maar dat nog niet helemaal kunnen afronden.

Vond het aan de ene kant wel lastig om iets te gaan maken zonder echt een eind-idee. Maar aan de andere kant kwam ik soms wel weer op nieuwe ideeën terwijl ik iets maakte.

Was al-met-al een leuke avond en zeker voor herhaling vatbaar.

dinsdag 24 januari 2017 / 0 reacties

Nog even terug naar oud

Ik was dus afgelopen dagen beetje klaar met The Witcher 3. Hoorde toevallig (op een podcast) nog een enthousiast verhaal over een side-missie. Dus even snel gegoogled en had blijkbaar de missie al gedaan. Herinnerde hem me wel, maar was me dus niet zo bijgebleven zoals het enthousiast werd gebracht. En dat bevestigde wel voor mij dat The Witcher niet echt mijn serie is.

Dus gisteravond besloot ik dat ik beetje klaar was met The Witcher 3 en pakte Tomb Raider (The Rise of…) weer op. Maar na een paar uurtjes was ik ook daarbij nog niet helemaal overtuigd. Al-met-al dus een beetje teleurstellende game-ervaringen lately.

Vanavond eerste dus maar een tijdje wat met m’n Asteroids game lopen rommelen. Ging eigenlijk wel lekker, had een health mechanisme gemaakt. Het schipje kan nu health pickups oppakken en z’n health weer aanvullen. Dit ging best makkelijk, enige was dat er op een gegeven moment een asteroid rondzweefde die ik maar niet kapot kon krijgen. Wat bleek, de asteroids konden ook health oppakken en de onvernietigbare asteroid had 400+ health ^^

Daarna ging ik dus maar weer terug naar Dark Souls 3. Na lange tijd niet gespeeld te hebben, had ik er nog steeds veel zin in. En dat pakte goed uit.

Ik was aanbeland in de Archdragon Peak. Daar eerst een paar keer weer het begin stukje geprobeerd tegen een sterke ridder. Daarna verder langs een paar drakenmensen en toen kwam de grote drakenmens met z’n bijl weer. Het was me welgeteld één keer gelukt om hem te verslaan en verder te komen. Toen kwam ik bij een draak, durfde niet verder en besloot toen om terug te keren.

Nu probeerde ik het 1-2 keer en toen besloot ik om te proberen langs hem te rennen. En dat lukte zowaar. En ik ontdekte even later zelfs nog een omweg waarbij ik langs hem kon sluipen. Verder op besloot ik om langs de vuurspuwende draak te rennen en daarna kwam ik bij wat trappen, een tovenares/heks en een vrij kaal aangekledde vent die met een rapier op je afkomt. Ik versloeg ze beiden meteen de eerste keer en had inmiddels al 60.000 souls verzameld. Precies zoveel had ik nodig om te kunnen levelen.

Maar dan zou ik terugmoeten naar de Firelink Shrine en ik had nog geen nieuwe bonfire gevonden. Dus dat zou betekenen dat ik dan weer langs al dat gespuis moest komen. Dus ik besloot om nog beetje te verkennen. In de verte dacht ik wat nieuwe vijanden te zien en er stond een waarschuwing dat ik een bel niet moest luiden, wilde ik het drakenpad bewandelen. Dus ik ging in een andere hoek kijken, viel een stukje naar beneden (en kon dus niet meer terug), klom op een lange lange ladder en aan het einde zag ik in de verte een ridder staan te wachten. Dus ik besloot om maar weer terug naar beneden te gaan – maar helaas koos ik voor de korte/snelle route (niet bewust hoor, ik dacht dat het spel me aan de ladder zou snappen, maar ik had op een knopje moeten drukken om af te dalen) – ik stortte dus de diepte in en ging dood. 60.000 souls foetsie. Ik kon er wel een beetje om grinniken, stom van mezelf dat ik daar zo naar beneden stortte. Maar ik had nog een kans om de verloren souls op te halen. Dus ik spurtte weer langs de drakenmensen, de grote draken meneer en ik rende de trap op om langs de draak te komen. Maar ik deed het beetje onhandig en kwam klem te zitten tussen twee soort van rollende gargoyls/stenen-draken. En toen ging ik dood. Omdat ik te gretig was en niet eventjes rustig aan deed. Klinkt bekend ^^

Dus toen was ik echt m’n 60.000 souls kwijt, beetje zonde dus. Maar ja, nu weer langs iedereen rennen, de tovenares/heks en de rapier-meneer verslaan. En toen keek ik maar eens ff verder in de andere kamer, waar ik in eerste instantie dacht dat er nieuwe vijanden waren, daar stond gewoon een bonfire. Verd*mme! Had ik net dus, met m’n buit van 60.000 daar gewoon heen kunnen wandelen – als ik maar niet zo voorzichtig had lopen doen – en dan zou ik nu weer keertje geleveld kunnen zijn. Maar ja, gedane zaken etc. Dus ik activeerde de bonfire en ging weer een stukje verder.

