Een eiland in de oceaan van weblogs

Wilde nachten

Sinds ik bij Qi werk, is er geen dag voorbij gegaan dat ik even rustig achterover kon leunen. Dat is uiteraard heerlijk, maar soms is het zo druk dat je ’s avonds wat langer blijft zitten.

Dat vind ik ook helemaal niet erg, het is alleen een beetje lastig met het avondeten. Maar dat is gelukkig tot nu toe nog steeds goed gegaan 🙂

Maar gisteravond was het overwerken wel een beetje boel extreem. Ik was van plan iets langer te blijven zitten, maar steeds meer collega’s gingen naar huis en uiteindelijk zat ik helemaal alleen.

Was ook wel weer lekker, want het ging super lekker – muziek aan, volume op standje ‘hard’ en lekker doorbikkelen 😀

Maar voordat ik het wist was het 0:30 en moest ik echt weg, want om 0:46 ging de laatste bus en ik moest ook nog met de metro. Maar aangekomen bij de metro, bleek net de laatste vertrokken te zijn. Dus toen had ik een probleem: er was geen vervoer en ik moest binnen een kwartier bij het Amstelstation (iets van 1,7 km = 20 minuten lopen verderop) zijn. Dus ik besloot het op een lopen te zetten; hardlopen dus 😛

Het lopen ging wel redelijk, maar heb een aantal keer even gewandeld – had de verkeerde schoenen aan: de pijn-aan-je-voeten-tijdens-het-lopen-schoenen.
Maar na 10 minuten kwam ik aangestrompeld bij de bushalte, waar de bus al stond te wachten met ronkende motor en plofte ik hijgend in een stoel.

Na de busrit, kwam nog een wandeling van een kwartier naar m’n huis en uiteindelijk kroop ik pas tegen 1:45 in m’n bedje – om er tegen 7:15 weer uit te rollen 😀

Ach ja. Mij hoor je niet klagen, hoort erbij. En vind het soms ook wel weer leuk. Alleen is de tocht vanaf werk naar huis altijd zo’n onderneming. Maar ja, daar zal ik gewoon aan moeten wennen. 😀