Soms weet ik niet wat ik moet spelen. Omdat ik dan bijvoorbeeld m’n game heb uitgespeeld en even niet weet wat ik dan wil doen. En soms is het omdat ik teveel keus heb. Of eigenlijk, mezelf teveel keus geef.

Ik heb altijd al bergen met games gehad, eigenlijk teveel om te kunnen spelen. M’n Steam-library zit bomvol, tijd geleden nog helemaal lopen ordenen, maar speel er nog steeds maar weinig van. 

Afgelopen tijd was ik voornamelijk met Battlefield 1 bezig. Soms deed ik een avondje DOOM, maar de laatste tijd voelde ik steeds minder de drang om die weer op te  pakken – terwijl ik (denk ik) bijna bij het einde ben.

En toen kreeg ik vorige week ineens Destiny 2 van Lies. Begon als grapje en ineens lag hij op m’n schoot. Super lief, maar merk dat het nog steeds best veel hetzelfde is als deel 1… en dat ik na een avondje spelen me beetje leeg voel. Heel apart – geen idee wat het is.

En dan komen we aan bij m’n topgame van 2017 – of in ieder geval zeker van de 2e helft. Dead Cells. De game is nog niet eens uit, is nog in Early Access, maar omfg wat is die game heerlijk. Hij speelt zo super lekker en het ziet er allemaal zo nice (pixelgraphics) uit. Mmmmm goddelijk – kan het gewoon niet anders noemen.

En zeker het gevoel van springen, rollen en slaan voelt zo fantastisch. Ik kan er gewoon niet mee stoppen als ik ermee bezig ben. Als Destiny 2 het schiet-gevoel heeft neergezet, dan doet Dead Cells het voor de 2D platform slasher. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de verslavende gameplay. Verzamelen van ‘orbs’ en daarmee unlock je weer nieuwe gear. De formule is bekend, maar het is zo goed geïmplementeerd – sjonge sjonge, wil het nu weer spelen.

En kom ook steeds ietsje verder, de levels zijn random en ik ontdek steeds meer mogelijkheden. Als ik eind dit jaar een lijstje maak, zal ik gek opkijken als hij niet minstens op plek 2 staat. Maar ik denk zelfs gewoon keihard op 1.

Geweldige game, spelen/kopen dus!