Daar lag een berichtje van een medespeler op de grond met de waarschuwing dat er een mob van enemies was. Dus ik keek eventjes, zag 2 vijanden lopen, eentje was weer zo’n grote met een bijl. Ik verzamelde eventjes m’n moed en versloeg ze allebei en moest beetje grinniken om het berichtje. En toen kwamen ineens uit de verte nog 3 grote draakmannen met bijlen aanlopen, tesamen met nog 2-3 andere kleinere draakmannetjes. Aaaargh. Dat is inderdaad wel schrikwekkend. Uiteindelijk heb ik er een tijdje over gedaan en ze een-voor-een verslagen. En toen kon ik helemaal naar het einde van een lange klif wandelen. Daar aangekomen was er niks meer dan een altaar. Ik deed m’n draken-zit-guesture (dezelfde waarmee ik ook naar Archdragon Peak getransporteerd werd) en kreeg nog een of andere draken-torso. No idea wat ik ermee moet, maar goed.

Volgende keer gaan we verder kijken onder de brug door, daar is een poort en daarachter lijkt het op een lange laan met allemaal draken-statues, waar (sinds ik de bel heb geluid) nu allemaal grijze/zwarte wolken hangen.

En voor de record: nog steeds level 99 en 55:30 uur gespeeld.

zondag 22 januari 2017 / 0 reacties

Nieuw avontuur

Vanavond begon ik een nieuw avontuur. Ja, ik ben nog bezig met The Witcher 3, maar het kan me eigenlijk niet zo boeien. Weet niet wat het is, maar als ik terugkijk op m’n speelsessies dat ik The Witcher speelde, dan zie ik alleen maar verhaal, gesprekken, keuzes en vooral veel dom vechten. Ik leer niks, ik word niet beter, ik onderga/doorloop gewoon het verhaal. En dat voelt suf.

En ik wacht (lees: hoop) bij The Witcher nog steeds op een zelfde soort questline als met de Bloody Baron, maar dat blijft nog beetje uit. Ik doorloop de mainstory en doe allemaal suffe klusjes. Geen hol aan, maar toch blijf ik het doen.

En als ik dan terugdenk aan de game-hilights van vorig jaar, dan denk ik vooral aan m’n Bloodborne en Dark Souls 3 avonturen. Geweldig en waarschijnlijk omdat ik constant verder kwam, mezelf steeds weer overwon en beter werd. Mastery heet dat, hoorde ik laatst ergens.

En dat gevoel mis ik. En nee, dat hoef ik niet bij elk spel te hebben, maar als de gameplay beetje tammetjes is en er niet echt iets is wat me kan blijven boeien, dan kom ik niet makkelijk terug in een spel.

Dus (nogmaals) ik begon vanavond met een nieuw avontuur; Dark Souls (1). De eerste van de serie (mits je Demon Souls niet meerekend). Alleen heb ik die alleen maar op m’n PC, dus ik moest hem daar even aan de praat krijgen. Al eens eerder geprobeerd, maar dat faalde. Vanavond opnieuw geprobeerd en dat slaagde verbazingwekkend eenvoudig. Ik kan nu dus met een controller Dark Souls 1 spelen op m’n laptop. Heel fijn.

Heb dus even het eerste stukje doorlopen. Ik werd wakker in een kerker, ik versloeg een eerste start-boss, ik liep een beetje door de gangen te dwalen, werd omver gekegeld door een bowlder (verrassing!) en kwam uiteindelijk bij de Firelink Shrine.

Daar kon ik upgraden (naar level 7, als ik het me goed herinner) en toen verder. Een klein stukje verder vond ik een paar kisten met wat goodies erin. En toen kwam ik bij een kerkhof met twee skeletten. En daar ga ik nu al 3-4-5 keer dood. En toen had ik even geen zin meer.

