Een eiland in de oceaan van weblogs

Jaar: 2008 (pagina 1 van 11)

Ingame (3)

Terwijl de vogels fluiten en de krekels sjerpen, sluip ik tussen de vervallen huizen op zoek naar een schuilplaats. In de verte hoor ik het geluid van gevechten en de doodskreten van soldaten.

Met m’n M1 Garand in de aanslag loop ik door de gangen en hou een oog op m’n radar. Plots rent er een tegenstander de hoek om en drie schoten later ligt hij voor m’n voeten. Hij dood en ik ben weer 10 punten rijker.

Maar m’n geschiet heeft de aandacht van de vijand gewekt. Er komen er een aantal mijn kant op. Snel maak ik me uit de voeten en al rennend gooi een granaat achter me neer en verwond daarmee een van mijn achtervolgers.

Dan is de ronde voorbij en tuur ik naar het laadscherm voor de volgende veldslag. Dit keer speelt het zich af op Japanse bodem; dus rieten hutjes, moerassige gronden en veel planten en duisternis. Onze missie is deze keer om een belangrijke positie innemen en te beschermen. Op deze posities staan vlaggen (zou het toeval zijn?), zodat we duidelijk zien waar we moeten zijn.

De vlag is van levensbelang. Als we die niet in ons bezit houden, dan verliezen we. Ik plaats dus booby-traps, ik gooi granaten en ik schiet de aanstormende vijanden neer – voordat ze ook maar in de buurt van de vlag kunnen komen.

Dan sluip ik naar de andere vlag, er is geen vijand te bekennen. Snel neem ik de vlag in, verschuil me in een donker hoekje en wacht af op wat komen gaat. Lang zal het niet rustig meer blijven, vermoed ik.

codwawCall of Duty : World at War

Kattenparadijs

Katten en dozen zijn een perfecte combinatie. Katten vinden het heerlijk om in dozen te zitten en dozen vinden het heerlijk om stil te staan, zodat katten erin kunnen zitten.

Om een of andere reden hebben dozen een gigantische aantrekkingskracht op de harige mormels. Er hoeft maar een doos in de woonkamer gezet te worden (van een bestelling of boodschappen) en er kruipen drie poezen nieuwsgierig snuffelend omheen.

En toen kwam het ultieme paradijs, ik ging verhuizen en trok bij Lies in. Sindsdien is ons huis dus een waar kattenparadijs. Er staan geregeld dozen midden in de kamer, soms is het beetje een chaos omdat er wat spullen uitgezocht worden – en wie banjeren daar dan dwars doorheen? Juist; de katten!

In de werkkamer-slash-rommelhok-slash-mijn kamer staat nu ook nog eens een grote ‘hokjeskast’, dus de katten kunnen hun lol niet meer op.

Lyrisch

Terwijl er nog zoveel te melden is (er staan nog 4 drafts te wachten totdat ik ze afrond en publiceer), eventjes snel tussendoor een uitroep van lyrisch gejubel.

Ontdekte een paar dagen geleden Auditorium. Een spel waarin je met een ‘stroom’ van muziek kan spelen. En als je bepaalde doelen bereikt, bouwt heel subtiel de muziek zich op. Echt schitterend.

Vooral de combinatie van verslavende gameplay, mooie graphics en muziek doet het ‘m voor mij. En ben er zo enthousiast over dat ik hem een plekkie hier op m’n voorpagina gun.

Bij deze dus, check Auditorium. Je moet even door de eerste paar levels, dan komen de kleurtjes. En vergeet niet je geluid aan te zetten!

auditorium

Ingame (2)

Ik ben breed. Heel breed en gespierd. En ik praat met een zware stem.

Waarom? Omdat ik stoer ben. En ik loop dan ook stoer met m’n – net zo stoere – maten door de ondergrondse grotten. In onze handen hebben we een geweer met daaronder een kettingzaag. Lekker grof. En stoer.

Deze grotten zijn de thuiswereld van de Locust; lelijke gedrochten welke de mensheid hebben aangevallen. En daarom zijn we nu met ze in oorlog. Logisch.

Ineens hoor ik geschreeuw en zie groep Locust grommend aankomen in de verte. Snel zoek ik dekking achter een rotsformatie en ik zie mijn vrienden hetzelfde doen. Ondanks dat we heel breed zijn, passen we nog wel achter de rotsen. De groep Locust begint te schieten en wij antwoorden – vriendelijk als we zijn – met hetzelfde.

De Locust zoeken ook dekking, maar wij doen het iets beter. We komen er alleen soms even uit om een schot te lossen, om daarna weer snel weg te duiken. Mijn vrienden zijn zelfs iets moediger dan ik. Ik blijf lekker zitten en gebruik vooral m’n sniperrifle om van een afstand de tegenstanders gelederen beetje bij beetje uit te dunnen.

