Als weblogger heb je wel eens vreemde momenten. Dan ineens schiet het onderwerp voor een post je hoofd binnen. Soms zelfs al hele stukken tekst. Je bedenkt – al grinnikend om de woorden of het onderwerp – hoe je het verhaal gaat opbouwen, bedenkt al complete stukken tekst en giet alvast de eindzin – de zogenaamde conclusie – in een leuke vorm.
En dan maar hopen dat je dit alles onthoudt totdat je tijd hebt om het allemaal in te tieperen en toe te voegen aan je logje.
Maar vanochtend was het weer zover: ik vergat waarover ik had willen schrijven.
Had ’s ochtends tijdens het smeren van mijn brood – met aardbeienjam – ineens een ingeving. Ik ging een post plaatsen over punt-punt-punt. Dat weet ik dus niet meer. Heb het onderwerp hier maar leeg gelaten aangezien de hele kern van dit verhaal is dat ik vergeten was waarover ik wilde posten.
Maar ik weet het dus echt niet meer. Herinner me nog dat ik boven mijn brood met aardbeienjam stond en dat ik moest grinniken – misschien was het meer glimlachen, want zo leuk was het ook niet. Was ook nog pas 7.30 ’s ochtends – om het briljante onderwerp dat ik bedacht had. Weet ook nog dat ik – tijdens het dichtmaken van de plastic broodzakjes met van die witte, ijzeren draaidingetjes – nadacht over de vorm en welke grappige voorbeelden ik erbij kon halen. Maar dat is dus allemaal vergeten. Weg. Floep dus. In een groot zwart gat genaamd ‘vergeten-geheugen’.
Uiteindelijk heb ik er hier nog wel een post van kunnen bakken. Want heb nu inmiddels alweer meer dan 260 woorden getypt en eigenlijk allemaal over niks.
Volgens mij was het onderwerp van m’n ’s ochtends bedachtte post het feit dat ik aardbeienjam op brood deed, want dat doe ik normaal nooit. We zullen het nooit weten.
Denk ik. :S