Nog even The Stanley Parable opnieuw begonnen – maar had eigenlijk het idee dat ik in 1 keer de True Ending kreeg. Want ik kwam meteen bij de credits en bij allemaal behind-the-scenes en unused voice-over samples… Voelde wel gek, want het was m’n eerste speelsessie (sinds ik hem 1-2 jaar geleden ooit eens gespeeld heb).

Maar ok. Voornamelijk nu weer zin om Dark Souls verder te verkennen. Moet wel weer ff inkomen, maar nu al meer zin erin dan in The Witcher 3 ^^

woensdag 18 januari 2017 / 0 reacties

Gekriebel

Op twitter volg ik een keur aan mensen, maar voornamelijk zijn ze in te delen in 2 groepen: tekenen/cartoonisten en indie game-development. En zo werd ik de laatste tijd weer regelmatig gekriebeld om weer eens wat aan m’n game-development ambities te gaan doen.

Dus ik kroop weer een avondje achter m’n laptop en ging weer beetje pielen. De laatste keer (maanden geleden, september/oktober) had ik de pixelart vervangen voor wat lowpoly modellen, maar die bevielen toch niet helemaal. Dus weer beetje met pixels aan de slag gegaan en een nieuw schip getekend. Ook wat animatie eraan toegevoegd.

Dus nu heb ik een klein ruimteschip die rond kan vliegen en – wanneer je gas geeft – ook wat animatie doet.

De komende tijd wel nog wat leuke ideeetjes om hierop voor te borduren. En volgende week een keertje samen met Mathijs zitten en beetje samen iets bakken.

zondag 15 januari 2017 / 0 reacties

Witcher’ed in het rond

Gisteravond had ik als doel een side-quest afronden, zodat ik verder kon met m’n main-quest. M’n main-quest was ik al eens verder mee gegaan, maar toen kreeg ik de melding dat m’n side-quest gefaald was. Dus nadat alle filmpjes waren afgerond (lees: 20 minuten later) besloot ik om even te kijken welke side-quest het precies om ging. Uiteindelijk herkende ik hem niet meer (tja, dat is het nadeel als de laatste keer dat je speelde meer dan een half jaar geleden was), maar zag wel dat ik al heel veel (10+) substapjes ervan had afgerond. Voelde beetje zonde dus.

Ik laadde dus een save van net voordat ik de main-quest begon en besloot om eerst af te dwalen naar de side-quest. Die bleek uiteindelijk nog niet heel boeiend te zijn (moest een witcher-vriend – Lambert – helpen met het vinden van een moordenaar. Uiteindelijk bleek die moordenaar een heel overtuigend verhaal te hebben (en ik vond die collega witcher toch al beetje onsympathiek), dus ik besloot om hem in leven te houden. Ben benieuwd wat daar nog de gevolgen van zullen zijn.

Nu kon ik dan weer fijn verder met m’n main-quest. Tenminste, ik ging nog maar eventjes door m’n side-quest-lijstje heen, straks faalde er weer eentje en ik besloot om nog 2-3 andere quests af te gaan ronden. Eerst de quest om een of andere rijkeluis dochter te leren zwaardvechten. Totaaaaal niet boeiend en de verhaallijn was ook niet super, dus geen idee waarom ik die wilde afronden. En toen een quest om Triss te helpen met het helpen ontsnappen van de zoon van een rijkeluis mevrouw.

Tja, de verhalen zijn wel interessant, maar gaan me eigenlijk beetje boven m’n pet. Er komen zoveel namen voorbij, zoveel mensen die weer dingen willen van andere mensen en daarbij nog weer even wat andere namen droppen. Geen idee meer wie wie is, wie wat gedaan heeft of wil. Ik loop er soms maar doorheen, hak beetje in het rond en zie wel waar het op uitkomt.

En eigenlijk hoop ik nog steeds op een zelfde soort verrassing als aan het einde van de Bloody Baron verhaallijn. Dat was echt een goed verhaal, belangrijke keuzes en uiteindelijk een pakkend slot. Daar werd ik totaal door verrast. Maar tot nu toe kabbelt het maar beetje voort. Heb het wel naar m’n zin, maar is nog niet heel spannend allemaal.

vrijdag 13 januari 2017 / 0 reacties

Stemmen in m’n hoofd

Heb ik laatst nog heel hard geroepen dat ik minder games moet kopen en meer moet spelen, komt er nu juist voor DOOM een aanbieding. In de winkel kost hij 25,- en kan hem nu online kopen voor maar 16,-

Dat is toch niet normaal meer? Zo’n goede game en dan zo goedkoop!

