Vandaag is wederom een historische dag. Donald Trump is verkozen tot de president van de USA.
8 jaar geleden schreef ik ongeveer hetzelfde over Obama. Alleen was ik toen oprecht blij met de gekozen president. En misschien heeft hij de afgelopen 8 jaar niet alles perfect gedaan, maar qua persoon vond ik hem geweldig.
Datzelfde kan ik helaas niet zeggen over Trump. Het voelt bijna alsof een spotprent tot leven is gekomen. Alsof de mensen van USA niet serieus gestemd hebben (net als de Brexit eerder dit jaar).
Om de Brexit kon ik nog lachen. En hierom zat ik ook te lachen de afgelopen weken. Ik lachte om hoe belachelijk het was dat Trump überhaupt het probeerde. Alle schandalen en eigenaardigheden die boven water kwamen. En ik lachte om de persoon Trump en z’n familie. Hoe bizar die zich uiten.
Als ik naar Obama en z’n gezin kijk, voel ik een soort van herkenning. Gewoon een man met z’n vrouw en dochters. Ik zie ze zo ’s ochtends gezamenlijk aan het ontbijt zitten. Als ik naar Trump en z’n gezin kijk (met z’n modepop-vrouw en elite-student zoon enzo) kan ik alleen maar huiveren.
Dat zo’n iemand de president kan worden van het machtigste land van de wereld. Er is toch echt iets mis dan.
Hoop echt dat ik over 4 jaar (of wellicht eerder, al weet ik niet of dat mogelijk is) terug kan kijken en denken: “goh, viel eigenlijk best wel mee”.
Maar voor nu voelt het alsof er een grote bully met extreme, racistische opvattingen de baas is geworden van Amerika.
