Afgelopen week kocht ik Inside. Deze puzzel-platformer van de makers van Limbo stond al lange tijd op m’n lijstje en hij was nu (weer eens) in de aanbieding. 

Ik had even genoeg nog van Nioh en zocht nog iets anders te doen naast TitanFall2.

Het speelde allemaal heel lekker, het ‘verhaal’ was echt heel apart en bijzonder. Sommige puzzels waren best simpel, voelde beetje alsof ik een voorsprong had omdat ik nog niet zo lang geleden Limbo had uitgespeeld. Dus soms had ik vrij snel door dat ik even ‘anders’ moest denken over een puzzel. 

Het fijne vond ik wel dat je vaak beperkt werd tot het gebied wat nodig was voor de oplossing. Je hoefde niet onnodig lang rond te dwalen en te zoeken. Soms even iets langer nadenken en vaak was het dan super simpel, maar ja… je moest er maar opkomen. 

Heb het spel een paar keer weggelegd als ik even niet snel (genoeg) verder kwam… en dan vooral in het waterlevel met de langharige enemy… brrrr… die was freaky. 

Voor de rest was het eigenlijk een heel ontspannen spel, mooie grafics en het geluid was ook heel gaaf.

Toen ik hem eenmaal uitgespeeld had, zat ik wel even te kijken… “was dit nou alles?” 

Maar nadat ik online nog beetje heb gelezen wat anderen schreven, toen ineens zag ik alle mooie dingen en bijzondere momenten wel meer. Ik had een beetje teveel voor gewoon aangenomen. 

En nu wil ik hem nog een keer spelen… gewoon om de bijzondere sfeer nog een keer te voelen.