Ik ren hard, bouw momentum op, grijp me vast aan een hek, spring er atletisch overheen en vervolg mijn weg over het dak van de wolkenkrabber.

Ik laat me niet afleiden door de langsvliegende kogels en al helemaal niet door de hoogte. Ik doe dit namelijk dagelijks, ik ben een runner. Ik bezorg informatie welke van de overheid verborgen moet blijven. Zinloze informatie, maar dat maakt het rennen, springen, vallen en weer doorgaan niet minder leuk.

Dan nader ik de rand van het dak en spring naar het volgende dak. Maar helaas, de sprong beetje verkeerd ingeschat en grijp net mis. Ik zie de verdiepingen voorbij schieten terwijl ik de grond dichterbij zie komen. En toen werd het zwart voor m’n ogen.

Auch!

Enkele seconden later sta ik weer springlevend op het dak. Als een deja-vu sta ik op dezelfde plek als waar ik net verkeerd sprong. Ik besluit een iets langere aanloop te nemen en haal het nu wel. Met gemak. Ik rol om m’n momentum te behouden en vervolg sprintend mijn weg.

Voor me zie ik alweer het volgende obstakel opdoemen, een hek met prikkeldraad – hoe kom ik daar nou weer overheen?

mirrorsedgeMirror’s Edge

~ dit is het eerste deel van een serie belevenissen vanuit game-perspectief, binnenkort meer…