Een eiland in de oceaan van weblogs

Surrealistisch

Vanochtend werd ik om 6:45 gewekt door de wekker, bleef nog even liggen totdat m’n vader op de deur trommelde en ik besloot op te staan. Na alle gebruikelijke ochtendrituele (waaronder: mail checken, beetje surfen, aangekleden) stond ik in de badkamer m’n haar te vormen toen m’n broertje riep of ik al klaar was. Beetje geirriteerd kwam ik de badkamer uit en hij stapte de badkamer binnen.

Tot zover nog niks surreëels te bekenen

Maar toen dus naar de bus gelopen, daar tien minuten op de bus gewacht, ingestapt, boek gelezen, in slaap gevallen en uiteindelijk stapte ik om 8:35 uit op Amsterdam Amstel. En nog steeds was alles normaal.

Totdat ik op de Metro stond te wachten. Muziek op de kop en beetje om me heen kijken. En wie zie ik daar ineens staan? M’n broertje. Die nog in de badkamer stond toen ik wegging en die ik niet in de bus heb gezien! :S

Blijkt dat hij dus na mij is weggegaan, ergens anders is opgestapt en uiteindelijk blijken we dus in dezelfde bus te hebben gezeten. Ik vooraan, verdiept in mijn boek en hij ergens achterin. En we hadden elkaar allebei niet gezien.

Heel vreemde gewaarwording was dat. Rustig op de Metro te staan wachten en dan ineens je broertje te zien staan. En hij stond nog niet eens 10 meter verderop. 😀