Maand: maart 2016 (pagina 1 van 2)

Vanavond weer Bloodborne gespeeld en moet het echt weer even delen.

Ik begon ergens bovenaan, bij allemaal vijanden die constant respawnden. Maar toen ik eenmaal langs de eerste vijanden gerend was, zag ik een oud mevrouwtje staan die een belletje aan het rinkelen was. Nadat ik haar een kopje kleiner had gemaakt, hield het respawnen op.
Dus dat mystery ook opgelost.

Toen weer verder met de vraag, “Waar moeten we nu naartoe?” – na een tijdje vond ik een nieuwe lamp (een ‘checkpoint’) en kon ik weer vanaf daar verder de boel verkennen.

Ik kwam bij 3 hunters, die ik na een paar pogingen dapper 1-voor-1 versloeg.
Yeeeaah me!

En weer verder en verder. Ik unlockte een shortcut, versloeg allemaal hele weirde creepy monsters (soort karren met opgestapelde lijken ofzo, bizar) en uiteindelijk kwam ik weer bij een boss.

Voelt bijna als de eindboss, want kreeg zelfs een heel introductie filmpje ervoor.

Deze boss is ook super weird. Een soort samenraapsel van allemaal lijken, hoofden en ander vies gedoe.

Heb hem nu een keer geprobeerd te verslaan. En ik kwam tot hij nog 20-25% health over had. En dat met puur alleen maar dom hakken. Dus heb goede hoop.

Sterker nog, heb een beetje het gevoel dat ik – door m’n slome eerste helft van het spel – nu beetje overlevelt ben voor de vijanden. Sommige hak ik met 1 houw omver. Dus vraag het me af.

Nu eerst maar eens deze boss weer verslaan. Dan zien we wel weer verder.

(for the record: 43:45 uur en level 73)

Vanavond weer tijd gehad om Bloodborne verder te spelen.

Waar waren we ook alweer gebleven? Ohja, in het scary bos. Had wel het hek naar de boss open gezet, maar had hem (de boss) nog niet gezien – was net ervoor omgekeerd. Had werkelijk geen idee wat me te wachten stond. Maar ja, scary/creepy bos, dus dat betekende weinig goeds. Misschien wel de spin waar ik ooit iets over gehoord had… brrrrr.

Ik rende door het bos, langs alle vijanden, naar het hekje en het pad naar de boss. Bij m’n eerste poging verdwaalde ik en ging ik dood. Maar bij m’n tweede poging vond ik het pad en stond ik oog-in-oog met 3 bosses.

Yup, de boss bestond uit 3 mannen, waarvan er 2 vuur spuugden. En maar furieus op me af kwamen rennen, hakken en overal vuurbollen.

Maar ik dook weg, gebruikte m’n healing en… versloeg de boss in m’n eerste poging. Yeah! Dat voelde goed!

Mooi, kon ik weer verder. Naar een nieuw gebied. Met allemaal insect-achtige vijanden. Was wel een heel klein gebied, met in het midden een landhuis. Daar liep nog een Hunter rond – die ik ook in m’n eerste poging versloeg.

En toen kwam er meteen al een (stuk!) lastigere boss; Rom, de huppel-de-pup Spin. Die was pittig. Ging meerdere keren dood, riep meerdere keren hulp in van medespelers. En ging dan alsnog dood – soms echt binnen 15 seconden. Wat heel klote was, aangezien ik soms echt 3-5 minuten zat te wachten totdat ik iemand had gevonden doe me wilde helpen.

Uiteindelijk kwam Trusty_Ace_967 me te hulp en versloegen we samen Rommetje.

En toen kon ik weer door naar een nieuw gebied. Deze keer de Yahar’gul, Unseen Village. Waar de enemies die je gedood hebt, na een halve minuut weer vrolijk respawnen – en dat maakt het dus weer een stuk lastiger om verder te komen.

