Een eiland in de oceaan van weblogs

Jaar: 2017 (pagina 2 van 9)

Gangetje

Tja, zo gaat het soms.

Z’n gangetje

Ik werk inmiddels al bijna 2 maanden bij IN10 en nog steeds naar volle tevredenheid. Voel me er steeds meer thuis en allemaal mooie dingen aan het maken.

Daarnaast thuis voornamelijk bezig met Battlefield 1 en laatst weer DOOM opgepakt, blijft ook wel een hele fijne game hoor.

En eens per week – de woensdag – werk ik me helemaal in het zweet bij Wing Chun. Heerlijk en dat gaat ook steeds beter. Minder spierpijn of blauwe plekken ^^

Laatste tijd weer beetje aan het kijken om m’n tekenskills op te vijzelen, maar twijfel ook nog steeds of ik wellicht liever m’n game-ontwikkel-skills wil gaan aanscherpen. Voelt beetje alsof ik moet kiezen welke skill/hobby ik me op ga focussen. En daar ben ik nog niet over uit. Dus tot die tijd doe ik niks op beide vlakken  TT

Weer aan de tekentafel

Een tijdje geleden kwam ik een website tegen wat als doel had mensen te leren tekenen. De insteek was dat iedereen het kon en wat me dan nog meer aansprak was dat het geschreven was door een programmeur – iemand die sommige andere tekencursus-oefeningen maar zinloos vond.

Vooral de manier van schrijven sprak me aan en ik begon dus begin deze week weer wat te krabbelen. Het was nog weinig bijzonders, alleen maar lijntjes. Lijntjes over elkaar heen, lijntjes tussen twee punten. Het doel was vooral het aanleren van een juiste houding. Dat je niet tekent vanuit je pols, maar de beweging maakt vanuit je schouder.

Met het oefenen van de rechte lijntjes merkte ik dat ik dat al wel in de vingers had, al moet ik toegeven dat het toch best tricky was. Daarna kwamen de cirkels en die deed ik dus wèl vanuit m’n pols. Toen ik overstapte naar het vanuit m’n schouders tekenen, zag ik direct verschil. 

Heb nog even mezelf getest en dezelfde opdracht te maken zoals ik gewend was. En ja, dat zag er slordiger uit. Dat was dus fijn, want ik wil mezelf verbeteren.

De afgelopen dagen probeer ik soms even wat oefeningen te doen. Schiet nog niet erg op, vaak door een gebrek aan motivatie (lees: krijg mezelf niet van de bank af / ga liever gamen dan tekenen).

Aan die motivatie is nog zeker veel aan te verbeteren. 

Terug naar nummer 1

Na enige tijd props te hebben gezocht, is het nieuwe er wel weer een beetje af. Dus ik ging weer op zoek naar wat ik nu weer wilde spelen. En na enkele pogingen kwam ik uit bij Battlefield 1.

Had het al een tijd niet gespeeld en had dus weer wat nieuwe maps om te ontdekken. De DLC (Downloadable Content) met het Franse thema was enige tijd geleden uitgekomen en die boodt allerlei nieuwe toevoegingen. 

Naast een aantal nieuwe maps (altijd leuk) werd er ook een nieuwe gamemode geïntroduceerd; genaamd Frontlines. Het doel hierbij is een soort mix tussen Conquest (vlaggen innemen) en Rush (aanvallen of verdedigen van 2 doelen). Bij Frontlines moet je eerst een aantal vlaggen innemen en daarna oprukken naar de basis van de vijand en daar de doelen uitschakelen. Deze mode is heel gefocust en biedt heel veel afwisseling qua aanval en verdediging. Ik vermaak me er uitstekend mee. 

Kocht ook nog Undertale, geïntrigeerd door alle verhalen. En na 20 minuten spelen had ik spijt. Het spel is echt heel traag en (momenteel) niet wat ik zoek. Dus helaas, misschien dat ik hem ooit nog oppak… maar voorlopig is het 15 euro weggegooid geld. 

Op jacht naar props

Sinds ik vorige week COD4 Remastered kocht, spelen Lies en ik dat vrijwel elke avond. 

