Terwijl de vogels fluiten en de krekels sjerpen, sluip ik tussen de vervallen huizen op zoek naar een schuilplaats. In de verte hoor ik het geluid van gevechten en de doodskreten van soldaten.
Met m’n M1 Garand in de aanslag loop ik door de gangen en hou een oog op m’n radar. Plots rent er een tegenstander de hoek om en drie schoten later ligt hij voor m’n voeten. Hij dood en ik ben weer 10 punten rijker.
Maar m’n geschiet heeft de aandacht van de vijand gewekt. Er komen er een aantal mijn kant op. Snel maak ik me uit de voeten en al rennend gooi een granaat achter me neer en verwond daarmee een van mijn achtervolgers.
Dan is de ronde voorbij en tuur ik naar het laadscherm voor de volgende veldslag. Dit keer speelt het zich af op Japanse bodem; dus rieten hutjes, moerassige gronden en veel planten en duisternis. Onze missie is deze keer om een belangrijke positie innemen en te beschermen. Op deze posities staan vlaggen (zou het toeval zijn?), zodat we duidelijk zien waar we moeten zijn.
De vlag is van levensbelang. Als we die niet in ons bezit houden, dan verliezen we. Ik plaats dus booby-traps, ik gooi granaten en ik schiet de aanstormende vijanden neer – voordat ze ook maar in de buurt van de vlag kunnen komen.
Dan sluip ik naar de andere vlag, er is geen vijand te bekennen. Snel neem ik de vlag in, verschuil me in een donker hoekje en wacht af op wat komen gaat. Lang zal het niet rustig meer blijven, vermoed ik.
Call of Duty : World at War