Heb wel het idee dat het spel beetje op het eind loopt. Al weet ik dat er nog ergens die Nightmare Frontier is, die op me wacht…

(en for the record: 42u gespeeld, level 70)

Nadat ik de route uit de stad had ontdekt, kwam ik bij een spooky bos (Forbidden Woods). En dit was best even wennen. Van een stad waar ik alles goed kende, liep ik ineens in een bos, met valstrikken en vage bos-achtige architectuur. Gelukkig waren de vijanden redelijk bekend. Alleen dan met wat meer vuur en fakels.

Na een tijdje kreeg ik van een NPC een of andere steen en hij raadde me aan om daarmee naar de gigantische deur te gaan, welke ik eerder al meerdere keren – zonder succes – had geprobeerd.

Dus zodra ik de kans zag, besloot ik om een kijkje te nemen bij de gigantische deur.

Ik werd opgepakt door iets en spawnde in een soort library. Daar was ik vrij snel doorheen, maar kwam toen in een soort nachtmerrie-omgeving. Het heette ook Nightmare Fronteir. Dat zag er super spooky uit, er liepen ook heel ander soort vijanden dan ik normaal tegenkwam (totaal niet menselijk). Maar toch hield ik stand, ik liep door – en uiteindelijk kwam ik bij de baas en ging ik *floep* dood.

Dan maar weer terug naar het bos. Ook spooky, maar een stuk minder ongemakkelijk qua sfeer/omgeving.

Eenmaal terug in het bos boekte ik al snel veel vooruitgang. Ik kwam steeds verder, unlockte shortcuts, waardoor het weer makkelijker was om verder te spelen als ik dood was. En uiteindelijk kwam ik een stuk verder in het bos een soort slangenhoofd-mensen en soort van slang-bundeltjes tegen. Heel spooky/creepy.

Daarnaast is dat tweede deel van het bos een groot, donker, onheilspellend labyrint. Kan er echt m’n weg (nog) niet vinden. Ach, komt wel als ik er nog 23 keer ben dood gegaan.

Al ging het vanavond toch best aardig. Ik had heel het bos doorlopen, bijna alle vijanden verslagen, dus kon redelijk op m’n gemak alles verkennen, had zelfs de shortcut naar (waarschijnlijk) een baas geopend. Dus kon eigenlijk niet beter. En toen ging ik dood. Doordat ik iets te eager was en ook de laatste 2 vijanden wilde doden.

Daarna nog even snel m’n gedropte bloodsouls opgepikt – zodat ik weer ff wat kan levelen. En toen was het klaar voor vandaag.

Volgende avond weer. Ga gewoon weer terug naar het bos – nog liever even niet naar de nachttmerrie-wereld.

Bleurgh, die was echt creepy.

In spellen als Bloodborne is een van de grootste charmes het ontdekken.

Ontdekken van hoe een vijand verslagen moet worden, het ontdekken van de wereld en de vele mogelijkheden daarin. En het ontdekken van hoe je verder moet cq wat je moet doen.

Nadat ik de afgelopen week een heel stuk meer van de stad (Yharnam) had ontdekt, liep ik een beetje op een dood spoor.

Ik had een eindbaas verslagen (de Witch of Hemwick, samen met een helpende onbekende Italiaan, denk ik, aangezien hij Gearilianimo75 ofzo heette) en kon in dat gedeelte niks meer doen. Had alles al verkend.

Dus terug door de stad. Een andere hoek ontdekt, waar ik een Hunter-duo versloeg en uiteindelijk bij een gigantische deur uitkwam – waar ik (nog) niks kon doen.

En toen heel Yahar’gul, de Unseen Village verkend. Alle monsters verslagen, overal lopen zoeken, maar ook hier kwam ik niet verder.

Dus wat nu? Dan maar – gewoon omdat ik niks beters te doen wist – een boss verslaan. Had er geen zin in, vind boss-fights niet leuk. Om een of andere reden vind ik het moeten vinden van een patroon bij een heel groot monster niet leuk.

Maar deze boss was ik al een tijdje gepasseerd in level en kon ik dus redelijk makkelijk hebben – zeker met hulp van een opgeroepen AI Hunter, die meer als afleiding fungeerde dan dat hij daadwerkelijk iets nuttigs bijdroeg.