En de afgelopen paar dagen was er de mode Prop Hunt actief. In deze mode speelt 1 team gewoon mensen met guns. Maar het andere team speelt als prop. Een rekwisiet uit het level dus. Je spawned als een random prop en moet proberen in leven te blijven. 

De ene keer ben je een tonnetje, dan weer een houten pallet, lantarenpaal, surfboard,  kartonen doosje, een emmer, een verfblik, zandzak en soms iets mafs… een sneeuwpop of een opblaaszwaan. En er zijn nog veel meer props: banden, bankstel, stoel, tafel, vuilcontainer en zelfs auto’s, bomen en fietsen zijn een rekwisiet. 

Dus je weet nooit wat je zal worden. Maar het andere team – wie je dus moeten vinden – weten ook niet wat ze zoeken. Dus als jagers schiet je op alles wat los-en-vast zit. En als prop probeer je je niet te laten vinden. Soms door heel goed in het level op te gaan, een meloen vind je minder snel op de markt dan midden op straat. Terwijl ik ook een keer heb kunnen overleven door juist midden op straat te gaan staan, als lantarenpaal ^^

En soms kan je beter een soort van verstoppertje spelen en langzaam rondbewegen en ervoor zorgen dat het jagende team je niet vind. 

Deze mode is dus super hilarisch en we hebben de afgelopen dagen wel moeite om naar bed te gaan ^^

Hopelijk blijft de mode en kunnen we het vaker doen. 

Ik verstopt als de emmer

Nostalgisch potjes schieten

Eind 2007 (bijna 10 jaar geleden dus) leerde ik Lies kennen. 1 maand ervoor was Call of Duty 4 (Modern Warfare) uitgekomen en ik speelde vooral de multiplayer heel vaak (lees: vrijwel constant, voor maanden achter elkaar). Al snel begon Lies ook te spelen en gaven we de controller per potje door aan elkaar. We noemden het ‘even schieten’ en brachten vele avonden samen online door.

Na COD4 volgden nog een hele berg andere Call of Duties; World at War, Modern Warfare 2, Black Ops etc. Vanaf Black Ops kwam de optie om splitscreen samen online te spelen, dus dat deden we vanaf toen vaak. Het had soms nog wat eigenaardigheden en bugs, maar het werkte toch 9/10 keer heel fijn. Maar na enige tijd begon de COD-moeheid toe te slaan, elk jaar een nieuwe versie was een beetje teveel van het goede. En daarnaast kregen we ook andere interesses.

Eind 2015 kwam Black Ops 3 uit en die gaf wel weer beetje een nieuwe impuls aan ons samen-schieten. We speelden samen online en met vrienden tegen bots. Was weer even een paar weken ons ding, samen schieten. Dit samen schieten hebben we de afgelopen 1,5 jaar soms weer opgepakt. Even een avondje Black Ops 3 opstarten en paar potjes tegen de bots spelen. Online was niet echt meer ons ding, al het rondgespring en snelle gameplay gaat ons te snel om bij te benen.

En toen kwam er een remaster van COD4, onze eerste liefde. Hij kwam vorig jaar al uit als bonus bij een luxe versie van de nieuwste Call of Duty, maar bijna 100 euro was een beetje teveel van het goede. Maar onlangs brachten ze hem los uit, ik kon mezelf niet meer inhouden en heb hem afgelopen week in huis gehaald. En dat bleek een goede zet, want het speelt net zoals vroeger.

De maps, de wapens, de geluiden, de gameplay. Alles is precies zoals het 9,5 jaar geleden speelde. Ook inclusief alle balans problemen en issues met bepaalde perks. De perk martyrdom bijvoorbeeld, dat betekend dat je een granaat laat vallen op het moment dat je dood geschoten bent. In COD4 hadden heel veel mensen die perk, om een soort van wraak te kunnen nemen. In latere Call of Duty games hebben ze die perk eruit gehaald omdat het een beetje flauw was. Maar ja, dit is een remaster en daar zit dus alles bij, inclusief de niet helemaal eerlijke perks en balans issues.