Dus tja, ik drukte zonder lang na te denken meteen op de koop-knop – logisch toch? Ik doorliep de stappen om de betaling te regelen … en toen gaf de website een error. Na nog twee pogingen bedacht ik me wat ik hier eergister had beloofd.

Merk dat me dat dus heel lastig valt. Ik heb me dat al wel vaker voorgenomen. Dan zag ik m’n lange lijst met games en besluit om eerst eens iets uit te gaan spelen, maar al snel komt er dan iets voorbij (een aanbieding of een goede review) en dat triggered me om dat specifieke spel direct te kopen. Het is alsof er een stemmetje in m’n achterhoofd alles verantwoordt.

“Hij is nu wel heel goedkoop. Is gewoon zonde van je geld als je hem later koopt en meer moet betalen.”

“Tuurlijk ga je eerst The Witcher uitspelen, dat heb je beloofd, maar dan heb je deze al wel (goedkoper) liggen.”

“Dit (nieuwe) spel is toch wel weer ff heel iets anders dan wat je nu speelt. Is wel leuk voor de afwisseling, toch?”

“Je hebt dit spel al heel lang op je verlanglijstje staan en je bent constant alle spoilers aan het ontwijken, wellicht makkelijker en rustiger voor jezelf om het spel maar gewoon te kopen en te spelen.”

Ik denk dat ik maar eens moet leren om dat stemmetje te negeren. En bewustwording is stap 1, toch? Dus ja, ik negeer nu bewust dat stemmetje. Ik weet wat het probeert te vertellen, maar ik weet ook dat het onzin is. Vorige week kocht ik (dankzij het stemmetje) Darkest Dungeon. Zijn reden was bovenstaande reden nummer 3, dat Darkest Dungeon toch heel iets anders was dan wat ik normaliter speel en in m’n spellenassortiment heb. En ik kreeg ook direct zin om even wat anders te spelen dan anders. Het zal wel ‘het gras is altijd groener aan de andere kant’ syndroom zijn waardoor het mij enthousiast maakt.

Gisteravond was het ook weer lastig. Ik was bezig om (met veel plezier) The Witcher3 verder te spelen. Die heb ik weer opgepakt en heb er veel plezier in. Maar na een tijdje fluisterde het stemmetje ineens in m’n oor: “Heb je niet ff zin om iets anders te doen? Even wat luchtigers, beetje simpel schieten? Je kan toch best eventjes Battlefield 1 doen? Of wacht, nee, nog beter! Dit is de perfecte aanleiding om DOOM te kopen. Dan heb je een valide reden om van die aanbieding gebruik te maken! Ja, goed idee van mij he!”

Gelukkig kon ik het stemmetje negeren en toen ik weer lekker de Witcher aan het spelen was, hoorde ik hem ook niet meer. Dus blijkbaar werkt dat, gewoon een bestaand spel spelen en plezier aan beleven. Kijken hoelang ik hem kan negeren, als ik m’n belofte wil houden, dan zal hij toch even moeten wachten tot ik ‘een spel’ uitgespeeld heb.

donderdag 12 januari 2017 / 0 reacties

Verhalend avondje

Gisteravond kwam Mathijs langs voor een spontane game-avond. We speelden eerst even wat The Witcher 3, even verder met het verhaal. Tot m’n verbazing bleek dat ik er dus inmiddels al 65+ uur in heb zitten. “En je bent pas hier?!” vroeg Mathijs.

Blijkbaar ben ik nog niet heel erg ver, maar raak dan ook steeds afgeleid. Ik ga steeds weer side-missies doen, zoals gisteravond ook. Ben op zoek naar wat bodyguards voor bij een theatervoorstelling (jaja, klinkt idd net zo spannend als het was) en toen liep ik toevallig tegen een side-missie aan om een meestersmid te helpen. Dus die ook eventjes gedaan, dan kan ik daarna namelijk über-vette gear laten maken.

