Een eiland in de oceaan van weblogs

Tag: celeste (pagina 1 van 1)

Een blikje terug

Het is gebruikelijk om in de laatste dagen van december terug te kijken op het afgelopen jaar. Nu is het zelfs het eind van een decenium, maar dat voelt weer beetje te overweldigend om allemaal de revue te laten passeren.

Dus we doen hier op het eiland van Rakso gewoon simpel alleen terugblikken op het afgelopen jaar. Twintig-negentien.

Het afgelopen jaar was er eentje met meerdere fasen, zo als elk jaar ongeveer verloopt bij mij. Eerst was daar de game development fase. Die duurde best wel lang, zeker voor mijn doen. Terugblikkend ben ik er vooral de eerste helft van 2019 mee bezig geweest. Soms eventjes iets minder, maar uiteindelijk had ik een aantal spelletjes gemaakt en is er eentje nog in ontwikkeling, samen met Rick. Bekijk hier een lijstje met ze allemaal: games

Dit game-dev’en hield een beetje op na de zomer. Maar het begint nu weer terug te komen, het verlangen om toch echt wel eens een game helemaal af-af te hebben gemaakt.

Ook werden er uiteraard heel veel spellen gespeeld, waarvan een aantal benoemenswaardig zijn:

  • Celeste – welke ik zelfs helemaal uitspeelde
  • Return to the Obra Dinn – game of the year, voor mij. Geweldig! Zou willen dat ik hem weer vers kon herspelen.
  • Apex Legends – speelde het 1-2 maandjes sinds het is uitgekomen, maar heeft toch wel iets speciaals. Denk er regelmatig nog aan terug
  • Sekiro – een spel waar ik best al wat tijd ingestoken heb en nog ooit een naar terug wil. Maar hik beetje tegen de 2 bosses aan waar ik was gestrand. Misschien toch eens uitzoeken hoe ik ze moet verslaan, zodat ik weer verder kan met de wereld verkennen.
  • Risk of Rain (2) – speelde regelmatig paar potjes Risk of Rain, soms even snel voor het slapen-gaan. En ook inmiddels alweer 15+ uren in deel 2 zitten.
  • Call of Duty: Modern Warfare – deze laatste versie van Call of Duty speel ik regelmatig ’s avonds eventjes samen met Lies. Gewoon even schieten. Net zoals vroeger.
  • Rainbow Six Siege – dè ontdekking van dit jaar, voor mij althans. Het spel is inmiddels alweer 4 jaar oud, kende het al langere tijd van naam, maar nooit echt opgepakt. Tot eind augustus dit jaar, toen ontdekte ik hoe geweldig dit spel in elkaar zit. En sindsdien ben ik groot fan en speel het regelmatig. Het lastige is dat het niet even gespeeld kan worden, een potje duurt al snel een half uur … en je moet eigenlijk ook nog even warmdraaien voordat het lekker speelt.

Naast deze mooie lijst met games, speelde ik ook nog hier-en-daar andere spelletjes en zeker de afgelopen maanden begon het bordspellen-gekriebel weer. Dus ook weer veel bordspellen gespeeld dit jaar.

En na het terugkijken, volgt automatisch het vooruitblikken. M’n plannen voor volgend jaar zijn om voor het einde van het jaar een game gereleased te hebben. Zal wel heel kleine zijn, maar wil voor m’n 40e minstens 1 game gereleased hebben. Ben er nog steeds van overtuigd dat als ik maar gewoon heel veel rommel, dat ik er uiteindelijk bedreven in raak (in game-dev’en bedoel ik dan).

En ik ga m’n best doen om m’n oefeningen voor m’n knie te blijven volhouden, waardoor ik ook weer de draad kan oppakken met Natuurlijk Sportief.

En uiteraard heel veel (bord)spelletjes spelen. Dat is toch wel de core van mijn vrije tijd ^^

De Top gehaald

Vanavond weer verder gegaan met Celeste. Man oh man, wat een lekker spel. Uiteindelijk paar hele tricky stukjes nog gehad, maar toen was ik toch echt bij de top beland.

En zoals je hierboven kunt zien, heb ik er 9 uur en 22 minuten (en 40 seconden) over gedaan. En ben ik 1891 keer doodgegaan ^^

Hele gave ervaring. En ga hem zeker nog eens oppakken, al was het alleen maar om de nog-moeilijkere B-sides te doen. Dit zijn levels die je unlocked als je cassettebandjes oppakt – die op lastig te bereiken plekken liggen.

Speelde na het spel te hebben uitgespeeld nog eventjes wat van de eerdere levels en die zijn eigenlijk ineens een stuk makkelijker. Grappig hoe dat werkt met skills en kunde.

Emotioneel gespring

Januari 2018. Celeste, een indie platform-spel met pixel graphics, komt uit en een week later koop ik hem. De reden dat ik hem koop is omdat iedereen er vol lof over spreekt en het eruit ziet als een leuke game.

Helaas. Na een week besluit ik m’n geld terug te vragen. Een van de voordelen van je spellen op Steam kopen ^^

Het is een hele pittige platformer en ik heb er de rust niet voor. Ook voelt het alsof het net niet helemaal lekker werkt op m’n laptop. Die is inmiddels ook al wel wat (5-6) jaartjes oud, dus doet soms wat trager. En dat is niet zo handig tijdens minutieuze sprongen.

En nu, een jaar later, heb ik Celeste weer gekocht. Nu niet op de PC, maar op de Playstation. De lof die men erover sprak werd alleen maar meer en groter. Dus ik wilde het spel een tweede kans geven, maar nu op de Playstation – aangezien ik het gevoel had dat het daar lekkerder speelde.

En dat blijkt. Sinds ik het spel afgelopen zondag (precies 1 week geleden) kocht, heb ik er nu 7+ uur inzitten en geniet er echt van. De gameplay is lekker uitdagend, doet me heel erg denken aan Dark Souls. Constant doodgaan, maar toch elke keer iets verder komen. En dan uiteindelijk het level halen en de opluchting / bevrijding. Geweldig! En ook de flow waar je inkomt. De eerste levels waren lastig, de latere levels zijn nog 10 keer lastiger – maar doordat je inmiddels al zo vaak bent doodgegaan.

Maar ook qua verhaal is het sterk. De kern van het verhaal gaat over een meisje, Madeline, die de top van een berg wil bereiken. Maar onderweg wordt ze geplaagd door d’r eigen angsten en paniekaanvallen. Dit wordt heel goed vormgegeven en uiteindelijk vecht je tegen jezelf.

Dit wordt heel goed verwoord, dat d’r andere-ik bang is om te falen en daarom haar tegenwerkt etc. Heel goed gedaan en heb paar keer even stil zitten nadenken na een verhalend stukje.

Mooie combi dus van goed platform-werk, heel responsief en ook nog eens een emotioneel geladen verhaal.