Het fijne van deze remaster is wel dat er ook wel een paar nieuwe dingen inzitten. Zo zijn er wat nieuwe modes toegevoegd, zoals Kill Confirmed. Maar ook zijn er nu bots beschikbaar om mee te spelen… en (nog belangrijker) de optie om splitscreen samen online te spelen. Dat kon bij COD4 nog niet, die optie werd pas later toegevoegd. Maar in deze remaster zit het er wel in en dat is fijn. Al-met-al is het dus een hele leuke remaster met alles van vroeger en sommige extraatjes die het nog leuker maken.

Dus we zitten de afgelopen avonden weer tot laat even te schieten.

Toe aan iets nieuws 

Gisteravond speelde ik weer Dead Cells. Had m’n laptop aangesloten op de tv, maar merkte al snel dat het minder vloeiend speelde als de avond ervoor. 

Na teruggeswitched te zijn naar Windows en daar vanalles te hebben afgesloten, merkte ik (helaas) nog weinig verbetering. 

Ik denk dat ik toe ben aan nieuwe hardware. Loop er al – bij vlagen – aan te denken om een nieuwe PC samen te stellen,  maar mis een beetje de financiële middelen. Dus ik zal er maar eens voor moeten gaan sparen. En hoeft niet eens bizar veel te zijn, want voor al 500 euro heb je een goede budget gamebak. En denk dat dat voor mijn doeleinde goed genoeg zal zijn. 

Nieuwe hardware was niet het enige waar ik toe was aan iets nieuws. Ik merkte een tijdje geleden ook dat ik weer toe was aan een nieuwe uitdaging op werkgebied. Ben een beetje gaan rondkijken en vorige week de knoop doorgehakt. Na 4,5 jaar bij Zicht te hebben gewerkt, begin ik 1 augustus bij IN10. Ik ga daar aan de slag als Creative Frontender. Heb er super veel zin in, al zal ik m’n huidige (werk)familie echt super gaan missen 🙁

Gek leven, Wing Chun en meer

Afgelopen week besloten om het spel Life is Strange maar eens uit te spelen. Was – 1,5 jaar geleden – aan het begin van episode 4 (van totaal 5) gestopt. Vond het verhaal heel gaaf, maar denk dat ik rond die tijd Bloodborne weer oppakte en vandaar nooit meer verder ben gegaan.

Maar nu speelde ik het verhaal aandachtig verder. En na een paar avondjes haalde ik het einde. En het was nog verbazingwekkend emotioneel. Ik vond het een leuk/goed spel. Speelde leuk, had goede mechanismes en het verhaal was ook heel sterk. 

Sinds m’n vorige post heb ik eigenlijk Horizon Zero Dawn niet meer aangeraakt. Ik ben er weer uit en vraag me af of ik er nog in kan/wil komen. Heb in de tussentijd nog DOOM (weer) gekocht en was er helemaal aan verknocht. Het speelt gewoon zo lekker vloeiend, zo smooth en de levels zitten bomvol secrets en hebbedingetjes die je kan vinden. Maar ook weer niet teveel dat het gaat overweldigen. Een mooie combi dus. Heb er nu al best wat uurtjes inzitten en heb sterk het gevoel dat het einde al nadert. Al is dat ook wel beetje flot, want ik denk dat ik nu pas in het 5e level ben ofzo. 

Ach ja, we zullen zien. Vanavond – in de Steam Sale – na lang wikken en wegen uiteindelijk besloten om Dead Cells te kopen. Een Early Access game (wat niet veel meer betekend dat hij nog in ontwikkeling is en dat de developers alvast mensen het laten spelen, om het spel zo nòg beter te maken. Maar deze game had ik, door, z’n grafische style, al langere tijd op m’n radar. Vanavond dus gekocht en jonge jonge… wat een prachtspel. Het is net alsof het precies voor mij gemaakt is. 

Heerlijke combat en platforming. En een vleugje Soulslike erin en ook beetje Metrovanian… ik ben nu al helemaal verliefd. En ik heb het pas 1-2 uur gespeeld. 

Heerlijk gewoon! 

En naast gamen ben ik ook nog heel enthousiast bezig met Wing Chun. Afgelopen woensdag de laatste les voor de zomervakantie – toen kwamen als verrassing allemaal mensen van andere afdelingen (wel van binnen onze associatie). En toen een heel andere les gehad. Heb leren vechten met messen en een stuk van de Dummy vorm geleerd. Ook interessant…  en lastig.

