In spellen als Bloodborne is een van de grootste charmes het ontdekken.

Ontdekken van hoe een vijand verslagen moet worden, het ontdekken van de wereld en de vele mogelijkheden daarin. En het ontdekken van hoe je verder moet cq wat je moet doen.

Nadat ik de afgelopen week een heel stuk meer van de stad (Yharnam) had ontdekt, liep ik een beetje op een dood spoor.

Ik had een eindbaas verslagen (de Witch of Hemwick, samen met een helpende onbekende Italiaan, denk ik, aangezien hij Gearilianimo75 ofzo heette) en kon in dat gedeelte niks meer doen. Had alles al verkend.

Dus terug door de stad. Een andere hoek ontdekt, waar ik een Hunter-duo versloeg en uiteindelijk bij een gigantische deur uitkwam – waar ik (nog) niks kon doen.

En toen heel Yahar’gul, de Unseen Village verkend. Alle monsters verslagen, overal lopen zoeken, maar ook hier kwam ik niet verder.

Dus wat nu? Dan maar – gewoon omdat ik niks beters te doen wist – een boss verslaan. Had er geen zin in, vind boss-fights niet leuk. Om een of andere reden vind ik het moeten vinden van een patroon bij een heel groot monster niet leuk.

Maar deze boss was ik al een tijdje gepasseerd in level en kon ik dus redelijk makkelijk hebben – zeker met hulp van een opgeroepen AI Hunter, die meer als afleiding fungeerde dan dat hij daadwerkelijk iets nuttigs bijdroeg.

Dus ook de baas (Vicar Amelia, in de Grand Cathedral) verslagen. Blijkbaar (las ik later ergens) ging de tijd wat vooruit, werd het nacht en had ik een wachtwoord verkregen. Had dat een beetje gemist – ja, de story in Bloodborne wordt een beetje warrig gebracht – helaas.

En toen zat ik op een dood spoor. Had geen idee waar ik naartoe moest. Dus toen nog een keer geprobeerd of ik nu wel door de gigantische deur kwam, maar dat wilde nog steeds niet werken.

Ik zat vast en begon een (klein) beetje wanhopig te worden. Had toch alles verkend? Ik wist dat ik ergens naartoe moest, maar niet precies wat/hoe/waar.

En langzaam voelde ik een beetje de oude neiging weer opkomen, om de oplossing online te Googlen. Maar ik wist mezelf te bedwingen, ik wist (door The Witness en ook zeker door m’n positieve ervaringen met Bloodborne de afgelopen weken) dat het gevoel zoveel beter is als ik zelf de oplossing zou vinden.

En toen – op/naar m’n werk – kreeg ik ineens een ingeving waar ik nog kon zoeken. Er waren twee plekken waar ik nog niet heel goed had gekeken.

’s Avonds thuis direct toen het kon, Bloodborne opgestart en verder gaan verkennen. De eerste plek bleek geen soelaas te bieden. Maar bij de tweede plek (onder een poort door), daar vond ik zowaar een nieuwe route. Die route eindigde bij een deur, waar ik nu het wachtwoord van had. En toen was ik bij een heel nieuw gebied – en voelde ik me heel trots op mezelf dat ik het zelf had uitgevonden en niet had opgezocht online.

Wat het nog wat bijzonderder maakt, is dat die route er altijd gewoon is geweest. Het enige wat ik nu extra had, was een wachtwoord. Maar daarvoor had ik ook gewoon deze route kunnen lopen – maar ik was nog nooit onder de poort door gegaan. Had al die uren heel andere routes gelopen en deze route nooit ontdekt. Maar ik bedacht me dus in de trein (onderweg naar m’n werk), terwijl ik alle straten van de stad in m’n hoofd doorliep, dat ik niet meer zeker wist of ik deze poort nou wel of niet onderdoor was gegaan en had verkend. En blijkbaar was dat dus een juiste hunch.

Maar nu dus weer in een heel nieuw gebied. Met nieuwe vijanden, nieuwe uitdagingen (valstrikken en vuur!) en heel veel zin om weer verder te verkennen.