Dat werkt perfect.

Vanaf een afstand aanleggen, richten, inzoomen en dan *pats* weer een monster een kopje kleiner (letterlijk). En dan weer snel terug in dekking om te herladen en het volgende slachtoffer uit te kiezen.

Dit voelt alsof ik in een rollercoaster zit, alsof het in een grote hollywood film is en ik ben de hoofdpersoon! En het gaat maar door. Na dit gevecht volgen er nog vele en na een paar uur rondzoeken in de grotten belanden we bij het paleis van de Locust Queen en rennen naar binnen.

Ik draai me om en roep tegen Lies: “Dit is het einde. Alleen de Queen nog en dan kom ik naar huis!”

Maar nee, het avontuur is niet afgelopen bij de Queen. Er volgt nog een heel hoofdstuk, nog meer actie, nog meer geschiet en geweld. En ondanks dat ik nog niet naar huis kan, vind ik het heerlijk. Ik ben een actieheld en ik maak m’n eigen verhaal.

gearsofwar2Gears of War 2

Ingame (1)

Ik ren hard, bouw momentum op, grijp me vast aan een hek, spring er atletisch overheen en vervolg mijn weg over het dak van de wolkenkrabber.

Ik laat me niet afleiden door de langsvliegende kogels en al helemaal niet door de hoogte. Ik doe dit namelijk dagelijks, ik ben een runner. Ik bezorg informatie welke van de overheid verborgen moet blijven. Zinloze informatie, maar dat maakt het rennen, springen, vallen en weer doorgaan niet minder leuk.

Dan nader ik de rand van het dak en spring naar het volgende dak. Maar helaas, de sprong beetje verkeerd ingeschat en grijp net mis. Ik zie de verdiepingen voorbij schieten terwijl ik de grond dichterbij zie komen. En toen werd het zwart voor m’n ogen.

Auch!

Enkele seconden later sta ik weer springlevend op het dak. Als een deja-vu sta ik op dezelfde plek als waar ik net verkeerd sprong. Ik besluit een iets langere aanloop te nemen en haal het nu wel. Met gemak. Ik rol om m’n momentum te behouden en vervolg sprintend mijn weg.

Voor me zie ik alweer het volgende obstakel opdoemen, een hek met prikkeldraad – hoe kom ik daar nou weer overheen?

mirrorsedgeMirror’s Edge

~ dit is het eerste deel van een serie belevenissen vanuit game-perspectief, binnenkort meer…

Mengelmoes

Heb alweer meer dan een week niks meer van me laten horen. Maar ik leef nog hoor. Het leven gaat gewoon door, zelfs nu ik hier in Dordt woon. Zal u hieronder even beetje bijpraten. En zal later wel dieper ingaan op een aantal zaken.

Afgelopen weekend was het Sinterklaasfeest bij Lies op d’r werk. Daar dus voor fotograaf gespeeld. Veel (heel veel) foto’s geschoten en was echt reuze gezellig. Kreeg meteen zelf weer de kriebels om te gaan Pieten 😛

De rest van vorige week was niet heel bijzonder. Beetje dozen uitpakken en tussendoor veel gegamed. Moest ook wel, nu al die najaars-toppers uitgekomen zijn. Had m’n verjaardagscentjes goed kunnen gebruiken en dus nu zelfs een viertal nieuwe games bij de Xbox liggen: Mirror’s Edge, Gears of War 2, Call of Duty:World at War en Left 4 Dead.

En dan kijken we ook weer vooruit. Met uiteraard de feestdagen, maar daarvoor eerst nog twee belangrijke verjaardagen (van Lies en van vriend Craggie), eventjes weekendje naar Madrid en ook nog eens m’n laatste must-have-game die uitkomt: Prince of Persia.

In Madrid gaan we op visite bij vrienden die een paar maanden geleden daarheen geverhuizerd zijn. Het is voor Lies de eerste keer vliegen, spannend! Ik heb al wel vaker gevlogen en heb er ook weer zin in. Weer lekker op Schiphol rondstruinen en dan nog een stukje vliegen. Is inmiddels alweer bijna een jaar geleden dat ik dat voor het laatst gedaan heb (Kopenhagen)

Al met al vermaken we ons prima dus. Met gamen, kijken van afleveringen van Avatar (helaas, nu afgelopen) of andere series en gewoon werken en samenwonen.