En gister (zaterdag) was er een gastdocent die les gaf bij een andere afdeling, in Sliedrecht. Daar weer gewoon vanouds een pittige conditietraining en daarna weer nieuwe vormen, deze keer met stappen en bewegen. Heel interessant allemaal en ga er zeker mee door. 

Indigo

Vandaag naar Indigo geweest, in Utrecht, samen met Frank. Indigo is een festival met allemaal indiegames. Games dus niet ontwikkeld/uitgegeven door een grote publisher/developer – maar meestal door een klein team, 3-6 man. Hier stonden ook wat studenten-teams met hun games.

Ben altijd al heel erg geïnteresseerd geweest in indie-games. Weet niet precies wat het is, maar het zijn vaak net iets andere games dan de grote AAA-games. Ze doen net iets bijzonderders, iets anders en hebben vaak ook een heel eigen uitgesproken stijl. Merk wel dat het vaak hit or miss is, bij mij. Of ik raak helemaal verliefd op een game of ik vind het 3 keer niks.

De volgende games waren wèl iets:

Cublast HD
Een minimalistisch platform puzzel spel die je ook nog eens coop kon spelen. Alleen al de stijl was iets wat me direct aansprak. Ik merkte dat dat wel heel persoonlijk is, want Frank had dat dus totaal niet. Na enige tijd te hebben gespeeld was ik helemaal verkocht. Ooit zal ik hem eens kopen op Steam, al ben ik wel benieuwd hoe lang ik het leuk blijf vinden.

Hidden Folks
Schattig, cute spelletje. Soort Where Is Waldo, maar dan met handgetekende zwart-wit tekeningetjes. Leuk om samen te doen, vooral op een tablet.

Keyboard Sports
Een spel met een unieke gimmick, heel je toetsenbord is de controller. Je bepaald door op toetsen te drukken waar je karakter heenloopt. Was echt super gaaf en de humor was hilarisch. De game is niet (meer) beschikbaar, maar gok dat als hij beschikbaar wordt dat ik hem zeker ga kopen.

Revolve
Wel geinige game waarbij je met een paar toetsen door een level moest komen. Je kon de zwaartekracht omkeren en jezelf een boost geven. De uitdaging zat hem erin dat je een snelle tijd moest neerzetten, al hebben we dat niet geprobeerd. Niet een game die ik ga kopen, maar was wel nice om te spelen.

Lonely Mountains
Het hoogtepunt van het festival. Alleen de grafische stijl al, geweldig. Heb hem maar eventjes gespeeld, aan het eind van de dag – daarvoor stonden er constant mensen en hadden we geen zin om te wachten. Maar wat een gave game. Downhill van een berg affietsen en zorgen dat je niet crashed. Het bestuurde echt heel lekker, zag er heel gaaf uit en smaakte echt heel erg naar meer. Kan niet wachten totdat deze game uitkomt.

HZD en spierpijn

Speel sinds 1-2 weken nu Horizon Zero Dawn, daarin bevecht je robot dino’s. Hoe gaaf wil je het hebben. Had in eerst instantie beetje moeite met erin komen, maar begin de slag te pakken te krijgen. 

En naast het gamen toch weer iets meer met m’n eigen ontwikkeling bezig. Weer soms aan het tekenen, beetje meer vette effecten op website-gebied aan het onderzoeken en was sinds een paar weken weer aan het zwemmen. 

En gisteravond had ik m’n eerste (proef)les Wing Chun gehad. Was flink aanpoten, zelfs al tijdens de warming-up droop het zweet van me af. Heb nu (al) flinke spierpijn, voornamelijk in m’n bovenbenen… al zijn m’n armen ook vrij stram. De warming-up bestond uit joggen, squads, pushups, planken, burpees en meer. Ik ging kapot. De les daarna was ook heel gaaf, want het was allemaal heel praktisch – geen onnodig mooie beweging, maar gewoon simpel en doeltreffend. En daar hou ik van. Volgende week weer, al hoop ik dat m’n spierpijn dan beetje weggetrokken is ^^