Een eiland in de oceaan van weblogs

Stukje

Er zat een stukje tussen m’n tanden. Een stukje wat was blijven zitten na het eten van een appel. Ik kon hem voelen met m’n tong, maar kreeg hem er niet tussenuit. Niet met m’n vinger en ook extra poetsen wilde niet helpen; het stukje bleef zitten waar het zat en ik bleef het voelen.

Het was niet zo groot, het was maar een heel klein stukje. Kon het net voelen met m’n tong; een kleine oneffenheid tussen twee tanden. Heb er wel vaker last van en meestal ook na het eten van een appel (of soms popcorn). Het zijn ook altijd dezelfde twee tanden waar het tussen blijft zitten, alsof dat speciaal gemaakt is om een stukjes appel tussen te bewaren.

Uiteindelijk is het toch nog goedgekomen. Het is nu weg. Maar hoe en wanneer, dat weet ik niet. Dat merk je eigenlijk nooit. Net als de hik. Als je de hik hebt, merk je nooit wanneer het stopt. En bij regen hetzelfde, je merkt altijd pas later dat het gestopt is met regenen.