Klaar gemoefd

Gister met hulp van vriend Craggie, m’n moeder en Bart en Sandra (de nieuwe bewoners van mijn oude huis) al m’n spullen verhuisd. Eerst alles inpakken en inladen. Toen nogmaals het huis doorlopen en uiteindelijk reden Craggie en ik begin van de middag richting Dordt.

Daar aangekomen eerst de box/berging leeggeruimd, toen alle dozen daarin, het bed en de kast meteen naar boven. Toen weer alle troep die uit de berging kwam naar de stort gebracht. En toen nog even het bed in elkaar geknoopt. Avond afgesloten met pizza.

En vandaag dus de kast in elkaar gezet, allerlei gaten lopen boren en dingen bevestigd en opgehangen. En buiten sneeuwt het – gelukkig vandaag en niet gister 😉

De komende 1-2 weken zal ik dus langzaam m’n dozen gaan uitpakken, spullen uitzoeken (en veel ook weggooien) en dan ben ik klaar. Maar ben dus nu al wel verhuisd en woon nu nog echterder in Dordt.

Samen met Liessie!

Jeuwj! o/

Moefen

Dit weekend is het zover. Dan ga ik semi-definitief verhuizen naar Dordrecht.

Semi-definitief wil zeggen dat ik wel al m’n spullen hierheen verhuis, wel hier echt-echt ga wonen, maar ik hou nog even m’n huis aan in Almere – kan hem onderverhuren aan vrienden.

Wel spannend hoor, heb nog nooit officieel buiten Almere gewoond. Heel m’n leven (op de laatste paar maanden na) in good-old vertrouwd Almere gewoond.

Dus vanavond naar Almere, laatste nachtje (waarschijnlijk) slapen in wat 2,5 jaar mijn huis is geweest. Vanavond nog eventjes met vrienden naar de bioscoop (James Bond!) en dan morgenochtend vroeg eruit, spullen uitzoeken, uit elkaar schroeven en in een klein vrachtwagentje laden. Dan samen met vriend Craggie naar Dordrecht, daar alles weer uitladen en weer in elkaar schroeven.

En dan ben ik gemoefd. Naar Dordrecht. En dan woon ik semi-definitief samen met Liessie.

Spannend! 😛

Gister’n

8:30 – ik word wakker gemaakt door Lies (incl vals gezang)

8:45 – ik rol uit bed en er wordt meteen aangebeld. “Een collectant,” volgens Lies. De collectant bleek een heerlijk ontbijtje te zijn met broodjes, eitje, jus d’orange, krentenbollen, verschillende kazen, verschillende vleeswaar, verschillende zoetwaren, yoghurtjes, bakjes gemengd fruit en nog heel veel meer.

9:00 – na 1,5 broodje zit ik al vol en we bewaren de rest voor de lunch.

9:30 – gedouched en alles wacht ik tot m’n moeder er is (die kon er zaterdag niet bijzijn, dus komt op m’n echte echte verjaardag)

9:45 – moeder belt dat er zoveel file staat, dat ze maar met de trein komt. ETA = 11:50… dus we hebben nog eventjes de tijd om af te wassen en stof te zuigen.

10:30 – na al het huishoudelijke gedoe nu eventjes tijd voor ontspanning: gamen! Call of Duty : World at War (ga hem maar COD5 noemen vanaf nu) staat op het programma. Om-en-om spelen we een potje.

11:50 – moeder komt aan op station.

12:00 – taart, thee, koffie, chocolade

13:30 – restant van ontbijt wordt aangebroken en wordt als lunch genuttigd

14:00 – we besluiten om eventjes Rotterdam in te gaan om de berg cadeaubonnen te gaan verzilveren bij de verschillende winkels daar

14:30 – treinen rijden (door een brand op de Moerdijkbrug) minder, dus moeten we stukje met de bus naar Dordt Centraal

14:45 – vanaf Dordt Centraal rijdt de trein gewoon naar Rotterdam

15:00 – Rotterdam Blaak, uitstappen!

17:15 – rondsjouwen en games gehaald in de Bijenkorf, Free Record Shop en DVDs gekocht bij Media Markt

17:30 – eventjes bijkomen in de V&D met een glas jus d’orange en een croissantje

18:00 – moeders op de intercity naar Almere gezet en wij met de stoptrein terug naar Dordrecht

19:00 – weer thuis, eten broodje shoarma terwijl we een van m’n Spiderman-DVD’s kijken (jaren ’90 animaties!)

20:00 – eventjes m’n nieuwe games ( Call of Duty 5, Mirror’s Edge en Gears of War 2 ) uitproberen

00:30 – eventjes werd toch wat later dan gedacht en nu gaan slapen

( tijden zijn geen exacte representatie van tijdsduur – meer ter aanduiding van dag-periode )