Dus ook de baas (Vicar Amelia, in de Grand Cathedral) verslagen. Blijkbaar (las ik later ergens) ging de tijd wat vooruit, werd het nacht en had ik een wachtwoord verkregen. Had dat een beetje gemist – ja, de story in Bloodborne wordt een beetje warrig gebracht – helaas.

En toen zat ik op een dood spoor. Had geen idee waar ik naartoe moest. Dus toen nog een keer geprobeerd of ik nu wel door de gigantische deur kwam, maar dat wilde nog steeds niet werken.

Ik zat vast en begon een (klein) beetje wanhopig te worden. Had toch alles verkend? Ik wist dat ik ergens naartoe moest, maar niet precies wat/hoe/waar.

En langzaam voelde ik een beetje de oude neiging weer opkomen, om de oplossing online te Googlen. Maar ik wist mezelf te bedwingen, ik wist (door The Witness en ook zeker door m’n positieve ervaringen met Bloodborne de afgelopen weken) dat het gevoel zoveel beter is als ik zelf de oplossing zou vinden.

En toen – op/naar m’n werk – kreeg ik ineens een ingeving waar ik nog kon zoeken. Er waren twee plekken waar ik nog niet heel goed had gekeken.

’s Avonds thuis direct toen het kon, Bloodborne opgestart en verder gaan verkennen. De eerste plek bleek geen soelaas te bieden. Maar bij de tweede plek (onder een poort door), daar vond ik zowaar een nieuwe route. Die route eindigde bij een deur, waar ik nu het wachtwoord van had. En toen was ik bij een heel nieuw gebied – en voelde ik me heel trots op mezelf dat ik het zelf had uitgevonden en niet had opgezocht online.

Wat het nog wat bijzonderder maakt, is dat die route er altijd gewoon is geweest. Het enige wat ik nu extra had, was een wachtwoord. Maar daarvoor had ik ook gewoon deze route kunnen lopen – maar ik was nog nooit onder de poort door gegaan. Had al die uren heel andere routes gelopen en deze route nooit ontdekt. Maar ik bedacht me dus in de trein (onderweg naar m’n werk), terwijl ik alle straten van de stad in m’n hoofd doorliep, dat ik niet meer zeker wist of ik deze poort nou wel of niet onderdoor was gegaan en had verkend. En blijkbaar was dat dus een juiste hunch.

Maar nu dus weer in een heel nieuw gebied. Met nieuwe vijanden, nieuwe uitdagingen (valstrikken en vuur!) en heel veel zin om weer verder te verkennen.

Ik kan er gewoon niet mee/over ophouden. Waar heb ik het over? Bloodborne natuurlijk.

In het spel loop je soms doordrenkt rond van het bloed van je vijanden. En ikzelf ben helemaal doordrenkt met enthousiasme (dat is wel duidelijk, lijkt me).

Schreef eerder al dat ik de gameplay steeds meer begon te begrijpen, maar ik kon toen niet vermoeden dat er nog zoveel meer te ontdekken was. Helemaal op het gebied van manier van spelen. Kreeg onlangs (pas) door dat je niet elke vijand hoeft te verslaan, als het je uitkomt, kan je ook gewoon langs ze heenrennen.
En hulp vragen bij een lastige boss, is ook helemaal niet verkeerd. Juist handig, want dan kan je daarna weer gewoon verder met het gebied verkennen.

Het spel blijft me maar bezighouden, ook buiten het spel. Ik blijf nadenken over mogelijke routes en paden.

En vanmiddag deed ik een paar rondjes door het eerste gebied – voornamelijk om even wat health-flesjes te farmen.

Daar waar ik eerst 10+ uur heb lopen stuntelen, sneaken en struikelen, daar wist ik nu precies waar welke vijand was en hoe ik ze moest verslaan. Ook leer ik om steeds losser en agressiever te bewegen. Heerlijk. Begin steeds meer te begrijpen waarom dit voor veel mensen hèt spel van 2015 was.

(en voor m’n eigen record: heb nu ong 32 uur gespeeld en ben lvl 53)