Na de Witcher gingen we coop van Hyper Light Drifter proberen. Had die game paar maanden al wel eens gespeeld, maar was maar eenmalig en daarna nooit meer opgepakt. Maar het speelde wel nice en zeker met z’n tweeën was het heel gaaf. Beetje Dark Souls achtig – we deelden onze health, Mathijs kon niet ‘echt’ dood, maar zijn respawn kostte mij 1 healthpoint.

Grappige was dat Mathijs hem onlangs ook had gespeeld en dus veel meer ins-en-outs wist dan ik. Maar toch wist het spel ons te verrassen, want we ontdekten andere gebieden, hoe sleutels werkten en ik kreeg zelfs betere gear, die Mathijs nog nooit gezien had.

Al-met-al een leuke avond. En ik bleef – nadat Mathijs naar huis was gegaan – nog 1,5 uur de Witcher spelen. Oeps ^^

woensdag 11 januari 2017 / 0 reacties

Rare snuiter

Ik ben vaak best beïnvloedbaar, zeker als het om games gaat. Ik weet vaak wel welke games ik leuk vind en welke niet. Maar daartussen zit een groot grijs gebied en daar piepen regelmatig games tussendoor.

Vaak komt de invloed vanuit de media, een game-gerelateerd tijdschrijft of (hoofdzakelijk) internet. Als iemand heel enthousiast verteld over een game, word ik ook gegrepen door het enthousiasme.

Heb een hele lijst vol staan met titels welke ik ooit nog eens wil checken, alleen maar omdat iemand anders er enthousiast over vertelde. Maar vaak resulteert het in een deceptie. Ik verwacht heel veel en dat duurt een tijd voordat je zo ver in een game zit en het enthousiasme begint te begrijpen.

Zo heb ik jaren geleden – door meerdere enthousiaste verhalen – meerdere keren Bioshock een kans gegeven. Maar elke keer kwam ik niet ver en greep het me niet. Dus heb uiteindelijk maar de hoop opgegeven en besloten dat Bioshock mij niet ligt.

En zo raakte ik vorig jaar gegrepen door het enthousiasme voor Overwatch en DOOM. Overwatch was ik al snel klaar mee en voelde niet als het spel wat ik leuk zou blijven vinden. En DOOM vond ik eigenlijk ook niks zoveel aan. Het speelde lekker, maar was allemaal zo chaotisch en snel.

Maar ik was toen net klaar met 100+ aan Bloodborne en Dark Souls 3 spelen, dus m’n mindset was nog ff iets rustiger – denk ik.

Want nu komt in vele (alle?) best-of-2016 lijsten DOOM en Overwatch terug en ik begin weer te twijfelen. Overwatch ben ik wel over uit (toch?), dat spel was niet voor mij. Maar DOOM weet ik minder zeker. Het speelde wel lekker, maar er was ‘iets’ mee – alleen weet ik niet precies meer wat.

Dus afgelopen dagen de demo van DOOM gedownload en gespeeld en speelde toch wel heel erg lekker. En zo duur issie ook weer niet (25 euro). En als ik nog wat langer wacht, dan issie (mogelijk) nog goedkoper.

Het stomme is dus dat ik DOOM al eens gekocht heb, maar toen dus weer binnen 2 dagen teruggestuurd heb naar de winkel. Maar ja, raak weer enthousiast en heb het gevoel dat ik iets mis. Dus binnenkort misschien wel weer halen. Maar deze keer echt (ècht, beloofd!) nadat ik een van m’n andere games uitgespeeld heb. Ik koop teveel en speel te weinig, zou eigenlijk andersom moeten zijn.

vrijdag 06 januari 2017 / 0 reacties

Terug op de PC

De afgelopen jaren heb ik vooral op m’n PS4 gegamed. Vind het meer relaxed om op de bank (eigenlijk de stoel, maar ok) te zitten met een controller in m’n hand en te spelen op een groot scherm, dan op m’n laptop schermpje met een muis.

Soms speelde ik wel op m’n laptop, soms zelfs ook wel met een controller en soms zelfs ook op de tv. Maar dat was meestal omdat het een PC-only game was. De laatste weken was de tv alleen vaak geclaimed door Lies. Er waren kerstfilms te zien, zoals alle LotR en Hobbit films en nu worden alle Harry Potter films uitgezonden. Dus dan is de tv eventjes van Lies ^^

Ik week uit naar m’n laptop. Probeerde wat te spelen, maar liep tegen een paar ‘obstacles’ aan. Ten eerste (een luxe probleem) heb ik meer dan 200 games in mijn Steam Library. Elke keer daar doorheen browsend, zie ik weer titels die ik nog wel (of juist niet) wil spelen. Ooit. En verloor dus een beetje het overzicht.
Uiteindelijk heb ik dit probleem opgelost door (met een speciale tool, Depressurizer) alle games in categorieën te plaatsen. Deze categorieën heb ik toepasselijke namen gegeven als:

Awesome
Nog spelen
Misschien
Ooit nog wel eens
Nah
Geen idee
Klaar mee
Ga ik toch nooit spelen

De namen spreken vrij voor zich en dat was ook het hele doel van deze actie. Nu had ik een duidelijk onderscheid welke games ik nog wel/misschien/niet wilde spelen. En dus ik besloot om te beginnen bij Mark of the Ninja.

Heb die game ooit op de Xbox360 gespeeld, vond hem heel gaaf en nu op de PC weer opgepakt. Had alleen (ineens) een issue, het beeld was heel erg ingezoomed. Uiteindelijk heb ik uren (echt!) lopen zoeken om het probleem op te lossen. Andere drivers geïnstalleerd en instellingen lopen aanpassen, tot ik uiteindelijk erachter kwam dat de oorzaak was dat ik m’n PS4-controller ingeplugd had. Wanneer ik die eruit liet totdat het spel opgestart was, werkte het wel. Die ontdekking deed ik helemaal aan het eind van de avond, dus van echt even lekker spelen kwam het niet.

Een andere game met PC issues was Dark Souls (1). Deze game wil ik al spelen sinds ik helemaal verliefd raakte op Bloodborne en Dark Souls 3. Heb hem ook al lange tijd op m’n PC staan en besloot dus om hem laatst te gaan spelen. Uiteraard wel met een controller, want iets als Dark Souls kan je niet (lees: wil ik niet) spelen met je toetsenbord. Maar dat was dan ook weer een issue, moest (weer!) uren rondzoeken naar instellingen, oplossingen, patches om de controller goed werkend te kunnen krijgen. En toen dat eenmaal gelukt was, had ik alleen maar een heel klein schermpje en nog allemaal andere grafische issues.

Dat is gewoon het nadeel van PC gaming. Je loopt vaak voorop (mits je goede hardware hebt), maar je bent ook vaak/geregeld bezig met problemen oplossen, nieuwe drivers downloaden, instellingen aanpassen etc. Heel vervelend en dat is een van de redenen waarom ik van console gaming hou.

Na al deze issues besloot ik dat het maar eens tijd was om m’n laptop op te schonen. Ik backupde al m’n relevante data (fotos, documenten, instellingen etc) en deed een verse installatie van Windows10 (waarbij ik de hele harde schijf leeg gooide en alle partities samentrok). Dat ging verbazendwekkend goed en heb dus nu een schone PC met maar 2 partities. Had er vroeger allemaal verschillende aangemaakt. Eentje was voor data, andere was voor games… en uiteindelijk liep m’n data schijf vol en stonden er op meerdere partities games geinstalleerd. Een rommeltje dus. Maar ik kon dus nu weer vers beginnen.

Ik installeerde een paar games uit m’n Nog spelen en Misschien/Ooit nog wel eens categorieën en besloot om Super Hot weer eens verder te spelen. Die speelde heel lekker, maar er knaagde iets… Darkest Dungeon knaagde. Deze game had ik al een tijd op m’n Steam wishlist staan en had hem de afgelopen weken ook vaak zien langskomen in de Steam Winter Sale. Hij was daar 50% afgeprijsd, maar ik had mezelf voorgenomen om niet constant maar nieuwe games te kopen. Ik had mezelf voorgenomen om eerst een game van m’n backlog uit te spelen (of genoeg, zodat ik er klaar mee was) en dan pas ‘mocht’ ik (van mezelf) een nieuwe game kopen.

Nou, dat voornemen hield ik dus een avondje vol, want ik speelde Super Hot en na 1-2 uurtjes had ik er wel beetje genoeg van en besloot ik om (toch maar) Darkest Dungeon te kopen. Toch wel beetje zonde dat ik het niet 3 dagen eerder kocht, want dat had me 50% van de prijs gescheeld. Uiteindelijk nog 1-2 uurtjes Darkest Dungeon gespeeld (waarover in een latere post mogelijk meer) en toen was het alweer 1:00 en tijd om naar bed te gaan.